7 ene 2008

xantar de Reis (estaba todo moi rico)
(aclaración en comentarios)
en

15 comentarios:

  1. Marcos Valcárcel Lópezlun ene 07, 11:19:00 a. m.

    Aclaración, quizais necesaria:
    Non, non fomos a un restaurante italiano. Xantamos co meu cuñado, a súa compañeira e a miña sogra, na casa dos primeiros. A compañeira do meu cuñado, Deborah, é peruana de orixe pero leva moitos anos vivindo en Italia, en Florencia. Esa foi a razón do menú italiano, realmente excelente, aínda que non puidemos dar conta de todo (era demasiado abundante). É un menú italiano tradicional de Nadal cun engadido peruano no Doce (mazamorra morada con prugne e mele), este tipicamente peruano e mesmo cuns pós de millo morados que a nai de Deborah lle enviou dende Lima. Tamén estaba para chuparse os dedos.

    ResponderEliminar
  2. Anónimolun ene 07, 12:27:00 p. m.

    Ai, ai...despois queixámonos dos quiliños de máis, je, je...
    Feliz ano, irmán.

    ResponderEliminar
  3. lourixelun ene 07, 01:14:00 p. m.

    De ter pasado as festas coa miña familia francesa, o menú sería o de sempre: ostras (ducia e media por cabeza), foie-gras (do auténtico), boudin blanc (morcilla de allo ao viño), capón asado en forno de leña, tronco de chocolate e castañas, beberaxes varias (Anjou, Muscadet, Sauternes, etc).
    Cada país os seus costumes.

    ResponderEliminar
  4. Anónimolun ene 07, 02:14:00 p. m.

    Lentellas creo que non faltan polas Italias para capodanno. Do bacallau xa falou Ferrín. E das asturianas casadielles, pois, falo eu. E volto á cociña que xa deben estar os spaghetti.

    ResponderEliminar
  5. Anónimolun ene 07, 06:51:00 p. m.

    Menú de aninovo en Rodrixatos de Abaixo.
    Primeiro prato:
    Berza de asa de cántaro, cocidiña con patacas e bacallau.
    Segundo prato:
    Rexelo ao forno con ensalada de tomate e leituga.
    Sobremesa:
    Filloas de sangue de marrancho e arroz cocido coa leite da Marela.
    Todo ben molladiño con bo viño da casa e chupito xeneroso de augardente da mesma procedencia.
    Ale a superalo con saladas de mele e pós de millo peruanos!!

    ResponderEliminar
  6. Anónimolun ene 07, 08:09:00 p. m.

    Coas patacas e co tomate hai tempo (alá polo século XV) debeu pasar o mesmo que coas saladas de mel e pó de millo. E, se por casualidade, vai ser invención dun conquistador de Baiona ou de Viveiro que chegou ao Potosí no século XVII. Agora é sobremesa peruana: e se foi de orixe galega?

    ResponderEliminar
  7. Anónimolun ene 07, 08:42:00 p. m.

    O cultivo da pataca pronto se extendéu, porque non pagaba "diezmo" a Igrexa. Os curas protestaron a Roma, en balde.

    ResponderEliminar
  8. Manuel Ángel Candelas Colodrónlun ene 07, 09:15:00 p. m.

    Unha xenialidade de Forges hoxe sobre a obispalíada

    ResponderEliminar
  9. Marcos Valcárcel Lópezlun ene 07, 10:33:00 p. m.

    O de Forges é de verdade xenial, xa pensaba colgalo eu tamén. A alguén supoño que lle pode parecer mal, pero ten máis forza que 20 editoriais sobre o lío dos bispos e Zapatero. Por sorte, neste campo aínda hai liberdade de expresión, mesmo nun medio como "El País".

    ResponderEliminar
  10. Marcos Valcárcel Lópezlun ene 07, 10:33:00 p. m.

    Para o amigo Larpeiro: unha cousa non quita a outra, non? Un día pódese comer a berza e as filloas e outro o menú italiano, non? En gastronomía hai que deixarse de chovinismos babecos, creo eu.

    ResponderEliminar
  11. Anónimomar ene 08, 12:49:00 a. m.

    Acabo de preparar -e comer- é día 7á noite, unha ensalada de bogavante "deconstruído" -ou sexa esmigallado- con escarola verde sobre unha cama de arroz bomba frío, con vinagre de módena, un bo aceite virxe con allo macerado e un par de copas de champaña para despedir as festas...
    (Por certo que o bogavante andaba á metade que onte e estaba igual de rico).
    Delicioso. Recoméndollo.
    (Se non teñen bogavante a man, bótenlle unhas colas de gambóns -por mal nome langostinos- fritidos con moito allo picado e o zume dun limón, en frío ao final, pero tamén na tixola para remexer... Unha ensalada tépeda, deliciosa e moderada para estes tempos).

    ResponderEliminar
  12. Anónimomar ene 08, 12:57:00 a. m.

    Como sega con esa dieta, Etxe, vai quedar convertido nun figurín.

    Supoño que, como remate, non faltaría unha copiña de herbas. Polo efecto dixestivo e diurético, por suposto.

    ResponderEliminar
  13. Manuel Ángel Candelas Colodrónmar ene 08, 01:01:00 a. m.

    Probe a esferificar a escarola, laminar o arroz en finísimas talladas ata conseguir un carpaccio de riso e (e)vaporizalo todo nun par de segundos exactos. Acompañe a nube resultante coa man ata as pálpebras e deixe que entre polos ollos, acompañado dunha media bágoa. Esa é a verdadeira deconstrucción do bogavante, que debe permanecer todo este tempo no frigorífico para outra (mellor) ocasión.

    ResponderEliminar
  14. Anónimomar ene 08, 01:12:00 a. m.

    Esferificar!

    Arume del Bulli, non hai dúbida.

    ResponderEliminar
  15. Anónimojue ene 10, 02:51:00 a. m.

    Arume, déixame alucinado. É vostede un sibarita.

    ResponderEliminar

Graciñas por faceres comentarios.
Habilita o perfil de blogger para que marque a ruta ao teu blog.
De non ser así, e se queres que apareza o teu "nick, para burlar o sistema debes pór un enderezo a dunha páxina web túa. Se non tés páxina podes incluir o enderezo das uvas:

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.