14 dic 2008




Máis imaxes do día 29
Estas imaxes que engado agora non podían faltar na historia deste blog (as fotos son do amigo Eduardo Núñez).
Na imaxe superior estou acompañado por Cristina Berg e pola comisión organizadora daquel acto, de esquerda a dereita: Xosé R. Quintana, Pepe Trebolle, Afonso Monxardín, Benito Losada, M.V., C.B. e Xoán Fonseca.
Na seguinte, o contubernio solainesco axuntado para a ocasión, sequera os máis habituais: non estaba nese momento Lobo Neghro e tampouco as blogueiras que se achegan ás Uvas. Sen identificar, porque algún o prefire así.

E un detalle do retrato que me fixo Antón Pulido (está en http://www.antonpulido.com/). Reitero o meu agradecemento a todos os artistas que mandaron os seus agasallos: A. Pulido, Siro López, Xosé Lois o Carrabouxo e Buciños.

(Zane Grey pídenos , que digamos, que dende Lugo dixeron, que a segunda foto -dos Solaneiros- se titule “síndrome Apicultor”).

83 comentarios:

  1. Síndrome non, "complexo apicultor", xa que alguén dicía que apicultor somos todos, como así é.

    ResponderEliminar
  2. O que mira para o viño, eslumido, é o Xoan Dacoba.

    ResponderEliminar
  3. O que mira para o viño é JdRairo.

    ResponderEliminar
  4. Non é viño, foi licor. Deixémolo co beneficio da duda, será ou non será JdRairo?

    ResponderEliminar
  5. E cal deles será Marcos

    ResponderEliminar
  6. O segundo pola dereita non é Luís Paradelo "Xelamonite"? Tamén anda no contubernio?

    ResponderEliminar
  7. Luis Paradelo é Apicultor.

    ResponderEliminar
  8. O que está sentado á dereita de Marcos fai que mira para a botella que lle mostra o primeiro pola esquerda pero no fondo o que delatan os seus ollos é saudade polo líquido bebido e quen sabe se polas novelas de Zane Grey.

    ResponderEliminar
  9. Apicultor é (e sei que isto solprenderá a moitos e moitas) Anxo Quintana.

    ResponderEliminar
  10. Non é Zane Grey, non. É (e isto sei que solprenderá a non poucos e poucas) George Lucas.

    ResponderEliminar
  11. Eu só coñezo a Marcos e chégame ben. Espero e desexo que ninguén se vaia da lingua e lle poña rostro aos alcumes ou nomes reais que empregan cada un deles. Quedaria moi feo. Eu, lector das Uvas, vizosas ou murchas tanto ten, xa me fixen unha retrato imaxinario de cada un deles que en nada se parece ao retrato real dos doce apóstolos (contando o Marcos) que figuran na foto. Non fagades como eses editores que despois do éxito cinematográfico da película lle poñen o rostro do actores aos personaxes do libro no que está baseada. Iso nunca.

    ResponderEliminar
  12. G. Lucas o brasileiro do Celta? Non creo...escribiría en luso.

    ResponderEliminar
  13. Cantos apicultores poidera haber nas dúas fotos?
    Eu penso que somentes dous, un déles é o alter ego do que mira revirado para o líquido elemento que se lle oferta dende a esquerda da foto, o outro, o real só pode ser quen polo apelido emparenta coa Xunta e que traballaba en tempos de colaborador da secreta, non hai fallo, ten que ser ese e non esa como alguén pretendeu en tempos.

    ResponderEliminar
  14. Se Apicultor é Quintana, entón é o da barba branca da primeira foto. Api cachado.

    ResponderEliminar
  15. Se Apicultor é Quintana, entón é o da barba branca da primeira foto. Api cachado.

    ResponderEliminar
  16. Queñes están nas duas fotos forman o chamado "núcleo duro". A carabuña do blog.

    ResponderEliminar
  17. O que ten conta do viño é Lobo Negro.

    ResponderEliminar
  18. Lobo Negro é o do chapeu.

    ResponderEliminar
  19. Lobo neghro é o da garavata que está sentado. Seino de moi boa fonte

    ResponderEliminar
  20. O día 29 de Novembro do 2308 celebrarase unha festa conmemorativa, na que os asistentes se vestirán e peitearán("disfrazarán") ao xeito dos principios do S.XXI, asumirán os roles das persoas que asistiron a á cea-homenaxe, leerán os mesmos discursos, posiblemente lixeiramente retocados, a evolución da lingua non perdoa, cearán o mesmo menú (en versión sintética), e repetirán unha por unha, coma un rito sagrado, as mesmas incidencias, mesmo as anteriores e posteriores á cea.
    O persoaxe que interprete a Delapierre, viaxará desde Lugo, nun auto arcaico.A sua construcción e manteñemento correrá a cargo dunha "cofradía do auto de Delapierre", que costeará,coas suas aportaciós a xa prohibitiva gasofa. Un blanco material sintético simulará a neve (inexistente xa, polo "global warming"). Como xa se terán engadido cousas, as lendas son así, persoas diferentes, ao longo do recorrido hasta Ourense, axudarán a Delapierre a sacar o seu coche da cuneta. A "delapierrización" do Via Crucis. Cada saída da carretera por cauisa da "neve", reinterpretando as caidas de Xesuscristo, e cada persoa que lle gurra no auto, un novo xeito de "axudar a levarlle a cruz".

