tag:blogger.com,1999:blog-23750033.post8116647041080173353..comments2023-10-28T17:38:42.199+02:00Comments on AS UVAS NA SOLAINA: Marcos Valcárcel Lópezhttp://www.blogger.com/profile/01049968324831056411noreply@blogger.comBlogger119125tag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-25509855040355393672010-11-15T23:47:15.975+01:002010-11-15T23:47:15.975+01:00Escrebía o sábado Imma Monsó (que sabe do que se c...Escrebía o sábado Imma Monsó (que sabe do que se coce nas aulas, porque ademais de escritora é profesora) un artigo que titulaba O NENO CENTAURO (metade máquina, metade persoa) e dicía que a dixitalización das aulas fíxose dunha maneira "rápida e precipitada" e como todos fomos seducidos polo mito do ciberprogreso sen pormos nada de resistencia crítica pola nosa parte. Por non falar da crónica que ven hoxe en El País, DIRECTOR Y JEFE DE PERSONAL, sobre o novo decreto aprobado por estas terras mergulladas na campaña do 28 de novembro que dá poderes desorbitados aos Directores e os converte en autoridades, inspectores, capataces e chefes de persoal, até o extremo de "asignar complementos retributivos a quen mais se implique na mellora do rendimento escolar", que dito así queda mui bonito, pero que todos sabemos o que significa verdadeiramente. E desas as que se queiran. Xa non saben como meter "en vereda" aos vagos e maleantes dos profesores, que, como todo o mundo sabe e ademais é incontestábel, son os os únicos e verdadeiros culpábeis do fracaso escolar.<br /><br />"El niño centauro genera nuevos sonidos, habla solo con sus mascotas virtuales, emite órdenes breves a la máquina, se cabrea con ella. Aunque más aterradores son sus silencios: puede pasar horas en su habitación tan absorto que se diría que se ha esfumado. Ahora, también en el aula vive horas atrapado en su burbuja individual de luz y color. Si tiene un rato libre, no necesita a sus compañeros del mismo modo que antes: enciende su ordenador portátil (pues ahí está su libro digital), y se envuelve en una nube de gas hipnótico. Los padres centauro también tienen nuevos disgustos, nuevas sorpresas: se da el caso del típico padre centauro que navega desde la oficina (donde debería estar trabajando) y de pronto se encuentra con su hijo, que navega desde el cole (donde debería estar estudiando). Y es que el niño centauro es ágil cambiando de pantalla y escapa fácilmente a la vigilancia del profesor, que no sólo no es omnisciente, sino que es mucho más cibertorpe que sus alumnos centauro." (IMMA MONSÓ)detective crepuscularnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-90142821932662068622010-11-15T23:45:53.319+01:002010-11-15T23:45:53.319+01:00Escrebía o sábado Imma Monsó (que sabe do que se c...Escrebía o sábado Imma Monsó (que sabe do que se coce nas aulas, porque ademais de escritora é profesora) un artigo que titulaba O NENO CENTAURO (metade máquina, metade persoa) e dicía que a dixitalización das aulas fíxose dunha maneira "rápida e precipitada" e como todos fomos seducidos polo mito do ciberprogreso sen pormos nada de resistencia crítica pola nosa parte. Por non falar da crónica que ven hoxe en El País, DIRECTOR Y JEFE DE PERSONAL, sobre o novo decreto aprobado por estas terras mergulladas na campaña do 28 de novembro que dá poderes desorbitados aos Directores e os converte en autoridades, inspectores, capataces e chefes de persoal, até o extremo de "asignar complementos retributivos a quen mais se implique na mellora do rendimento escolar", que dito así queda mui bonito, pero que todos sabemos o que significa verdadeiramente. E desas as que se queiran. Xa non saben como meter "en vereda" aos vagos e maleantes dos profesores, que, como todo o mundo sabe e ademais é incontestábel, son os os únicos e verdadeiros culpábeis do fracaso escolar.<br /><br />"El niño centauro genera nuevos sonidos, habla solo con sus mascotas virtuales, emite órdenes breves a la máquina, se cabrea con ella. Aunque más aterradores son sus silencios: puede pasar horas en su habitación tan absorto que se diría que se ha esfumado. Ahora, también en el aula vive horas atrapado en su burbuja individual de luz y color. Si tiene un rato libre, no necesita a sus compañeros del mismo modo que antes: enciende su ordenador portátil (pues ahí está su libro digital), y se envuelve en una nube de gas hipnótico. Los padres centauro también tienen nuevos disgustos, nuevas sorpresas: se da el caso del típico padre centauro que navega desde la oficina (donde debería estar trabajando) y de pronto se encuentra con su hijo, que navega desde el cole (donde debería estar estudiando). Y es que el niño centauro es ágil cambiando de pantalla y escapa fácilmente a la vigilancia del profesor, que no sólo no es omnisciente, sino que es mucho más cibertorpe que sus alumnos centauro." (IMMA MONSÓ)detective crepuscularnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-38427257378576305342010-11-15T23:45:43.555+01:002010-11-15T23:45:43.555+01:00Escrebía o sábado Imma Monsó (que sabe do que se c...Escrebía o sábado Imma Monsó (que sabe do que se coce nas aulas, porque ademais de escritora é profesora) un artigo que titulaba O NENO CENTAURO (metade máquina, metade persoa) e dicía que a dixitalización das aulas fíxose dunha maneira "rápida e precipitada" e como todos fomos seducidos polo mito do ciberprogreso sen pormos nada de resistencia crítica pola nosa parte. Por non falar da crónica que ven hoxe en El País, DIRECTOR Y JEFE DE PERSONAL, sobre o novo decreto aprobado por estas terras mergulladas na campaña do 28 de novembro que dá poderes desorbitados aos Directores e os converte en autoridades, inspectores, capataces e chefes de persoal, até o extremo de "asignar complementos retributivos a quen mais se implique na mellora do rendimento escolar", que dito así queda mui bonito, pero que todos sabemos o que significa verdadeiramente. E desas as que se queiran. Xa non saben como meter "en vereda" aos vagos e maleantes dos profesores, que, como todo o mundo sabe e ademais é incontestábel, son os os únicos e verdadeiros culpábeis do fracaso escolar.<br /><br />"El niño centauro genera nuevos sonidos, habla solo con sus mascotas virtuales, emite órdenes breves a la máquina, se cabrea con ella. Aunque más aterradores son sus silencios: puede pasar horas en su habitación tan absorto que se diría que se ha esfumado. Ahora, también en el aula vive horas atrapado en su burbuja individual de luz y color. Si tiene un rato libre, no necesita a sus compañeros del mismo modo que antes: enciende su ordenador portátil (pues ahí está su libro digital), y se envuelve en una nube de gas hipnótico. Los padres centauro también tienen nuevos disgustos, nuevas sorpresas: se da el caso del típico padre centauro que navega desde la oficina (donde debería estar trabajando) y de pronto se encuentra con su hijo, que navega desde el cole (donde debería estar estudiando). Y es que el niño centauro es ágil cambiando de pantalla y escapa fácilmente a la vigilancia del profesor, que no sólo no es omnisciente, sino que es mucho más cibertorpe que sus alumnos centauro." (IMMA MONSÓ)detective crepuscularnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-75575855756708173312010-11-15T21:47:40.744+01:002010-11-15T21:47:40.744+01:00É extremadamente difícil para o libro competir coa...É extremadamente difícil para o libro competir coa imaxe. Na escola hai, polo menos, tres posibilidades: ler en voz alta de maneira suxestiva; ser taxativo no control das lecturas obrigatorias; xa que non podes con eles, unirte a eles e usar a imaxe en favor do libro (películas, programas...). Habería que combinalas adecuadamente, e esa é outra.Xosé M. Gonzálezhttp://sanroquino.blogaliza.org/noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-7040506119066860592010-11-15T19:46:41.261+01:002010-11-15T19:46:41.261+01:00Poñámonos serios e falemos de cousas serias, que a...Poñámonos serios e falemos de cousas serias, que as campañas eleitorais son longas e tediosas de mais e os candidatos-pontífices da casta político-sacerdotal non fan mais que repetir até o aborrecimento o que poñen os cartaces da noite da pegada, nen que o que buscasen fose que os votásemos precisamente por iso: POR ABORRECIMENTO. Con que durasen o que dura a pegada de cartaces, xa teríamos de avondo. Pero, claro, de ser así resentiríase a industria do espectáculo eleitoral e iso non se pode permitir BAIXO NENGÚN CONCEITO POLÍTICO. <br /><br />Pois ben, unha das cousas serias é o que conta hoxe o artigo do escritor e filósofo Xavier Antich, ¿Y ESO DE LA EDUCACIÓN?, e que podedes ler completo na Vanguardia. O anaco do artigo que figura a continuación é un bon resumo do exposto polo escritor. É unha mágoa que ninguén lle faga caso á educación e que o ensino público, con portátil ou portáctil, estexa sendo aniquilado sen contemplacións pola industria do espectáculo, e que os institutos se parezan cada vez mais ao INSTITUTO BENJAMENTA do libro de Robert Walser. Testemuño cruel da situación educativa que parecemos e á que nos temos referido en múltiples ocasións.