A esmeralda branca(Pan por Pan domingo 5 novembro)
Escribo dende o Liceo, nun descansiño do V Encontro de Escritores Ourensáns, cita que está a ser un éxito, tanto na resposta dos asistentes como na riqueza dos debates tralas mesas redondas. Ademais, presentamos un libro de certo monumental, en todos os seus sentidos, o extenso poemario “A esmeralda branca” co que Manuel Vilanova volve á poesía en galego tras case vinte anos de silencio lírico: un moi valioso roteiro de sentimentos e emocións arredor desta nosa cidade auriense e das súas paisaxes natais de Barbantes e O Ribeiro.
Nos debates entrecrúzanse temas literarios, sociolóxicos, económicos e de mercado e ata políticos. Entre todo o dito, prefiro quedarme cun dato optimista que subliña Fernández Naval: temos, ademais dunha calidade literaria indiscutible, varias xeracións a escribir en galego, dende os 80 ós 16 anos. O futuro esta asegurado.
(Imaxe: foto de Pena Corneira, presente tamén no poemario de Manuel Vilanova. A foto procede do blog de Carlos Sánchez Montaña, www.callaecia.blogspot.com)
Lamento non compartir o optimismo sobre o futuro literario do galego. Oxalá teñas razón!.
ResponderEliminarPodo engadir que non se trata de dicir: son optimista ou son pesimista.
ResponderEliminarTrátase de actuar, de loitar pola nosa lingua e pola nosa literatura dende a escrita, a fala, a concienciación individual e colectiva a través da educación, non só na escola (sempre lle cae todo aos profesores), senón tamén no fogar, na familia, e tamén no entorno; despois o futuro xa se verá. O que temos que "traballar" é o presente.
Felicito aos organizadores do acto no Liceo,agardando haxa máis encontros, así como a Manolo Vilanova polo seu libro A esmeralda branca que comencei a ler onte pola noite.
Parabéns aos dous, e ao resto de todos /as os/as participantes e asistentes.
Unha aperta.
colgenos fotos do evento para que nos poidamos ver
ResponderEliminarDe momento non teño fotos; se mas pasan colgarei algunha aquí.
ResponderEliminarComo se pode dicir que se pasa un cinco anos escribindo un libro de poemas. E para darse importancia? Menos mal que sempre podemos seguir a ler a Rosalía ou Leopardi.
ResponderEliminarEu comparto o optimismo sobre o futuro literario. Do que non estou moi seguro é do non literario...
ResponderEliminarEu tamén me refería ó futuro literario. Do outro, todos temos serias dúbidas...
ResponderEliminarEstan vostedes feitos uns metafisicos perdidos.
ResponderEliminarO literario...o mundo das ideas, das formas.
mais como se relacionan entre si as formas?
como se relaciona o literario co mundo?
Non será precisamente que vostedes creen na potencialidade do literario como consecuencia de non creer na potencialidade do mundo?
Que sentido ten ese dualismo, se non o dunha fuga.
IMPOSIBEL.
Vostedes saben como seres extremadamente intelixentes que non hai saida, a porta que abre o literario conduce ao mundo, a un mundo mais lonxano, en fin a experiencia do real, mais alonxandoo podese pairar, entreterse, se é esto o que voses lle piden a literatura.
un saudo
karlos.