    Eso, sin falar do restos dos ritos, lembranzas das peripecias do resto dos asistentes. Con tantos elementos engadidos para a sua veneración, que empezará a haber contradicciós entre elas, sometidas a un análisis lóxico. Pero a ninguén lle importarán, serán chamadas "misterios", e asumidas como dogmas de fe.

    ResponderEliminar
  21. A segunda foto é moi ilustrativa da psicoloxía dalgúns dos solaineiros do núcleo duro.

    Fíxense nos ghichos que observan a botella. No que a sostén e no outro, o primus inter pares do dono. Non paran quietos. Son os cus inquedos da Solaina e ademais gústalles o viño.

    Agora observen o ghicho que sorrí, zalamero el, á cámara. O de xersei verde e os ollos moi vivos. É un tipo que sabe gardar as formas, con don de xentes, moi importante na súa profesión. Un tipo que traballa para o público.

    O do abrigo que se sitúa á súa dereita é elegante, non tan simpático (de primeiras) coma o anterior, pero vén sendo un tipo serio, aplicado, traballador, alguén con que non valen componendas.

    O que se sitúa ao seu carón á dereita parece non estar na foto. Estou pero non estou. Vese un güaje moi atildado.

    O tipo que leva chapeu ten un problema de alopecia do que non poucos varóns se avergonzan. El non. El viste así porque lle peta, e nel combínase a elegancia anarkizante do chapeu co toque ruralizante da camisa a cadros e a camiseta negra debaixo.

    Agora observen os dous tipos que se sitún detras, na última ringleira. A un deles case non o podemos distinguir. Digamos, pois, que é "Non identificado". Un ser anónimo. O outro non. Élles moi sabio, pero moi modesto. Nesta e noutras fotos, sempre aparece detrás, coma non querendo molestar. Son persoas como esta as que necesitamos para erguer este país...

    ResponderEliminar
  22. Frío, frío, frío, ...

    ResponderEliminar
  23. Ou sexa, o Obxecto Voador "Non Identificado" (dito co debido respeto) pode ser Apicultor. O omnipresente ovnicultor sempre situado nas marxes. É así, anónimo das 01:10? Claro que situados nas marxes tamén os hai á esquerda e dereita. A cousa non está clara.

    ResponderEliminar
  24. jajajajajajajajajajajajajajaja
    OVNICULTOR
    JAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJA
    Xe...nial......!!!!!!!!!!
    jajajajajajajaja

    ResponderEliminar
  25. Te adoramos
    Te bendecimos
    Te santificamos
    Te glorificamos
    Oh Apicultor!

    OUR MOTTO:
    COMPLEXO APICULTOR!!!

    ResponderEliminar
  26. E aínda non estou totalmente certa de quen vén sendo o tal Apicultor!!!
    (Kyra Prosokova)

    ResponderEliminar
  27. Meu querido/a amigo/a de lun dic 15, 02:17:00 PM:

    Eu non lles puxen nomes ás figuras. Simplemente me dediquei a describir o seu carácter, baseándome na información postural e frenolóxica dos retratados.

    Permitinme, iso si, unha soa ironía, que non soubo captar o "espírito en sepia". E concordo con vostede en que os Ovnis, mesmo os ovnicultores, están entre nosoutros, aínda que non o parezan.

    ResponderEliminar
  28. !moi guapos e eljantes todos!, pero a miña debilidade é o dos piñeiros, guapísimo!!!!!!, para mín a sorpresa foi o de rairo, non o coñecia, e tamén sorpresa pero menos o lobo nejro que sempre pensei que era un vello coñecido, por aquelo da calva que dixera unha vez, equivoqueime de calva, pero sigue sendo un vello coñecido.

    Un saúdo a todos
    ah! Poucas mulleres!!!

    ResponderEliminar
  29. Disinto da Ouvella. O máis guapo é X.M. González. Con diferencia.

    ResponderEliminar
  30. Amiga Branca: gracias, moitas gracias.
    Afectuosamente seu.