<br /><br />"Aquí se aprende muy poco, falta personal docente y nosotros, los muchachos del Instituto Benjamenta, jamás llegaremos a nada; es decir, que el día de mañana seremos todos gente muy modesta y subordinada". Así empezaba JAKOB VON GUNTEN el demoledor relato que escribió Robert Walser a principios de siglo XX, antes de acabar sus días en el manicomio de Herisau, en Suiza. Esta especie de Buscón moderno ilustra de forma cruel cómo la educación, que desde la Ilustración se ha pensado como una herramienta emancipatoria y liberadora, puede ser, llegado el caso, un depravado instrumento de consolidación de las desigualdades y la mejor garantía para ir enviando generaciones enteras al pozo sin salida de la ineptitud, la ineficacia y el servilismo.detective crepuscularnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-70446060451132180642010-11-12T21:37:45.872+01:002010-11-12T21:37:45.872+01:00Esta á a carta que o artista Santiago Sierra lle e...Esta á a carta que o artista Santiago Sierra lle enviou á ministra española de cultura, Ángeles González-Sinde, na que rexeita o Premio Nacional de Artes Plásticas:<br /><br />Estimada señora González-Sinde,<br /><br />Agradezco mucho a los profesionales del arte que me recordasen y evaluasen en el modo en que lo han hecho. No obstante, y según mi opinión, los premios se conceden a quien ha realizado un servicio, como por ejemplo a un empleado del mes.<br /><br />Es mi deseo manifestar en este momento que el arte me ha otorgado una libertad a la que no estoy dispuesto a renunciar. Consecuentemente, mi sentido común me obliga a rechazar este premio. Este premio instrumentaliza en beneficio del estado el prestigio del premiado. Un estado que pide a gritos legitimación ante un desacato sobre el mandato de trabajar por el bien común sin importar qué partido ocupe el puesto. Un estado que participa en guerras dementes alineado con un imperio criminal. Un estado que dona alegremente el dinero común a la banca. Un estado empeñado en el desmontaje del estado de bienestar en beneficio de una minoría internacional y local.<br /><br />El estado no somos todos. El estado son ustedes y sus amigos. Por lo tanto, no me cuenten entre ellos, pues yo soy un artista serio. No señores, No, Global Tour.<br /><br />¡Salud y libertad!msnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-33182518478016600722010-11-12T10:43:35.216+01:002010-11-12T10:43:35.216+01:00Moitos norteamericanos, seguramente incluíndo moit...Moitos norteamericanos, seguramente incluíndo moitas persoas decentes, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=hFI6KgYyf2E" rel="nofollow">admiran</a> os que protexen a súa seguridade; seguramente hai motivos. Tal sentimento pódese <i>fer servir</i> para voto, tolerancia e xustificación de barbaridades. E é raro <a href="http://www.youtube.com/watch?v=5j2F4VcBmeo" rel="nofollow">que confesen</a>. Unha vez que si, os principios e a política quedan confrontados. O balance, tamén moral e relixioso, non resultará inocuo. Outra cousa é cando.Xosé M. Gonzálezhttp://sanroquino.blogaliza.org/noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-59023185893200656402010-11-11T22:52:20.627+01:002010-11-11T22:52:20.627+01:00Por fin xa sabemos onde están as armas de destruci...Por fin xa sabemos onde están as armas de destrución masiva: AGACHADAS NOS REGOS DE PALABRAS ESCRITAS CO SANGUE DAS VÍTIMAS QUE FORMAN AS PÁXINAS DO LIBRO DE MEMORIAS QUE VEN DE PUBLICAR O EXPRESIDENTE DO IMPERIO GLOBAL.<br /><br />Hai que ter pouca vergoña para publicar un libro de memorias criminais. Somos demócratas, defendemos a liberdade de expresión e amamos a natureza: POR ISO NOS DOEN AS ÁRVORES ARRUINADAS PARA PUBLICAR AS MEMORIAS DUN HOME DESUMANIZADO POLA DESMEMORIA E ENCIRRADO POLO ODIO RELIXIOSO E POLOS INTERESES DOS TIBURÓNS FINANCIEIROS QUE ACOSTUMAN PATROCINAR A BARBARIE A ESCALA PLANETARIA.