DA fascinación do cine clásico
Graciñas por faceres comentarios.
Habilita o perfil de blogger para que marque a ruta ao teu blog.
De non ser así, e se queres que apareza o teu "nick, para burlar o sistema debes pór un enderezo a dunha páxina web túa. Se non tés páxina podes incluir o enderezo das uvas:
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.
Lin este artigo á mañán e pensei que Ferrín esquecera que a mitificación de Bogart procede máis de anos posteriores ca dos propios contemporáneos. Como case todo. Xente dos anos 60, mitómanos full time (véxase o post sobre o Che), que vían en Bogart eunonseibenqué. Meu pai, por exemplo, que o mirou carrapexando en cada película, non daba un peso por el: inexpresivo, insulso, insípido. Nin medianamente guapo era.
ResponderEliminarCon todo, a foto con Bacall protestando contra o macartismo valeulle a admiración que os loureiros de Talía lle negaron.
Aínda que Bogart foi unha star durante boa parte da súa carreira cinematográfica, penso con Arume que a súa mitificación foi posterior a súa morte. Foi xustamente a xeración de Ferrín quen máis o mitificou.
ResponderEliminarUn matiz: Ferrín fala de que en Cayo Largo interpretaba a un escritor. Eu lembro que era simplemente un ex combatente. A memoria fállalle a un dos dous. Poden vostedes aclaralo?
É un excombatente.
ResponderEliminarPois logo nesta ocasión non me fallou a min a memoria (algunha vez teño que acertar).
ResponderEliminar