    ResponderEliminar
  31. Está claro Medela que os que non temos alumnos non temos quén nos chufe. Aí están o Arume e o Saavedra, elejantes, juapísimos, son o que non hai, e vostede e eu que somos da aldea, nin temos naide na clase ninguén mira por nós.
    Despois das elecións cando conten con nós para repartilos cargos na Xunta, xa verá como somos juapos e elejantes.

    ResponderEliminar
  32. En Silleda houbo algún o outro día, seica o domingo, con 5000 e pico mulleres. El no centro e todas ao redor. Eso si. Nós, amigo Delapierre, uns principiantes.

    ResponderEliminar
  33. Auvella branca. creo que te trabucas.

    O lobo sighe a ser un lobo esquivo. Un lobo é un lobo. Na foto salía eu con unha ghorra que tiña unhes olliños tapándome a cara e arreghañando os dentes su da visera, a xogar o meu papel. Rifaronme o Api e o Dacova, e sentoume mal, e funme.

    Aghora sí, parecesme un personaxe atractivo auvella branca. Comprobo como o curras. Cecais en algún momento puderas ter pensado que eu era Manolo F..Ou o Chisco, quenes aparecían calvos no acto de Curros.
    Tampouco coidaba eu que tí puderas ser unha muller.

    ju,ju,ju...sorriso socarrón de canis lupus.

    ResponderEliminar
  34. Amiga Cabra, o mais guapo será XMG, non lle digo que non, que eu desas cousas entendo o xusto, pero vostede non me negará a min que algo de CARA DE EXAME ten de tantos que ten que correxir. Espero que non se me enfade o bon home.

    ResponderEliminar
  35. Lobo Neghro está na foto, ¿ou non? O que pasa é que se ve pouco.

    ResponderEliminar
  36. Ghe, ghe, ghe...
    Seica circula pola rede outra foto desta volta non tan inocente coma que aquí presentan, pero da última copa e de pola mañanciña...

    ResponderEliminar
  37. A min gústame o atractivo home maduro de pelo cano. ¿Quen é? ¿Non será o Etxe ou da Cova? ¿Quizais Jimy de Rairo, Apicultor ou Medela?

    ResponderEliminar
  38. Zac Efron y Vanessa Hudgens fueron fotografiados mientras visitaban una tienda de productos eróticos o sexuales en Estados Unidos. Las fotos fueron tomadas por una fanática que incluso tuvo la suerte de que se dejaran fotografiar con ella. Y claro las imágenes ya ruedan por Internet.
    Zac, de 21 años de edad, y Vanessa, de 19, no son extraños a estos escándalos sexuales ya que, hace algunos meses, un tabloide publicó una imagen de ellos mientras dormían desnudos en una cama.
    La pareja conformada por los protagonistas del filme "High School Musical 3" vuelve a hacer noticia ya que, a sus cortas edades, "no deberían estar comprando "artefactos" en una sección para adultos", según explicó un diario estadounidense.

    ResponderEliminar
  39. o maduro de pelo canoso pola pinta debe ser Lourixe

    ResponderEliminar
  40. Estimado señor ZizaÑÁN: Infelizmente, o que Vde. afirma é absolutamente verídico.
    Tomara eu a lotaría tan segura.
    Esas fotografías das que Vde. está a falar foron tiradas por volta das nove horas da mañá, con sol alto, xa pasaran as leiteiras...
    Dacoba, Von Stein, Apicultor, don Marcos, Etxe, Trebi, Lobo, don Jimi, o profesor González de Lugo, Xulio de Rabal, Arume e Lobo Neghro, acompañados a certa distancia polos señores Fonseca, Xabimusic e Iglesias da Xuventude, e a menor distancia dunhas repoludas e rideiras señoritas de sotaque sudamericano, foron sorprendidos na cafetería Melilla, si, esa da parte da Ponte de Canedo... Amotinados ante a actitude do honrado propietario do local conminándoos a abandonar o mesmo.
    Pronto.
    Iso non foi o peor. Contrastando coa serena actitude que mostran nas súas xa míticas intervencións no blog, é de destacar o fero entusiasmo co que se aplicaban ao canto coral. Non vai pensar, caro Zizáñán; non asubiaban "La Gazza Ladra", nin "Lohengrin". Tamén non entoaban "Clavelitos", nin tan sequera "Mira Maruxiña, mira como veño".
    Non.
    Velaquí o repertorio (fragmentos, evidentemente):
    *'Ardor guerrero' (himno de la fiel infantería).
    *'Salve rociera'.
    *'El novio de la muerte'.
    *'Victoria, Tú reinarás'.
    *'Ay campanera'.
    *'Mujeres y vino'.
    *'Viva Chihuahua'.
    *'Sonaron cuatro balasos'.
    *'Los hermanos malasombra'.