<br /><br />ANTES A HUMANIDADE NATURAL DUNHA ÁRVORE QUE UN CRIMINAL DE GUERRA DE DESTRUCIÓN MASIVA. MALDITOS LIBROS DE MEMORIAS.detective crepuscularnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-4689706552290109132010-11-11T21:31:15.841+01:002010-11-11T21:31:15.841+01:00Así de clariño, para que se entenda, para que se e...Así de clariño, para que se entenda, para que se entendan as cousas, aínda que estexa escrito en catalán, por Miquel Pairolí. BUSH, O MISERÁBEL. As cousas polo seu nome. Que menos. En que maos estamos. <br /><br /><br />L'escaire<br />BUSH, EL MISERABLE<br />11/11/10 02:00 - Miquel Pairolí<br /> <br />És ben trist que la seguretat d'un país depengui de l'eficàcia dels torturadors. Això és el que ens vol fer creure l'expresident nord-americà, George Bush, en aquest llibre de memòries que ara ha publicat. La pràctica de la banyera, aplicada als detinguts o segrestats arreu del món, es veu que era fonamental perquè les famílies de Kentucky poguessin esmorzar tranquil·lament, després de beneir la taula i donar gràcies a Déu pels corn-flakes que estaven a punt d'engolir. O perquè les nenes de Virginia, envoltades de tota la pau del món, untessin de margarina vegetal transgènica les torradetes a l'hora de berenar. Algú feia per a ells i elles la feina bruta, brutíssima però heroica, de submergir el cap d'un presumpte terrorista islàmic en un dipòsit d'aigua, fins que era a punt d'afogar-se. Això és la banyera, que tantes vides de nens i nenes innocents de Virginia i de Kentucky diuen que ha salvat. Aquesta és la indecència que ens vol fer empassar George Bush. Una fastigosa porqueria moral, encara més repugnant que la margarina de blat de moro transgènic. Els límits de l'acceptable per a les famílies es veu que és la tortura de la banyera. Però, us penseu que aquest és l'únic turment que els botxins de Bush, alguns d'ells amb màsters de psicologia, aplicaven a les seves víctimes? No, aquest és el límit admissible. Però només heu de mirar les fotos clandestines d'Abu Graib o escoltar el relat d'algun exmarine destinat a la base de Bagram, que no ha pogut suportar la pressió dels remordiments i ha explicat el que hi passava. I ara surt aquest mentider que va ser president dels Estats Units durant dues legislatures, un individu d'una baixesa moral indescriptible i d'una religiositat exemplar, i ens vol convèncer que la tortura era el gran remei perquè les nenes de Virginia poguessin menjar en pau les seves torradetes. Aquesta intoxicació de l'opinió pública, aquesta socialització de la infàmia. Que la seva merda empastifi tothom i que el poble n'estigui, a més, ben content. D'això es tracta. Això és el que proposa Bush, el miserable.d.c.noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-29405322900470908072010-11-11T21:31:05.308+01:002010-11-11T21:31:05.308+01:00Así de clariño, para que se entenda, para que se e...Así de clariño, para que se entenda, para que se entendan as cousas, aínda que estexa escrito en catalán, por Miquel Pairolí. BUSH, O MISERÁBEL. As cousas polo seu nome. Que menos. En que maos estamos. <br /><br /><br />L'escaire<br />BUSH, EL MISERABLE<br />11/11/10 02:00 - Miquel Pairolí<br /> <br />És ben trist que la seguretat d'un país depengui de l'eficàcia dels torturadors. Això és el que ens vol fer creure l'expresident nord-americà, George Bush, en aquest llibre de memòries que ara ha publicat. La pràctica de la banyera, aplicada als detinguts o segrestats arreu del món, es veu que era fonamental perquè les famílies de Kentucky poguessin esmorzar tranquil·lament, després de beneir la taula i donar gràcies a Déu pels corn-flakes que estaven a punt d'engolir. O perquè les nenes de Virginia, envoltades de tota la pau del món, untessin de margarina vegetal transgènica les torradetes a l'hora de berenar. Algú feia per a ells i elles la feina bruta, brutíssima però heroica, de submergir el cap d'un presumpte terrorista islàmic en un dipòsit d'aigua, fins que era a punt d'afogar-se. Això és la banyera, que tantes vides de nens i nenes innocents de Virginia i de Kentucky diuen que ha salvat. Aquesta és la indecència que ens vol fer empassar George Bush. Una fastigosa porqueria moral, encara més repugnant que la margarina de blat de moro transgènic. Els límits de l'acceptable per a les famílies es veu que és la tortura de la banyera. Però, us penseu que aquest és l'únic turment que els botxins de Bush, alguns d'ells amb màsters de psicologia, aplicaven a les seves víctimes? No, aquest és el límit admissible. Però només heu de mirar les fotos clandestines d'Abu Graib o escoltar el relat d'algun exmarine destinat a la base de Bagram, que no ha pogut suportar la pressió dels remordiments i ha explicat el que hi passava. I ara surt aquest mentider que va ser president dels Estats Units durant dues legislatures, un individu d'una baixesa moral indescriptible i d'una religiositat exemplar, i ens vol convèncer