Na vella Auria un recuncho para a reflexión, o lecer e o pensamento. Unha fiestra aberta ao mundo dende aquela vella sentenza de don Vicente Risco: "Ser diferente é ser existente".
9 may 2008
Hoxe pasei por Bar Cobas no Polígono e fixen as fotos do cadro de Miguel Carballo. Comentada no Blog po XDC. A Sra, di o do Bar e a Nai do personaxe. Saúdos, Trebolle.
Mira a velliña, bullando espigas e botando os graos nunha tega. Có cadullo dunha, bulla outra, é como se fai. Era de moi "machotes" ser quen de levantar ás costas un saco cheo de fariña cós dous pés metidos na tega.
U paxaro sempre consigue o que quere!!! Tempos aqueles... Agora que tanto se fala de bipolar, este eran dous fusionados cun. O cambio do ton de voz grave e pousado co outro histriónico e chíon facían del un auténtico membro do clube integrado polo Zepo, polo Franco del Carro, etc. Xenios da literatura -Franco del Carro- da Pintaraperrallas -Zepo- da Oratoria bipolar -Paxaro. Ergo o meu vaso na súa lembranza
Os que eran propietarios do Cobas cando o Paxaro iba por alí, non son os que os rexentan hoxe. O Claudio e a familia rexentan agora o Pazo de Monterrei, moi pertiño. Seguro que poden aportar moitas anécdotas do Paxaro. Nese bar era tratado polos clientes de xeito diferente a como o trataban nos viños de Ourense. Seguro que máis de un de vostedes fixo a mili no campamento militar que había alí ao lado, na Medorra.
Miguel Carballo no seu cadro captou perfectamente o aceno que sempre facía co dedo sinalándote e dicindo: "... o tipo". Grande o Paxaro e tamén o pintor. Lembro cando contaba como conseguirá ter descendencia: "Tal era o tipo, tal era a tipa, requichaba a roupa, paroulle quieta, je, je, ... e agora anda por aí un paxariño voando..."
Graciñas por faceres comentarios. Habilita o perfil de blogger para que marque a ruta ao teu blog. De non ser así, e se queres que apareza o teu "nick, para burlar o sistema debes pór un enderezo a dunha páxina web túa. Se non tés páxina podes incluir o enderezo das uvas:
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.
Mira a velliña, bullando espigas e botando os graos nunha tega. Có cadullo dunha, bulla outra, é como se fai.
ResponderEliminarEra de moi "machotes" ser quen de levantar ás costas un saco cheo de fariña cós dous pés metidos na tega.
U paxaro sempre consigue o que quere!!!
ResponderEliminarTempos aqueles...
Agora que tanto se fala de bipolar, este eran dous fusionados cun. O cambio do ton de voz grave e pousado co outro histriónico e chíon facían del un auténtico membro do clube integrado polo Zepo, polo Franco del Carro, etc.
Xenios da literatura -Franco del Carro- da Pintaraperrallas -Zepo- da Oratoria bipolar -Paxaro.
Ergo o meu vaso na súa lembranza
Os que eran propietarios do Cobas cando o Paxaro iba por alí, non son os que os rexentan hoxe. O Claudio e a familia rexentan agora o Pazo de Monterrei, moi pertiño. Seguro que poden aportar moitas anécdotas do Paxaro. Nese bar era tratado polos clientes de xeito diferente a como o trataban nos viños de Ourense.
ResponderEliminarSeguro que máis de un de vostedes fixo a mili no campamento militar que había alí ao lado, na Medorra.
Miguel Carballo no seu cadro captou perfectamente o aceno que sempre facía co dedo sinalándote e dicindo: "... o tipo".
ResponderEliminarGrande o Paxaro e tamén o pintor.
Lembro cando contaba como conseguirá ter descendencia: "Tal era o tipo, tal era a tipa, requichaba a roupa, paroulle quieta, je, je, ... e agora anda por aí un paxariño voando..."
O certo � que o Paxaro saiu favorecido no cadro... Ata parece o teniente Colombo...
ResponderEliminar