    Para máis INRI, señor Zizañán, algunhas das pezas eran interpretadas a dúas voces, dirixindo a interpretación, con sumo acerto, todo hai que dicilo, o fino e delicado musicólogo doutor Xabimusic.

    Mesmo era vergonza ver o que ría o doutor Valcárcel.

    E non se lles ocorreu outra cousa, cando don Marcos amagou con marchar, que encetar "Quédate junto a nosotros que la tarde está cayendo", xusto no momento en que o sancristán da parroquia da Ponte entraba, despois da misa, para mandar a copa de licor-café coa galletiña (Artinata).

    As señoritas acompañantes tamén rían. Dous axentes da Benemérita, subsector tráfico, que estaban a tomar o cafeciño do outro extremo do mostrador, non lles quitaban ollo de encima. E non rían.

    P.D.: Unha mociña de apenas dezaseis anos, que fora comprar os croissants para o pequeno almorzo da familia, foi diana dos piropos proferidos polos elementos masculinos da cuadrilla. Un escándalo, amigo. Un auténtico escándalo.

    ResponderEliminar
  41. Eu, para que o coro fora propiamente coral, boto en falta a algo ou alguén que representara aos participantes non tan habituais, aos ausentes de todo tipo de ausencia, aos anónimos de toda pelaxe e condición, aos lectores e lectoras que están todos os días aquí pondo as suas emocións a proba, é dicir, gozando e sofrendo coas aventuras e fantasías dos seus heróis mais queridos, etc, etc. Tampouco costaba tanto que algún dos do núcleo duro entrara nunha tenda de roupa e pedira prestado un manequí ou que un artistiña amigo collera un cartrón e debuxara un boneco mais ou menos "espectral" no sentido que lle dá a este "conceto" o señor Medela de Lobeira e degustador de bons viños, que non hai mais que ver como se lle van os ollos tras da botella con que o tenta o da esquerda de todo. Don Marcos, hai que cuidar eses detalles, home. Asi como hai a tumba do soldado descoñecido, podía haber o manequín ou boneco do solaino anónimo.

    ResponderEliminar
  42. Nooooooooooooooo!
    Yo no soy esa!!
    Esa chica parece que tiene el tangaraño!!!!
    Y yo soy rubia!!!!!!!

    ResponderEliminar
  43. Menos mal que os da Xunta lle deron unha subvención a ese vídeo. Canta arte representativa do noso tempo se perdería sen as axudiñas axeitadas! Recomendo encarecidamente que o poñan todos os días en teletaurino, antes e despois do telexornal. É un video moi dixestivo e refrescante.

    ResponderEliminar
  44. Pero esta non se move, non fai así, así, ass, ssi aasssi, isa, issa.
    Faga que se mova Medela que vostede ten certa autoridade mental cos Pallín de Lobeira.

    ResponderEliminar
  45. (I)Sonaron 4 balasoos
    a las 3 de la mañi(V)anaa
    lo fui a matar a tus brasoos
    sabía que alli se encon(I)trabaa
    non creas que alguién me lo dijo(V)o
    me dió la coraso(I)nadaa
    (le (V)dió la coraso(I)nadaa).

    Chegan ben dous acordes. Nin lle meto a séptima ó acorde dominante.Hai que aforrar, que hai moita crise.

    ResponderEliminar
  46. O peor foi cando unha comisión de Damas da Solaina, após breves indagacións, se presentou no bar.
    Capitaneadas por Chus Terrís de Allariz e por Mery de Caracas-Pías{A Merca}-Ourense, e flanqueadas por Lula Fortune e demais familia, chegaron ao walhallico Melilla.
    As señoritas de sotaque sudamericano fuxiron de inmediato, receando acertadamente sobre algo que nesa altura se tornou axioma: Que a amizade nocturna home-muller é unha contradictio in terminis.
    Que pena de cámara de vídeo!
    Arume dos Piñeiros, que ás cinco da mañá aínda pedía respectuosamente a bebida ("Señora, por favor, me pone otra copita de licor? Si, de casa si puede ser") ás nove xa mallaba no mostrador ("Ei señora muller, bota aquí outra copa, sen aire, carallo, viva Jalisco, carallo, esta convido eu, viva Vigo, bótalle a eses, veña, de penalty, carallo! eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeei carballeira!"), o tal Arume, dicimos, puxo un chapeu mexicano que estaba pendurado da parede como elemento decorativo, e cantaba a dúo co señor Dacova... E sabíaas toditas, non precisamente as dos King Crimson:
    *Caballo prieto asabache
    *Las mañanitas
    *Jalisco no te rajes
    *El palenque
    *Adios mi corasón

    etc etc

    Deixamos que o caritativo lector finalice o número da irrupción en escena das alporizadas cónxuxes da divertida cuadrilla.