que la tortura era el gran remei perquè les nenes de Virginia poguessin menjar en pau les seves torradetes. Aquesta intoxicació de l'opinió pública, aquesta socialització de la infàmia. Que la seva merda empastifi tothom i que el poble n'estigui, a més, ben content. D'això es tracta. Això és el que proposa Bush, el miserable.d.c.noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-28945703057763208442010-11-11T21:30:48.665+01:002010-11-11T21:30:48.665+01:00Así de clariño, para que se entenda, para que se e...Así de clariño, para que se entenda, para que se entendan as cousas, aínda que estexa escrito en catalán, por Miquel Pairolí. BUSH, O MISERÁBEL. As cousas polo seu nome. Que menos. En que maos estamos. <br /><br /><br />L'escaire<br />BUSH, EL MISERABLE<br />11/11/10 02:00 - Miquel Pairolí<br /> <br />És ben trist que la seguretat d'un país depengui de l'eficàcia dels torturadors. Això és el que ens vol fer creure l'expresident nord-americà, George Bush, en aquest llibre de memòries que ara ha publicat. La pràctica de la banyera, aplicada als detinguts o segrestats arreu del món, es veu que era fonamental perquè les famílies de Kentucky poguessin esmorzar tranquil·lament, després de beneir la taula i donar gràcies a Déu pels corn-flakes que estaven a punt d'engolir. O perquè les nenes de Virginia, envoltades de tota la pau del món, untessin de margarina vegetal transgènica les torradetes a l'hora de berenar. Algú feia per a ells i elles la feina bruta, brutíssima però heroica, de submergir el cap d'un presumpte terrorista islàmic en un dipòsit d'aigua, fins que era a punt d'afogar-se. Això és la banyera, que tantes vides de nens i nenes innocents de Virginia i de Kentucky diuen que ha salvat. Aquesta és la indecència que ens vol fer empassar George Bush. Una fastigosa porqueria moral, encara més repugnant que la margarina de blat de moro transgènic. Els límits de l'acceptable per a les famílies es veu que és la tortura de la banyera. Però, us penseu que aquest és l'únic turment que els botxins de Bush, alguns d'ells amb màsters de psicologia, aplicaven a les seves víctimes? No, aquest és el límit admissible. Però només heu de mirar les fotos clandestines d'Abu Graib o escoltar el relat d'algun exmarine destinat a la base de Bagram, que no ha pogut suportar la pressió dels remordiments i ha explicat el que hi passava. I ara surt aquest mentider que va ser president dels Estats Units durant dues legislatures, un individu d'una baixesa moral indescriptible i d'una religiositat exemplar, i ens vol convèncer que la tortura era el gran remei perquè les nenes de Virginia poguessin menjar en pau les seves torradetes. Aquesta intoxicació de l'opinió pública, aquesta socialització de la infàmia. Que la seva merda empastifi tothom i que el poble n'estigui, a més, ben content. D'això es tracta. Això és el que proposa Bush, el miserable.d.c.noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-27678225597633547492010-11-10T13:32:37.851+01:002010-11-10T13:32:37.851+01:00Se non lembro mal, a presenza de Calaza nos "...Se non lembro mal, a presenza de Calaza nos "mídia" tivo como orixe un artigo seu na Couce da Malicia no que defendía a idea de que o galego ficase apartado do portugués, naquelas xornadas nas que a Academia Galega rexeitara o acordo a que chegaran o ILGA, as tres universidades e a ASPG para aprobar una normativa de concordia, cousa que se materializou un ano máis tarde.<br /><br />A partir de aí, ao nachiño déronlle columna na devandita folla parroquial, supoño que impresionados polo seu currículum de economista e a súa aguerrida defensa da Galicia castellana. Agora anda polo Faro de Vigo...msnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-7313791175622259792010-11-09T21:16:32.669+01:002010-11-09T21:16:32.669+01:00Arroutadas xurdira no ronsel da desactivación dos ...Arroutadas xurdira no ronsel da desactivación dos foros de Vieiros; non lembro o ano. Canto ao Calaza, supoño que debe ser figura irrepetible. De todos modos, como no Facebook tes que facerte 'amigo' da xente para poder 'falar' con ela, debates coma aqueles non deben ser habituais.