Virxilio: Os Chaos de Amoeiro

A Fundación Otero Pedrayo organiza en Trasalba unha magna exposición do pintor Virxilio sobre os Chaos de Amoeiro, que irá renovando as súas obras pouco a pouco.

Inaugurouse hoxe cun acto no Auditorio da Casa-Museo Otero Pedrayo, presidido pola conselleira de cultura, Ánxela Bugallo, que estivo brillante na súa intervención. Freixanes definiu o lugar como un dos espazos da nación. E Méndez Ferrín deu unha lección de arte e sensibilidade axuntando os nomes de Virxilio e Otero Pedrayo (magnífico tamén o seu artigo de hoxe no Faro sobre as librerías históricas ourensás).

Os comisarios da mostra foron Santiago Lamas e Luís Cochón, que asinan cadanseu texto no catálogo da mesma.

A exposición estará en Trasalba toda a primavera e verán. Ó seu carón celebraranse varias actividades culturais (tócame estar nunha delas en setembro). A primeira será un recital poético, o próximo sábado 31 de marzo (19,30 h.) con Isolda Santiago, Baldo Ramos, Modesto Fraga, Rafa Villar e Manolo Outeririño, presentado por Afonso Monxardín (cantos amigos!). No mesma cita haberá ademais un acto musical coa Coral Polifónica do Casino de Carballiño.

Do texto de Santiago Lamas:

Como o Bergantiños de Pondal, a Terra Chá de Manuel María, o Coruel de Novoneyra, as terras arraianas de Vilanova e Celanova de Celso Emilio e Ferrín, o Mondoñedo de Cunqueiro ou o Rianxo de Manuel Antonio, Os Chaos tiveron en Otero o seu narrador e o seu poeta. Agardaban un pintor que soubera ollalos como Otero. Xa o teñen. Ninguen coma Otero Pedrayo para facer das paisaxes galegas un xénero literario de seu; ninguén coma Virxilio para pintalas.

Virxilio en Trasalba (Pan por Pan 25 marzo)

En 1960 Otero Pedrayo escribía en “Vida Gallega” sobre os grandes pintores galegos, de Castelao a Seoane, pasando por Prego, Maside ou Laxeiro entre outros. Pechaba aquel artigo cunha referencia a “aquellos árboles dolorosos y humoristas de Virgilio, el discípulo y devoto de la luz de las tardes en la cunca de tinto en la taberna orensana o en el vino blanco de La Villete parisién”. E Virxilio volve agora a Traslaba, da man da Fundación Otero Pedrayo, coa súa mostra “Os Chaos de Amoeiro”. É xa un clásico en vida, como dixo Ánxela Bugallo na presentación da mostra. Como xa o era Otero á altura de 1960. Como o é tamén Méndez Ferrín, que nos agasallou cunha magnífica relectura dos amarelos virxilianos, aquela Galicia amarela que don Ramón descubriu nunha viaxe outoniza en avión. Tres grandes nomes que tan ben se complementan: Otero, Virxilio, Ferrín.

E nos ratos libres ... cine

Cine para os ratos libres (hai que facelos).

Como creo que xa vos contei, a miña filla Eire, dezasete anos, está na súa fase cinéfila (canto cine vín eu dende os meus 17 anos... e sobre todo nos espléndidos cineclubes daquela época). E deulle polo cine clásico, o norteamericano, dos anos 40, 50, 60, imprescindible. Iso levoume a revisar algunhas vellas películas, vistas varias veces, pero hai moitos anos como Solo ante el peligro (F.Zinneman) ou Matar a un ruiseñor (R. Mulligan). E tamén a pillar algunhas máis recentes que non vira no seu día como No estanque dourado (magníficas Katharine e Henry Fonda, xa enfermos e case morrendo no caso masculino) e Match Point, que non me desagradaron.

Confeso que tiña moito medo a reencontrarme con Matar un reiseñor: era unha das películas da miña infancia, das que máis emocionaron e me chimparon no seu día algunha bágoa (outra que me conmoveu ata as entranas e que non puiden aínda revisitar foi Capitanes Intrépidos, con Spencer Tracy). E non me sentín defraudado neste novo encontro co avogado Atticus: si, hai obras mestras que sobreviven ó paso do tempo.

Fado e tristura do presente

Andoliña 24 marzo

O esplendor do mundo do fado é hoxe indiscutible. Nos últimos anos unha nova xeración de grandes voces portuguesas está a ter presenza internacional con nomes como Mariza, Dulce Pontes ou Mafalda Arnauth (na foto; a súa música na súa web), que estivo en Auria o xoves pasado presentando o seu último disco Diario. Un concerto excepcional, cheo de quentura e complicidade. Din que o fado é tristura. Pero non sei. É, si, saudade, melancolía, desacougo. Unha forma singular de estar no mundo.

Tristura é, iso si, ver a roda da historia virar cara a atrás: de novo bandeiras franquistas e falanxistas en Madrid: a dereita española está a enlamarse nas augas máis toldadas dunha paixón política rancia, perigosa e desestabilizadora. Disque non asumiu, esta nosa dereita, que está na oposición: que seguirán tensando ata volver ó goberno. Sempre sobran motivos para pancartear. E a Igrexa outra volta a condenar o aborto e o divorcio, vinte anos despois de aprobarse no Parlamento as súas leis respectivas: máis tristura. Polo medio deste panorama, a constatación de que estar na oposición é bo para crear ideas: velaí o PP galego empeñado en controlar a posible manipulación do voto emigrante.

Si, as boas ideas nacen cando un está lonxe do poder.