tag:blogger.com,1999:blog-23750033.post5208725374563080250..comments2023-10-28T17:38:42.199+02:00Comments on AS UVAS NA SOLAINA: Marcos Valcárcel Lópezhttp://www.blogger.com/profile/01049968324831056411noreply@blogger.comBlogger7125tag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-70039804635503116852007-12-30T21:37:00.000+01:002007-12-30T21:37:00.000+01:00Pero esto é de veras un Blog ourensán?Pero esto é de veras un Blog ourensán?Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-30582730264509222182007-12-30T18:51:00.000+01:002007-12-30T18:51:00.000+01:00Quén o soupera daquela. Ao non ser ostia consagrad...Quén o soupera daquela. Ao non ser ostia consagrada, podería collerse coa mán (a xustiza) e devolvela.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-57284347889612620972007-12-30T18:43:00.000+01:002007-12-30T18:43:00.000+01:00Os maristas non eran cregos. Eran frades. Facían -...Os maristas non eran cregos. Eran frades. Facían -e fan- votos -pobreza, castidade e obediencia- e vivían -e viven- en comunidade. Pero non eran -son- ordenados sacerdotes. Así que as hostias que vostede ou os seus camaradas de pupitre recibiron no tal colexio, lamento dicir, non eran hostias consagradas. <BR/><BR/>Pero o que si está claro é que o método pedagóxico destes frades consistía en aguilloar ata o máximo a competitividade. Querían procurar o rendimento dos seus alumnos obrigándoos a competir entre si. As clases dividíanse en dous grupos antagónicos. No meu caso, a insignia de un era un barco e a do outro un avión, postos sobre o encerado nun cordel tirante. Pero ademais, coma seique pasa cos marines e os soldados cubanos en Guantánamo, cada alumno tiña o seu propio contrincante. Logo estaba todo aquelo das derrotas e as vitorias, que podían caer en número discrecional tanto por comportamento coma por aproveitamento escolar. <BR/><BR/>Eu pasei un ano nun destes colexios, e o teño posto todo por escrito no proxecto dunha novela que, aínda que non trata de ser autobiográfica, si que aproveita canto pode da miña vida para prestarllo ó personaxe principal.<BR/><BR/>Botei alí un ano, e saín igual que entrei. Tratábase de prepararse para o ingreso para o Bacharelato daquela. Preparoume meu irmán maior, con dazaséis anos. A min e a outros catorce ou quince rapaces e rapazas máis. Aprobamos todos e o que menos sacou foi un notable.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-85174464892581587432007-12-30T18:01:00.000+01:002007-12-30T18:01:00.000+01:00A mín non só me impresiona o feito de compartiren ...A mín non só me impresiona o feito de compartiren as lembranzas, senón a memoria prodixiosa dos ourensáns: que toman vostedes para fortalecela (a memoria)?Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-22674116105908816152007-12-30T11:31:00.000+01:002007-12-30T11:31:00.000+01:00Compráceme saber que existe un Blog, onde os ouren...Compráceme saber que existe un Blog, onde os ourensáns poden compartir lembranzas. Boto de menos un semellante, en Coruña, a miña cidade natal. Noraboa aos mantedores de As uvas na solaina e a ver se o seu exemplo é imitado noutras cidades galegas.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-62185919640380049372007-12-29T23:56:00.000+01:002007-12-29T23:56:00.000+01:00Eu son do Colexio Belén. Do qeu se chamaría hoxe p...Eu son do Colexio Belén. Do qeu se chamaría hoxe preescolar.(despois xa tocou estatal, que niso militaba a familia).<BR/>Requiem polo Colexio Belen que chegou ata hai un par de anos e non se verqueu unha lágrima por el.<BR/>Alí me puxeron a primeira vacina... e aínda así pillei logo a tuberculose... Que tempos.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-67747053653415968992007-12-29T23:51:00.000+01:002007-12-29T23:51:00.000+01:00Ese colexio do Pilar existíu polo menos hasta finá...Ese colexio do Pilar existíu polo menos hasta fináis dos oitenta, se non lembro mal. Eu coñecín e tratéi tanto á Pilar coma ó seu home, pero non moito. Ela, falangueira e "sabelotoda". Cunha actitude moi "maternalista" cara os rapaces´, ós que chamaba "mis niños". Él, máis calado e reflexivo tras das súas gafas. O patio de recreo era o propio parque de San Lázaro, sempre moi animado grazas a eses rapaces.Anonymousnoreply@blogger.com