<br /><br />Bo ou malo? Diferente. Pero algo se perderá se os foros non persisten. Persistirán, supoño.Xosé M. Gonzálezhttp://sanroquino.blogaliza.org/noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-81445322265930657452010-11-09T20:19:22.407+01:002010-11-09T20:19:22.407+01:00Xosé Manuel, se non lembro mal, na época do teu TE...Xosé Manuel, se non lembro mal, na época do teu TESTEMUÑO (xaneiro do 2006), eu xa andaba por Arroutadas; pero iso si, o Calaza que aparece aí é o mesmo que eu recordo da etapa inmediatamente anterior de Vieiros. O mesmo J.R.Calaza faltón, aguerrido, procaz, cínico, discordante, desafiador. O mesmo J.R.Calaza que se sentía cruzado da causa do pensamento políticamente incorrecto tan en boga e brandía o espadón do españolismo mais resésigo para decapitar nacionalistas galegos de aldea e campanario. Tempos estes en que está de moda a funesta manía de non pensar e arrimarse ao poder da direita. Eu, despois de varios lances a espada con el, cheguei á conclusión que non pagaba a pena entrarlle en debates políticos nen dialécticas pedagóxicas, e comecei a tratalo a brochazos de humor, alfinetazos de ironía, trallazos de sarcasmo e demais elementos líquidos que circulan polos subterráneos da malicia. E como non lle ías responder con lategadas e caricias de humor a isto: "Siempre paga el (R.B.Valdés) las cenas. Las putas las pongo yo. Todas falan galego.", ou a estoutro: "Yo vengo aquí por vocación misionera, simplemente. Si ni siquiera leeis ANT cómo vais a leer Vieiros. Sois cuatro ratoncitos y el flautista."??? Claro que cuando non lle guiaban as cousas e perdía os papeis soltábache un "soplapollas" ou un "porque un enfermo que no sabe que lo es da pena", ou inventaba o "odio navajero de vuestras hordas". Xosé manuel, ao Calaza: ALFINETES NO CU E CÓXEGAS NOS MIOLOS.detective crepuscularnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-20818134525527917142010-11-09T20:14:25.205+01:002010-11-09T20:14:25.205+01:00Deben andar por Never Land, co Peter Pan e os outr...Deben andar por Never Land, co Peter Pan e os outros nenos.Xosé M. Gonzálezhttp://sanroquino.blogaliza.org/noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-70024199405725554812010-11-09T19:44:56.382+01:002010-11-09T19:44:56.382+01:00Outra mensaxe que escrebín hoxe á tarde e voou da ...Outra mensaxe que escrebín hoxe á tarde e voou da pantalla. Non sei que fago mal ou que mal ten o meu ordenador. Intentarei tirar da memoria e recuperar o que poda. Esa é outra, as mensaxes que voan e non chegan a ser. Que é das mensaxes que voan? Aonde van parar? Alguén sabe a dirección do blog das mensaxes desaparecidas da pantalla?d.c.noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-69443262633464049662010-11-08T21:04:07.448+01:002010-11-08T21:04:07.448+01:00E falando de Blanco Valdés... esta mañá tiven a oc...E falando de Blanco Valdés... esta mañá tiven a ocorrencia de conectar coa Radio Galega. Poñían unha desas tertulias políticas. Nela, catro participantes: un señor do PP, unha señora do PP ultracatólica que falaba en español, o sr Blanco Valdés, e o director de Xornal. Os tres mosqueteiros contra un só da oposición.<br /><br />Dá gusto pagar cos nosos impostos un medio de comunicación tan democrático como a Radio Galega.msnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-45798580894354900542010-11-08T13:31:33.974+01:002010-11-08T13:31:33.974+01:00Testemuño de calacidades e outra diverxencia.
Va...<a href="http://vello.vieiros.com/opinion/opinion.php?id=47040&Ed=1&cm=1" rel="nofollow">Testemuño</a> de calacidades e outra diverxencia. <br /><br />Vai para cinco anos daquilo e aos usuarios do Facebook habería que pórlles manual de uso; v.g.: para secuencia cronolóxica, os comentarios débense ler de abaixo arriba. Tamén dar advertencia previa: chove merda e outras inclemencias.Xosé M. Gonzálezhttp://sanroquino.blogaliza.org/noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-72462572677300278562010-11-06T22:12:58.089+01:002010-11-06T22:12:58.089+01:00Afinal de todo, onde pon "el próximo mensaje ...Afinal de todo, onde pon "el próximo mensaje lo pienso escribir todo en gallego", debe pór "... todo en CASTELLANO". <br />Tanta incorrección é o que ten.d.c.noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-57302938521876736702010-11-06T22:00:31.766+01:002010-11-06T22:00:31.766+01:00Despois da iluminadora leitura do artigo do "...Despois da iluminadora leitura do artigo do "PSIQUEDÉLICO" Luis Racionero, EL PAPA Y GAUDÍ, onde resalta a devoción que sente por todas as relixións, incluida a católica, "Sobre todo ahora que las iglesias han abandonado sus solemnes crueldades, sus autos de fe, su Inquisición, sus cruzadas y todos sus disparates impropios de una religión que dijo basarse en el amor y el respecto al prójimo", e a