    P.D.:
    -A camareira do Melilla é, seguramente, bieolorrusa.
    -Foron coreados frecuentemente lemas (de modo estridente e enlouquecido) contra o clero, a monarquía, a banca, as forzas e corpos de seguridade do estado e a consellaría de cultura.
    -O señor Apicultor non fixo nada por evitar tal dantesca performance. Só ría e teimaba en que non se coñecese a súa identidade na vida civil.

    ResponderEliminar
  47. Boeno, vale, ..........., a ver, do Sr Delapierre pódese dicir que está informalmmente moi atractivo, pero,...como o piñeiro ninguén.
    Ah, e o Sr González ten que mudar a afoto do Xornal.com que a ten un pouco desfasada, mellorou moito cos anos e aquela debe ser prehistórica.
    Boas noites.

    ResponderEliminar
  48. O Saavedra, deixeo, deixeo, que está a corrixir éxames, e non ten tempo para nada.
    No de Arume concordo con vostede.

    ResponderEliminar
  49. Non contou Medela que cando entrabamos no Melilla (snack bar, non cafetería) estaba soando "Madamina, il catalogo è questo" de Il dissoluto punito ossia il don Giovanni. Mille e tre, Mille e tre, Mille e tre.

    ResponderEliminar
  50. Arume: Iso foi o que Vde. contou á súa esposa, coitadiña, o que leva aturado, miña santa!
    O que estaba a soar, o que nos tentou, o que puxou por nós, (nin Ulises resistía), anulando a nosa vontade, foi isto:

    NON É A SINFONÍA NÚMERO 9 DE RACHMANINOFF

    Ouviu, explique a diferenza entre cafetaría e snack bar. Nunca souben o que viña sendo este último.-

    ResponderEliminar
  51. Eso foi no Tánger, uns metros atrás. Claro que entre o san Miguel e o Tánger non menos de cinco cacharros ou campanos cairon en lugares de cálida apretura. No Tánger foi o Armageddon da rumba, a Parusía do nonaino.

    ResponderEliminar
  52. Sobre Snack, prefiro que Lourixe ilumine os nosos pasos.
    E se non era Snack Bar era Boite.

    ResponderEliminar
  53. Segundo o Medela, os alcumes dos "procesionarios" ou peregrinos da noite son: Dacoba, Von Stein, Apicultor, Etxe, Lobo (mais adiante escrebe Lobo Neghro, hai dous Lobos ou que?), Arume... Non hai que ser un lince para concluir que se trataba dun "Snick" Bar. Íades tan traballados polo líquido que xa non distinguíades entre a "a" e a "i". Jejeje. Pero aquí está o experto en crepúsculos para traervos á realidade da aeiou.

    ResponderEliminar
  54. Cando chega a noite, chega o mellor do día.

    ResponderEliminar
  55. Buaaaaah, snif, snif, eu non estou para iluminar nada nin a ninguén, Arume! Levo un disgusto!
    A miña reputación circunstancial de amañadora de certames literarios ao garete!
    Mirade o blogroll, á esquerda sobre fondo vermello. Sae todo quisqui solanino menos os meus pobres chantos! Non son ninguén! :-(

    ResponderEliminar
  56. Crepuscular: Leveille unha grande sorpresa co Lobo {Neghro}. Non sabía que lle pegase tan ben á rumba-pop.
    Cantaba con firme convicción aquela dos Chunguitos, de críptica letra:
    "Me sabe a humo
    me sabe a humo
    los cigarritos que yo me fumo".
    E maís aqueloutra do inesquecible Molina:
    "Por qué te han pintao tus orejas
    la flor del lirio real
    por qué te has puesto de seda
    ay campanera por qué será".

    P.D.: Na guitarra española, o amigo Dacova. Dáballe un xeito especial, así... Ao modo Peret.

    ResponderEliminar
  57. E esa canción que lle saiu da alma, amigo Medela, cando apareceron as náiades, as ninfas amadas das ribeiras do Miño:

    "Es Marichús la mocita,
    la más bonita
    del barrio de Santa Cruz.
    El viejo barrio judío,
    rosal florido,
    le ha dado rosas de luz.

    Y desde la Macarena
    la vienen a contemplar,
    pues su carita morena
    hace a los hombres soñar.

    Y una noche de luna,
    el silencio rompió
    la guitarra moruna
    y una voz que cantó:

    Estribillo

    ¡Ay, Marichús, Marichús!,
    maravilla de mujer;
    del barrio de Santa Cruz
    eres un rojo clavel.

