A galeguización do comercio, de X. M. Sarille (ECG 8 abril)

Cando o deputado Bieito Lobeira propón que nas axudas da Xunta aos comercios se inclúa o uso do idioma galego como mérito de concesión, este señor non está transgredindo ningunha norma, nin moito menos dereitos fundamentais. Só desde unha posición agresiva se pode considerar así. Os méritos poden ser de varios tipos, e entre eles pode estar, sen dúbida, o de mellorar a atención aos clientes que desexan ser atendidos en galego, unha das linguas oficiais de Galiza. Até aquí estamos de acordo con Lobeira.
Mais esta iniciativa xorde cando nos aproximamos ao remate da lexislatura autonómica. E ademais provoca diferencias entre os políticos que apoian o goberno galego. Todo isto é sorprendente porque o PSOE e o BNG pactaron un programa, aínda que non se note nos feitos (a penas o desenvolven), no que estableceron cinco eixes fundamentais de goberno, un dos cales é a normalización da lingua galega. E claro, se a normalización do galego é un dos cinco eixes, ao cabo de tres anos e pico de goberno, as prácticas deberían estar xa rodadas e con resultados visíbeis; no entanto hai menos febra que en calquera goberno de Fraga, dito isto con obxectividade, con datos na man e coa calma de quen está lonxe.
Que está a pasar entón? Varias cousas. Unha, que como non hai folla de ruta na política de lingua, non se sabe como facer. Outra, que Lobeira non transgride ningún dereito, pero tacticamente a súa iniciativa é pésima e calquera persoa algo avisada podía prever a controversia que agora suscita. Sería distinto se na iniciativa comprometese coa Consellaría de Industria á Secretaría Xeral de Política Lingüística, e que esta última engadise diñeiro para aqueles interesados en galeguizar o seu comercio cando o van reformar. Cunha boa proposta serían case todos. Para iso está ese organismo e non para facer estudos de filoloxía.
E a última. Nin o PSOE nin o BNG queren abordar o asunto do idioma, agás algún espontáneo. Percíbeno como unha fonte de conflitos. É unha visión simple, a moita distancia da preparación e da complexidade que require o asunto, pero é o que hai.