tag:blogger.com,1999:blog-23750033.post6578132999281000429..comments2023-10-28T17:38:42.199+02:00Comments on AS UVAS NA SOLAINA: Marcos Valcárcel Lópezhttp://www.blogger.com/profile/01049968324831056411noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-92159693662989268982008-11-29T01:01:00.000+01:002008-11-29T01:01:00.000+01:00Marcos de AuriaMarica Campo. OURENSE é pedra, ladr...Marcos de Auria<BR/><BR/>Marica Campo. <BR/><BR/>OURENSE é pedra, ladrillo, formigón, río, pontes, outeiros e auga calda no meridiano 7° 52’ 12’’W. Auria é pensamento, memoria e literatura no meridiano dos soños. Como nas cidades invisíbeis de Italo Calvino, Auria acontece sobre o mesmo chan que Ourense malia pertencer aquela a un outro mundo ben diferente. Moitos dos habitantes de Ourense morrerán sen saber que existe Auria, mais todos os habitantes de Auria coñecen Ourense.<BR/><BR/>Auria ten alcalde de seu. As súas ocupacións non teñen nada que ver coas do alcalde da cidade visíbel. Este debe mirar polo estado das rúas, a situación do emprego, a calidade da auga ou os impostos. Aquel anda sempre na teima de comunicar ambas cidades, de facer visíbel a invisíbel, de descifrar o palimpsesto da cidade para que Ourense, ademais de corpo, teña tamén alma. Alma, esa conciencia de si propio, coñecemento e memoria, urdido de historia e fábula alén do tempo dos que o habitan. Auria.<BR/><BR/>O alcalde de Auria chámase Marcos Valcárcel. Mañá, 29 de novembro, presenta no Liceo da Cidade das Burgas unha súa Historia de Ourense. Con ese pretexto renderémoslle testemuño de admiración e amizade nunha cea homenaxe que ha xuntar multitude de persoas de todo o país. Agasallaremos en un a moitos homes: o erudito, o historiador, o activista cultural, o escritor, o profesor, o amigo e, sobre todas as cousas, o home de ben.<BR/><BR/>Conta Castelao no seu Sempre en Galiza a anécdota, por el vivida en Badajoz, daquel crego da catedral que, dispondo dun magnífico órgano alemán, pasaba as horas a lle estudar as tripas e a limpar os excrementos que os morcegos deixaban nos tubos, mais sen tocalo e sen llo deixar tocar a ninguén. "¡Que lástima de órgao e que pena de organista!" di, para engadir logo que no censo de intelectuais que moran na nosa terra hai unha chea deles que se asemellan ao organista de Badajoz: sabios, mestres, técnicos; mais improdutivos.<BR/><BR/>Non é este o caso de Marcos Valcárcel, como xa queda sucintamente descrito, senón todo o contrario. Sen estridencias e desde a primeira mocidade, a vida deste home é a dun servidor, sempre de garda, da causa de Galiza. Ourense é a metonimia ou, se o prefiren, a parcela privilexiada do seu labrar. Da súa produtividade fala ben ás claras a morea de libros que ten publicados até o de agora, con cincuenta anos e máis quefaceres que o da escrita. Non é posíbel citalos aquí, mais si resumir que por el sabemos moito máis da Xeración Nós, do lexicógrafo Eladio Rodríguez, da literatura, historia e xornalismo de Ourense. De Blanco Amor, o que lle dera nome á Auria que Marcos poboa. ¡Poboar!: Ocupar un lugar con xente. Sinónimo: ¡habitar!. A iso nos chama o amigo, a vivir con el no meridiano do coñecemento, a memoria, a literatura e os soños. En Auria. En Galiza.<BR/><BR/><BR/>28/11/2008Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-72486145534085714182008-11-28T17:45:00.000+01:002008-11-28T17:45:00.000+01:00Anda por aquí unha especie de parangón constante c...Anda por aquí unha especie de parangón constante con Otero Pedrayo. Eu teño para min que máis fértil resulta a estirpe de don Marcos ca outras. O laicismo e o progresismo resultan sempre máis enriquecedores.<BR/>E non digo máis. Polo de agora.Manuel Ángel Candelas Colodrónhttps://www.blogger.com/profile/02473324517560319781noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-66604639649381616272008-11-28T17:17:00.000+01:002008-11-28T17:17:00.000+01:00Aínda que laico, ten nome de evanxelista e algo ha...Aínda que laico, ten nome de evanxelista e algo hai en Marcos de menxaseiro que trae boas novas a este país noso. Sempre calmo e achegado , este ensaista, estudoso, profesor e arquiveiro, entre outros mesteres, fixo e fai pola cultura en Ourense o que os mais desleixados axentes oficiais esqueceron facer: Presentar un novelista, escolmar uns poemas, contar as historias do Ourense, organizar ciclos de calquera das artes, manter un blog que non é calquera blog, senón “o blog de Marcos”, levar por roteiros novelescos a veciños e alleos, manter as súas ideas dentro dos seus principios, (cousa nada doada de facer en tempos como estes), ensinar no só ideas e coñecementos senón como tratar o que se ensina e dar exemplo persoal de como facelo... Aínda que poida resultar extrano, aínda hai xentes coma Marcos espallados Galicia adiante que de xeito calado son os esteos que manteñen viva e ergueita esta cultura nosa. Sen xentes coma el, Ourense, pode que non fora un ermo pero estaría a piques de estiñar.Cunqueiro dicía de Otero Pedrayo que tiña unha presenza catedralicia. A min a presenza de Marcos faime lembrar unha desas antigas capelas románicas das que temos de abondo no país, de feitura armónica, calma e achegada. Así vexo eu a Marcos...<BR/><BR/>OnsAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-32761661970511422662008-11-28T16:37:00.000+01:002008-11-28T16:37:00.000+01:00Moi bo o artigo de Helena. Por suposto, subscríboo...Moi bo o artigo de Helena. Por suposto, subscríboo na súa totalidade. Mañá (e sempre) todos con Marcos. Saúde.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-50349070842197263142008-11-28T13:45:00.000+01:002008-11-28T13:45:00.000+01:00Moi atinado e xusto.Moi atinado e xusto.Anonymousnoreply@blogger.com