    Mi vida sólo eres tú,
    y por jurarte yo eso
    me diste en la boca un beso
    que aún me quema, Marichús.
    ¡Ay, Marichús, ¡Ay, Marichús!

    Fue como pluma en el viento
    el juramento,
    y a su querer traicionó.
    De aquellos brazos amantes
    huyó inconstante,
    y a muchos después se entregó.

    Señoritos con dinero
    la lograron sin tardar,
    y aquel su cuerpo hechicero
    hizo a los hombres pecar.

    Pero sólo hubo un hombre
    que con pena lloró
    recordando su nombre,
    y esta copla cantó:
    Ay marichús, marichús,
    maravilla de mujé,
    del barrio de santa Cruz
    eres un rojo clavé.
    Mi vida sólo eres tú
    y por jurarte yo eso
    me diste en la boca un beso
    que aún me quema, Marichús,
    ay, Marichús, ay Marichús.

    ResponderEliminar
  58. jajajajajajajajajaja
    Río e choro
    snif snif snif snif

    VIVA ARUME!!!!
    VIVA MIERES DEL CAMINO!!!
    VIVA BERNALDO DE QUIRÓS Y SU RICA GRANADINA!!!

    p.d.: Non o mellora John Milton:{'y aquel su cuerpo hechicero
    hizo a los hombres pecar'}

    ResponderEliminar
  59. Blanca y radiante va la no-via
    le sigue atrás su novio aman-te
    y al unir sus corazo-nes
    van a morir mis ilusio-nes

    Ante el altar está lloran-do
    todos dirán que de alegrí-a
    dentro su alma está gritan-do
    AAAAVE Maríiiiiiiiiii´iii aaaa

    Hips!

    ResponderEliminar
  60. Cuenta la leienda que en un árbore
    se encontraba encaramado
    un indiecito guaraníiii

    Hips!.

    ResponderEliminar
  61. Paxariñus que vais cantandu
    decirle a elliaaaa
    que en las luchas i en los fracasus
    me acuerdu di elliaaaaa.

    ResponderEliminar
  62. DOS CRUCES

    Sevilla tuvo que ser
    Con su lunita plateada
    Testigo de nuestro amor
    Bajo la noche callalda
    Y nos quisimos tu y yo
    Con un amor sin pecado
    Pero el destino ha querido
    Que vivamos separados

    Están clavadas dos cruces
    En el monte del olvido
    Por dos amores que han muerto
    Sin haberse comprendido
    Están clavadas dos cruces
    En el monte del olvido
    Por dos amores que han muerto
    Que son el tuyo y el mio
    Ay, barrio de Santa Cruz
    Ay, plaza de Doña Elvira
    Os vuelvo yo a recordar
    Y me parece mentira
    Ya todo aquello pasó
    Todo quedó en el olvido
    Nuestra promesas de amores
    En el aire se han perdido

    Están clavadas dos cruces
    En el monte del olvido
    Por dos amores que han muerto
    Sin haberse comprendido
    Están clavadas dos cruces
    En el monte del olvido
    Por dos amores que han muerto
    Que son el tuyo y el mio
    Que son el tuyo y el mio

    (C. Larrea)


    Nunca falte esta nas noites de viño e cordas.

    ResponderEliminar
  63. Esta é a miña preferida (cantada polos Montijo, un matrimonio musical extraordinairo) para días de acordeón (que xa non toca o Lobito) e guitarra. Cando teña oportunidade (nun vindeiro contubernio), seguro que a canto.

    Allá en Texas yo tenía una casa chiquitita
    Qué bonita, qué bonita
    Cinco bueyes, nueve cabras,
    cuatro perros, veinte vacas
    Y mi suegra dinamita.
    Dinamita la llamaban porque a veces estallaba
    Sin razón y sin motivo,
    Y, con furia endemoniada,
    las paredes derrumbaba
    Cual si fuera un explosivo.

    Pero, aparte de esto, no hay porqué llorar,
    Pues no ha sucedido nada de particular.

    Una noche que nevaba
    y hasta mi suegra temblaba
    (Esto sí que tuvo guasa).
    Y empezó a soplar el viento,
    se llevó el ayuntamiento
    Y el tejado de mi casa
    Los ladrones penetraron,
    nuestras camas se llevaron
    sin dejar ni un mal colchón,
    Y ahora estamos sin fortuna,
    bajo la luz de la luna
    Cobijando nuestro amor.

    Pero aparte de esto no hay porqué llorar
    Pues no ha sucedido nada de particular.

    Registrando los rincones
    nos tomaron por ladrones
    Y a la cárcel nos llevaron
    Nos tuvieron dos semanas
    solamente a pan y agua
    Y una tarde nos soltaron
    Encontramos medio,
    nos compramos medio queso
    Y hasta aquí hemos llegado
    Y aunque comamos sin grasa
    pues tenemos buena casa
    Y el cañón del Colorado.