alegría que para todos os barceloneses que aman Gaudí é que o Papa consagre a Sagrada Familia, non quero saber mais do pensamento políticamente correcto ante o que levo tanto tempo axoellado e abrazo, desde agora mesmo e para sempre, vaticanamente e intereconómicamente, a incorrección política, que é a única que nos pode salvar deste mundo corrupto e apodrecido. E mais aínda despois de corroborar a miña conversión co MANIFESTO POR FERNANDO SÁNCHEZ DRAGÓ (CONTRA LA QUEMA DE LIBROS), que lin no Cabaret Voltaire, e onde ilustres plumas defensoras da liberdade de expresión até as mais extremas consecuencias arremeten contra os que odian o que non é mais que LITERATURA e disfrutan queimando aos que "profesan ideas que se apartan radicalmente de los valores políticamente correctos que pesan hoy sobre nuestra sociedad". Xa está ben de atacar a LIBERDADE en nome dos mais sinistros pesadelos totalitarios. Don FERNANDO DE AGUIRRE Y NABOKOV es un escritor inconmensurable y un orgullo para nuestra LITERATURA (con maiúsculas) y para todas las LITERATURAS que se precien, y es unha vergüenza lo que la izquierda atea y laicista está haciendo con el. Nuestro grande NABOKOV no se merece ese trato ignominioso y vejatorio que le están dando los prohibicionistas de la izquierda, porque al fin y al cabo lo suyo con esas rapaciñas de 13 años no fueron más que "coitus sexualmente INCORRECTUS" y no lascivia patológica como algunos pretenden. No hay más que verlas, con 13 años y ya corrompidas por el vicio y la adicción sexual. Lo llevan en el cuerpo, y luego la culpa es de Don Fernando el Católico y Valiente. Y para que se vea la sinceridad de mis propósitos, el próximo mensaje lo pienso escribir todo en gallego, que ya está bien de tanta corrección política y lingüística. Incorrectamente, vuestro.<br /><br />P.D. Esta mensaxe é a reprodución doutro que me tragou a Solaina.detective crepuscularnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-77260932849006368642010-11-06T22:00:11.627+01:002010-11-06T22:00:11.627+01:00Despois da iluminadora leitura do artigo do "...Despois da iluminadora leitura do artigo do "PSIQUEDÉLICO" Luis Racionero, EL PAPA Y GAUDÍ, onde resalta a devoción que sente por todas as relixións, incluida a católica, "Sobre todo ahora que las iglesias han abandonado sus solemnes crueldades, sus autos de fe, su Inquisición, sus cruzadas y todos sus disparates impropios de una religión que dijo basarse en el amor y el respecto al prójimo", e a alegría que para todos os barceloneses que aman Gaudí é que o Papa consagre a Sagrada Familia, non quero saber mais do pensamento políticamente correcto ante o que levo tanto tempo axoellado e abrazo, desde agora mesmo e para sempre, vaticanamente e intereconómicamente, a incorrección política, que é a única que nos pode salvar deste mundo corrupto e apodrecido. E mais aínda despois de corroborar a miña conversión co MANIFESTO POR FERNANDO SÁNCHEZ DRAGÓ (CONTRA LA QUEMA DE LIBROS), que lin no Cabaret Voltaire, e onde ilustres plumas defensoras da liberdade de expresión até as mais extremas consecuencias arremeten contra os que odian o que non é mais que LITERATURA e disfrutan queimando aos que "profesan ideas que se apartan radicalmente de los valores políticamente correctos que pesan hoy sobre nuestra sociedad". Xa está ben de atacar a LIBERDADE en nome dos mais sinistros pesadelos totalitarios. Don FERNANDO DE AGUIRRE Y NABOKOV es un escritor inconmensurable y un orgullo para nuestra LITERATURA (con maiúsculas) y para todas las LITERATURAS que se precien, y es unha vergüenza lo que la izquierda atea y laicista está haciendo con el. Nuestro grande NABOKOV no se merece ese trato ignominioso y vejatorio que le están dando los prohibicionistas de la izquierda, porque al fin y al cabo lo suyo con esas rapaciñas de 13 años no fueron más que "coitus sexualmente INCORRECTUS" y no lascivia patológica como algunos pretenden. No hay más que verlas, con 13 años y ya corrompidas por el vicio y la adicción sexual. Lo llevan en el cuerpo, y luego la culpa es de Don Fernando el Católico y Valiente. Y para que se vea la sinceridad de mis propósitos, el próximo mensaje lo pienso escribir todo en gallego, que ya está bien de tanta corrección política y lingüística. Incorrectamente, vuestro.