Daphne du Maurier
O suplemento cultural de ABC (ABCD) traía onte un pequeno monográfico, varios artigos, dedicado á escritora Daphne du Maurier (no retrato da esquerda), no seu centenario, a autora das historias que nos encheron de soños en Rebeca, Os paxaros ou A posada Jamaica, coa mirada de Hitchcoock polo medio, claro.
(Creo que non está na rede para non subscritores pero, se alguén ten moito interese, que mo comunique, que lle farei chegar fotocopias deses artigos)
Esa película baituzóu un síndrome psicolóxico,o "síndrome de Rebeca".
ResponderEliminarE, por suposto, deu nome ás chaquetiñas de lá, algo cupinas, que levaba a protagonista. Agora chamada, con esa tendencia cursilísima de diminutivar as prendas, "rebequita". En español. Sic. Para as noites deste outono especial.
ResponderEliminarHai unha película que trata un tema parecido ao de Rebecca: "Gaslight" (Luz de Gas), de George Cuckor, con Charles Boyer e Ingrid Bergman. De aí vén a expresión "facer luz de gas".
ResponderEliminarO delirio paranoide... parece unha broma pero non o é. Coñecín un caso... mellor calar por discreción. Xustamente esa persoa da que non quero falar me chantou unha vez "Me estás haciendo luz de gas..." Ao final o queimado, e grave, fun eu. Aínda me estou dando cremita...
Pensaba que falaba do final da película(Rebeca),na que tamén ardía todo.Un final quizáis fácil.
ResponderEliminarLUZ DE GAS, de Cukor, é outra pequena obra mestra. Creo que tamén se estreou co título "Luz que agoniza". Esoutro día vin na rede unha páxina que falaba do Acoso no Cine e viñan destacadas estas dúas películas.
ResponderEliminarEnlace sobor do acoso moral:
ResponderEliminarLUZ DE GAS
Qu� cantidade de videos en youtube pra "Rebecca":
ResponderEliminarESCOLLAN O QUE QUEIRAN