    Pero aparte de esto no hay porqué llorar
    Pues no ha sucedido nada de particular.

    ResponderEliminar
  64. Don Marcos, tanto prodixio cantor está pedindo con carácter de urxencia a formación dun coro racimeiro para amenizar as madrugadas de Auria. Nome provisional (ao estilo Medela): SERENATAS LA SOLAINA. Que lle parece a idea?

    ResponderEliminar
  65. Quén verá aos da SGAE atrás de nós, de taberna en taberna, có talonario de recibos na mau, cobrándonos direitos de autor.

    ResponderEliminar
  66. Podemos cantar ata quince segundos de cada unha. Non máis. Un pupurri ou popurrí, ou pot pourri, ou olla podrida ou melting pot ou pote de potes, como sancta sanctorum.

    ResponderEliminar
  67. "Y ahora, señoras y señores, para rematar y para que tengan un raudo despertar y puedan acudir felices y contentos a sus puestos de trabajo, un solo de Medela, acompañado a la guitarra saudosa por Dacoba, que les hará tremolar las entretelas de la emoción..."

    ResponderEliminar
  68. Os da SGAE non poderán recoñecer a canción na versión MEDELA-Dacova, e non poderán cobrar.

    ResponderEliminar
  69. Fíxense que o Marcos, no seu perfil de blogger, metéu o blog no sector da agri-CULTURA.
    Será por o das UVAS.

    ResponderEliminar
  70. Eu con ese repertorio son capaz de convertirme en solaineira habitual, rexistrada co DI na boca, e ata estara frente ao lobo nejro para poder estar no coro, sempre que admitan ouvelhas claro

    ResponderEliminar
  71. Toma dose de León e Quintero:

    En "Cai tie" La Bizcocha
    un café de marineros,
    y en el café hay una niña
    color de lirio moreno. (bis)
    Lirio la llaman por nombre
    y ese nombre bien le está,
    por un cariño, cariño,
    "tie" las ojeras "morás".
    Y de "Cai" a Almería,
    con voz ronca de aguardiente,
    canta la marinería:
    La Lirio, La Lirio tiene,
    tiene una pena La Lirio,
    y se le han puesto las sienes
    "moraítas" de martirio.
    Se dice si es por un hombre,
    se dice que si es por dos;
    pero la verdad del cuento
    ¡ay, Señor de los tormentos!,
    la saben La Lirio y Dios.
    A la mar, maera,
    y a la virgen, cirios,
    y "pa" duquitas madre de mi arma
    pa duquitas negras
    las que "tie" La Lirio.

    Un hombre vino de Cuba,
    y a La Bizcocha ha pagado
    cincuenta monedas de oro
    por aquel lirio morado. (bis)
    que fue un bebedizo
    de menta y ajonjolí,
    que fue una noche de luna,
    que fue una tarde de abril.
    Y de "cai" a Almería
    canta el novio de La Lirio
    con una voz dolorida.

    La Lirio, La Lirio tiene,
    tiene una pena La Lirio,
    y se le han puesto las sienes
    "moraítas" de martirio.
    Se dice si es por un hombre,
    se dice que si es por dos;
    pero la verdad del cuento
    ¡ay, Señor de los tormentos!,
    la saben La Lirio y Dios.
    A la mar, maera,
    y a la virgen, cirios,
    y "pa" duquitas madre de mi arma
    pa duquitas negras
    las que "tie" La Lirio.

    ResponderEliminar
  72. Para Medela: Marichús.

    E para dona Branca:

    De Sevilla un patio salpicao de flores
    y una fuente en medio con un surtidor
    rosas y claveles de tos los colores
    que no lo soñara mejor que un pintor
    tras de su cancela de hierro forjado
    hay una mocita de tez bronceá
    y juntito a ella, moreno y plantado
    un mozo encendido que hablandole esta
    la luna rosa de plata bañó el patio con su luz
    muy cerquita de su novia dijo el mocito andaluz

    Rocio, ay mi Rocio! manojito de claveles
    capullito florecio , de pensar en tus querer
    voy a perder el sentido
    porque te quiero mi vida, como nadie te ha querido
    Rocio, ay mi Rocio!

    Ahora es otro el patio salpicao de rosas,
    patio de la monjas de la caridad
    donde hasta la fuente llora silenciosa
    la cancion amarga de su soledad
    regando las flores hay una monjita
    que como ellas tiene carita de flor
    y que se parece a aquella mocita
    que tras la cancela le hablaban de amor
    la luna rosa de plata , el patio bañao de luz
    mas ya no suena la copla de aquel mocito andaluz

    Rocio, ay mi Rocio manojito de claveles
    capullito florecio , de pensar en tus querer
    voy a perder el sentido
    porque te quiero mi vida, como nadie te ha querido
    Rocio, ay mi rocio!