<br /><br />P.D. Esta mensaxe é a reprodución doutro que me tragou a Solaina.detective crepuscularnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-44588000752061671992010-11-06T21:59:59.645+01:002010-11-06T21:59:59.645+01:00Despois da iluminadora leitura do artigo do "...Despois da iluminadora leitura do artigo do "PSIQUEDÉLICO" Luis Racionero, EL PAPA Y GAUDÍ, onde resalta a devoción que sente por todas as relixións, incluida a católica, "Sobre todo ahora que las iglesias han abandonado sus solemnes crueldades, sus autos de fe, su Inquisición, sus cruzadas y todos sus disparates impropios de una religión que dijo basarse en el amor y el respecto al prójimo", e a alegría que para todos os barceloneses que aman Gaudí é que o Papa consagre a Sagrada Familia, non quero saber mais do pensamento políticamente correcto ante o que levo tanto tempo axoellado e abrazo, desde agora mesmo e para sempre, vaticanamente e intereconómicamente, a incorrección política, que é a única que nos pode salvar deste mundo corrupto e apodrecido. E mais aínda despois de corroborar a miña conversión co MANIFESTO POR FERNANDO SÁNCHEZ DRAGÓ (CONTRA LA QUEMA DE LIBROS), que lin no Cabaret Voltaire, e onde ilustres plumas defensoras da liberdade de expresión até as mais extremas consecuencias arremeten contra os que odian o que non é mais que LITERATURA e disfrutan queimando aos que "profesan ideas que se apartan radicalmente de los valores políticamente correctos que pesan hoy sobre nuestra sociedad". Xa está ben de atacar a LIBERDADE en nome dos mais sinistros pesadelos totalitarios. Don FERNANDO DE AGUIRRE Y NABOKOV es un escritor inconmensurable y un orgullo para nuestra LITERATURA (con maiúsculas) y para todas las LITERATURAS que se precien, y es unha vergüenza lo que la izquierda atea y laicista está haciendo con el. Nuestro grande NABOKOV no se merece ese trato ignominioso y vejatorio que le están dando los prohibicionistas de la izquierda, porque al fin y al cabo lo suyo con esas rapaciñas de 13 años no fueron más que "coitus sexualmente INCORRECTUS" y no lascivia patológica como algunos pretenden. No hay más que verlas, con 13 años y ya corrompidas por el vicio y la adicción sexual. Lo llevan en el cuerpo, y luego la culpa es de Don Fernando el Católico y Valiente. Y para que se vea la sinceridad de mis propósitos, el próximo mensaje lo pienso escribir todo en gallego, que ya está bien de tanta corrección política y lingüística. Incorrectamente, vuestro.<br /><br />P.D. Esta mensaxe é a reprodución doutro que me tragou a Solaina.detective crepuscularnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-623384385590688382010-11-06T21:23:17.237+01:002010-11-06T21:23:17.237+01:00Rakel é Detective Crepuscular.Rakel é Detective Crepuscular.Marga Losanoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-74107391483781473542010-11-06T14:06:01.090+01:002010-11-06T14:06:01.090+01:00Si señor, Rakel e Leoncio, ou Leoncio e Rakel, aqu...Si señor, Rakel e Leoncio, ou Leoncio e Rakel, aquela parella de personaxes que non se fartaban de falar. Tiñan, como quen di, un fío para eles sós e alí dialogaban (ou chateaban, segundo algúns) sen parar, "culebrónicamente", vertixinosamente, interminábelmente, sobre o humano e divino, mais ben cuando a noite ensinaba as suas sombras equívocas. Diálogos, pois, vertixinosos, "culebrónicos", interminábeis, humanodivinos, noctambulescos, os daquela parella arroutada, que xunto coa Curuxa, marcaran tamén unha época daquel foro xa extinguido. E as guerras que desataran. A cousa chegara a tal extremo que daban as sete ou oito da tarde e todos estábamos esperando a que aparecera a parella para representar o papel do diálogo sen fin. Sen fin, en fin. Era a mesma mao a que guiaba aos dous, ou eran duas ou mais de duas maos as que argallaban os seus diálogos? Non o sei, non me imaxino quen podía estar detrás daqueles dous personaxes. Home, que o/a Rakel apareza por aquí para declararnos o seu amor polo Calaza, quere dicer que o seu inventor (un artistiña enxeñoso e vertixinoso, sen dúvida) non anda mui lonxe destes pagos. Don Marcos, Apicultor, Arume, Saavedra, XDC, ms, Morrison, e todos os demais que agora non lembro? Non sei, quen sabe, que mais dá. Alguén do Cabaret Voltaire de Jaureguizar? Pode, non pode. Home, eu ao Api, ao Arumes e ao Saavedra, para que vos vou dicer o contrario, non os vexo facendo de Rakel ou Leoncio. Pero quen sabe. Aquí nunca se sabe.detective crepuscularnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-23750033.post-8593571967391379622010-11-05T22:57:58.476+01:002010-11-05T22:57:58.476+01:00Amo a Calaza.Amo a Calaza.Rakelnoreply@blogger.com