Jóvenes bárbaros catalanes, de Pilar Rahola (La Vanguardia 20 febreiro)
O artigo completo
A pesar de los muchos matices que permite el caleidoscópico ideológico, las fronteras están claras cuando se trata de defender la libertad, y en estos casos extremos, no hay caminos sinuosos, ni calculadas ambigüedades. Por supuesto, hablo de lo ocurrido en la Universitat Pompeu Fabra con la candidata del PP Dolors Nadal. Hablo de militantes independentistas que gritaban "fuera los fascistas", mientras actuaban como jóvenes bárbaros del fascismo patrio. Hablo de ese "templo de la inteligencia", donde la inteligencia cae derrotada, frecuentemente, en manos de la exclusión. Hablo de violencia radical o, quizás, del germen de un fascismo catalán genuino. Ayer Josep Cuní osó nombrar lo innombrable: "Se puede ser catalanista y fascista", dijo en TV3, y Antoni Puigverd puso sobre la mesa a los hermanos Dencàs y a sus famosos desfiles militares de las juventudes de ERC. Ciertamente, la secular historia del catalanismo político no es ajena a las tentaciones fascistas, y aunque estas han sido muy minoritarias, han coexistido, en tiempo y lucha, con el catalanismo democrático. Hablemos, pues, sin caretas, ni miedos atávicos, de un germen que también ha florecido en la "Catalunya triomfant", y cuya deriva actual nos conduce, sin atajos, a las esteladas que ondean mientras se impide violentamente la palabra libre de una candidata. ¿Entenderán, alguna vez, estos jóvenes bárbaros que la libertad significa, precisamente, que puedan hablar los que no nos gustan? Que por eso luchamos, cuando luchamos por la libertad.
Vaia, ho!, outra facha.
ResponderEliminarPues, a mi me parece sensata, valiente y comprometida. No se puede jugar con la intolerancia.
ResponderEliminarAmigo Xaime:
ResponderEliminardo que afirma P. Rahola neste artigo, eu nunca derivaría esa conclusión ("outra facha").
De feito hai traballos historiográficos sobre esa "tentación fascista" nalgúns sectores da mocidade radical catalanista dos anos 20 (Apicultor ou Isildur poderían achegar moitos datos, seguro).
Paréceme que o Xaime andaba de retranca. Está visto que ten que vir un lugués interpretar outro. (Por desdramatizar).
ResponderEliminarEu creo que o comentario de Xaime é irónico. Vamos ter que poñer un signo ao lado cando hai retranca.
ResponderEliminarE non son lugués.
ResponderEliminarXa foi algo; o seu caso non vale.
ResponderEliminarExcusas, logo, pola miña banda. É que, coas cousas que escoito e leo nestes días, debo ter a miña recepción de ironía un chisquiño conxelada: hai que recuperala con vitaminas.
ResponderEliminarEnric Ucelay da Cal e Xosé Manuel Núñez Seixas, entre outros, teñen escrito sólidas páxinas sobre a "tentación fascista" no catalanismo republicano.
ResponderEliminarSe alguén quere algunha referencia concreta, pódoa buscar.
Veño do Circulo de escoitar unha conferencia sobor do Cristianismo en Galicia, e polo tanto pídolles humildemente perdón, pola brincadeira.
ResponderEliminarCreo lembrar que no Congreso sobre Os Nacionalismos na España da Restauración houbo unha intervención neste sentido (as tentacións fascistas do catalanismo). Por algures teño o libro das Actas, pero encontralo no meu estudo sería milagreiro.
ResponderEliminarQuizais era un texto do propìo Ucelay da Cal, brillante historiador catalán (por certo, estivo no xurado da miña tese: e foi o máis duro, claro).
Sobriño, creo, de Ernesto Guerra da Cal, ¿non?
ResponderEliminarFillo.
ResponderEliminarPois si, creo que fillo de Guerra da Cal e teño entendido que a súa nai era pìanista ou compositora ou algo así: un substrato cultural de primeira liña, sen dúbida.
ResponderEliminarO de colocar o apelido do pai en segundo lugar ten detrás unha tumultuosa historia familiar.
ResponderEliminarMais algún outro contertulio coñece o asunto moito mellor ca min.