    ResponderEliminar
  73. Antonio Vargas Herediaaaaa
    Flor de la Raza Caléeeee
    Caió el mimbre de sus manosss
    y de su boca el claveel...
    .......................

    Era un siete de Maio cuando la víii
    me quemaron sus ojos como el carbóoooo...

    ResponderEliminar
  74. Señor Dacova: Lévolle todo o día sen entrar no blog e vexo que a lírico-chiripitifláutica actuación do soviet supremo da Solaina -no bar Melilla- é un dos post máis comentados ultimamente!
    Lembremos a performance do noso querido Von Stein, o fidalgo de Lugo. Estaba, lembremos, ben apagadiño esa noite.
    Pensándoo ben, tamén non se bebera tanto. Penso que, en media, non foi ultrapasada a cifra de… Un litro de cervexa, litro e medio de viño, tres combinados, media ducia de copiñas (licor café, guindas, herbas, veterano), que ben mirado tamén non é para tanto.
    Home, non para apañar o coche e marchar para Lugo, non.
    E eu ría e pasábao ‘de muerte’! O momento en que Mirtha, si, aquela señorita, como era? Si. Mirtha Blanca Flor Carrizo, natural de Moengo, Surinam, aquela repoluda walkiria que sentou no meu colo…
    {…………………………………………………………………}
    Pronto.
    O señor Von Stein era triste. Ben tentou acompañar o resto dos cabaleiros na espectral serenata. Mesmo tivo un ataque de misoxinia, cantando con fondo penar:
    “Mi mujer y mi caballo
    Murieron al mismo tiempooooooooooooooooooooo
    Mi mujer Dios la perdone
    Mi mujer Dios la perdone
    Mi caballo es lo que siento
    A los dos yo los quería
    Hasta que llegó ese día
    En que todo terminoooooooooooooooooooooooooó
    Ella sí lo merecía
    Ella sí lo merecía
    Pero mi caballo nooooooooooooooooooooooooooo”
    Mesmo se arrepiaba o corpo, non é, Dacova? Parecía que estabamos a pasar de diante das 'voladoras' na romaría do Corpiño. Para máis INRI, don Xaime acompañaba a versión dos míticos “Los Dos Españoles”. Tomara Madonna vender tantos CD como fitas de cassette levan vendidas ese par de ilustres representantes do país maragato, centauros da N-525 e bardos do gasoil subvencionado.
    Mais… Von Stein foi virando lentamente para unha introspectiva tristeza. Non sei, tal vez sofreu un ataque de melancolía, ou tivo saudades dos seus, non lle sei, Dacova. O caso é que de alí a nada, aproveitando un transo místico do señor Lobo Neghro, xa tiña encetado esta peza:

    Si me dan a elegir
    entre tú y las riquezas
    con esa grandeza
    que llevan consigo.
    ¡Ay amor!, me quedo contigo.

    Si me dan a elegir
    entre tú y la gloria
    “pa” que se acuerde
    la historia de mí.
    ¡Ay amor!, me quedo contigo.

    Pues me he enamorado
    y te quiero y te quiero.
    Sólo deseo… estar a tu lado,
    soñar con tus ojos,
    besarte en los labios.
    Sentirme en tus brazos
    que soy muy feliz.

    Si me dan a elegir
    entre tú y ese cielo
    donde libre es el vuelo
    para ir a “tos” nidos.
    ¡Ay amor!, me quedo contigo.

    Si me dan a elegir
    entre tú y mis ideas
    que yo sin ellas
    soy un hombre perdido
    ¡Ay amor! me quedo contigo.


    Evidentemente, o sistema emocional de Von Stein revirouse contra el. Exceso de libertade, é claro. Non é por un acaso que o aparello inmunolóxico tamén se revire contra os nenes excesivamente limpos, que acaban por apañar todas as doenzas.
    Cos meus cumprimentos, señor Dacova.-

    ResponderEliminar
  75. Si vai a un karaoke e solicita esa canción dos chunguitos, probe a cantar o clásico estribillo italiano "Parole, parole". Pode facelo. Observe as caras da xente, cando vexan que é outra canción e que, sin embargo, todo encaixa.

    ResponderEliminar

Graciñas por faceres comentarios.
Habilita o perfil de blogger para que marque a ruta ao teu blog.
De non ser así, e se queres que apareza o teu "nick, para burlar o sistema debes pór un enderezo a dunha páxina web túa. Se non tés páxina podes incluir o enderezo das uvas:

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.