18 oct 2007

Vázquez Núñez. Nestes días o Liceo lembra ó escritor, erudito e historiador Arturo Vázquez Núñez. Morreu solteiro, sen descendencia. Foi un dos impulsores da Comisión de Monumentos, precedente do Museo, e a súa biblioteca tivo abondo que ver na formación dos intelectuais que logo forneceron a Xeración Nós. Malia todo o dito, só o Liceo se lembrou do centenario da súa morte. Da man desta sociedade houbo en anos anteriores celebracións semellantes dedicadas a Alberto García Ferreiro, ó pintor Parada Justel e a Lamas Carvajal. Con escasas colaboracións públicas: a Deputación e Raigame apoiaron a homenaxe a Lamas; o concello puxo unha placa dedicada a Parada Justel. O triste da miña reflexión é que sen a iniciativa desta casa cultural todas esas citas de seguro serían esquecidas. Unha cidade culta e normalizada precisa dunha memoria urbana propia. Ou non?
en

4 comentarios:

  1. Anónimovie oct 19, 08:27:00 p. m.

    Pero...¿Cómo é posible que neste post non haxa aínda nada escrito?¿Estádeslle facendo boicot ó Vazquez Núñez por algunha causa? Se é porque por culpa dél non cheguéi eu a académico,non vos preocupedes.O que cobraba como tal gastábamolo entre os dous en xuergas e viños.Xa fora así o trato,antes de que o tribunal decidira...

    ResponderEliminar
  2. Anónimovie oct 19, 10:35:00 p. m.

    Se alguén coñece algunha festa boa en Galiza neste finis-hebdomadaris que mo diga.
    ¿A Coba do Rei Centolo segue pecha?

    ResponderEliminar
  3. Anónimovie oct 19, 11:57:00 p. m.

    Non lle sei, amigo da Coba.

    Eu parto mañá pola mañá de fin de semana campestre, bucólica, pastoril e montañeira. E con xente interesante e ben agradable, plurinacional e plurilingüística. Habémonos entender en castelán (ou español).

    ResponderEliminar
  4. Anónimosáb oct 20, 02:54:00 a. m.

    Vaia apicultor,leve posta no equipo de música do carro a sinfonía sexta de Beethoven,"Pastoral",pra amenizar esa viaxe tan bucólica.Eu veño de chegar á casa.Colléronme por banda uns amigos do Marcos Valcárcel,un pintor e un escultor,i emborracháronme a cervexas,a uns quilómetros de Ourense.O meu telemóbel (non teño reló) dí que son cáseque as tres da mañá.Pero pagóu a pena.Eses amigos do Marcos déronme unhas cantas ideas que plasmaréi mañán,ou xa hoxe,nuns folios A4,pra seren publicados cando morra,como fixo Copérnico,que a "Verdade" é grandiña pra defenderse sóa sen complicarme a vida a mín,como dixo Galileo.

    ResponderEliminar

Graciñas por faceres comentarios.
Habilita o perfil de blogger para que marque a ruta ao teu blog.
De non ser así, e se queres que apareza o teu "nick, para burlar o sistema debes pór un enderezo a dunha páxina web túa. Se non tés páxina podes incluir o enderezo das uvas:

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.