Marcos Valcárcel.Pan por pan.
La Región 02-01-2009.
Un consello. Falábase nos 90 do esplendor da nova novela española. Julio Llamazares era escéptico ó respecto e publicou entón un artigo neste sentido, recollido en ‘Entre perro y lobo’. Dese artigo tomo prestado este consello final, que segue sendo pertinente: ‘Nadie parece acordarse de que la literatura es ante todo oficio de solitarios, de que una novela -como un cocido- necesita su tiempo de cocción y de reposo, que en literatura el éxito es un factor secundario y que, para un escritor, lo más importante de ella ha de ser únicamente ayudarle a entender su tiempo o, al menos, a soportarlo. Y que, aún desde la óptica de quienes la consideran como un negocio o como una puerta a la fama, nada más contraindicado que convertir la novela en un ‘boom’ o en una moda, porque, a la larga, y por mucho que queramos ignorarlo, el destino de las modas es pasar y el de los ‘booms’ convertirse en ‘boomerangs’’.
Discrepo, modestamente: o destino das modas non é pasar. É volver pasado o tempo pertinente. E despois seguimos falando.
ResponderEliminarFandásdido, Keith Luger, fandásdido, como non podía ser doutro xeito, incluida a discrepación e o tempo pertinente para seguir falando... ou non
ResponderEliminarO das modas é pasar, pasar facendo camiño ,camiño sobre o mar, onde se atopa unha pedra (con forma de barca) que aprendeu que o seu destiño era rodar e rodar, e que o importante era chegar, á ria de Noia, que era o Porto de Compostela.
ResponderEliminarO güisqui de onte á noite fixo estragos nas miñas neuroas, empezando por as dendritas e rematando polo cilindro-eixe, coa sua mielina, cós seus nódulos de Ranvier, cós transmisores químicos da sinapsis. EU que, adoito a beber sólo birras.
ResponderEliminarMiren cómo estou, que o que me presta escoitar adastora é esto:PREMER.
E leer esto:PREMER.
Vaia, na páxina anteriormente enlazada teñen xoias coma esta, que tamén lembrarán vostedes dos "chistes":PREMER.
ResponderEliminarE tamén fala da moda:PREMER.
ResponderEliminarMenos mal que a novela remata con "Y luego ella besó al hombre que ya era su marido". Refírome,claro está, á de "Duelo en la solaina".
ResponderEliminarChapeau ao señor ilustrador da portada por ter escollido un James tan galaico!
Mmmmm...
ResponderEliminarMáis estilo Keith Luger sería:
Ella besó al hombre inconsciente que apestaba a alcohol y que ya era su marido, mientras le quitaba las sucias botas y los calzoncillos de lunares rojos...
Tiña que ter posto "semiinconsciente".
ResponderEliminarPostos a enmendar, cambiemos entón os calzoncillos rojos por el tanga a lunares rojos...
ResponderEliminarDa mesma opinion de LLamzares era Jose Donoso. Recomendo a lectura dun fermoso libro de Jose Donoso publicado en Anagrama e logo reditado en Seix Barral titulado " Historia personal del boom".
ResponderEliminarGustavo Peaguda
Eu escribo para mín , publico a obra , e, si despóis lle gusta á xente, tanto mellor. E, sin non lles gusta:
ResponderEliminara) Non me importa. Eu fíxeno como terapia psicolóxica.
b) É porque son parvos, estes da plebe, e non valoran as miñas xenialidades.Está claro que non se fixo a mel para a boca do burro.
c) Non importa. O editor é amigo de un político que subvenciona a edición en formato de luxo, con cargo a cartos públicos, e da para repartir os tres. Síntome importante anque os miles de exemplares do libro se pudran no almacén de algún edificio público. Ademáis, saín no televexo. Os medios corren a cubrir calquer acto no que haxa un político , anque sexa unha carallada como a presentación en sociedade do meu libro.
d) O anterior, e ademáis agasallámollos a xente para culturizalos, que son uns incultos. A cabalo regalado non lle miran o dente.
e) "b" e "c"
f) "b" e "c" e "d"
g) Igual resulta que non son ningún xenio, que a xente non é tan parva como penso, e que o que escribín é, metafóricamente falando, unha merda .Trataréi de convertir o fracaso en oportunidade de mellorar a miña escrita, analizando as causas. Unha das cales pode ser que a maioría da xente ten outras inquietudes diferentes ás miñas e que éstas non son o centro do mundo.
h) Ó mellor non escollín o cauce axeitado . O que tiña que facer era unha película.
Eu escribo o que queiran os demáis. SOn un profesional.Especialízome nun xénero. Parece ser que é imposible contentar a toda a xente. O meu cliente é o rei. Si queren merda,dóulles merda. Quén son eu pra decidir qué é merda e qué non o é?. Eu non vou de Redentor Culturizador de ninguén.
ResponderEliminarO malo é que é ben difícil saber o que queren, estes carallos.
Eu quería escribir algo que a xente lera con avidez, por resolver conflictos cós seus pantasmas. E, de xeito compatible, fomentar neles, de xeito suliminal xa que rexeitan paternalismos, as miñas propias inquietudes e os meus valores.
ResponderEliminarPero para conseguir esa compatibilidade hai que ser intelixente, i eu non o son. Mecanismo de defensa de sustitución: saco algún tipo de título oficial relacionado coa literatura, para eso sólo hai que "chapar", e logo dedícome a dar clases, ou á crítica literaria nalgunha columna periodística.
Vaia. Menuda terapia lle mandéi. Para facerse "chamán" , hai que falarlle a un vaso de auga toda unha noite. Agora, débeno facer tamén con unha computadora.
ResponderEliminarVoume para o "Boscomusic" para ver, como cada ano, as novas xoves promesas musicáis ourensanas.
ResponderEliminarSexan bós, que os Reis Magos tamén leen o blog.
Autocrítica anticipada?
ResponderEliminarMEDELAAAAAAA!!!!!!!
ResponderEliminarNon aparecéu por XINZOOOO!!!
O carallo do Nito, o da imprenta, o que tuvera a discoteca Niton´s en Ourense, foi buscar unha tumbadoras á casa e subíu con nós ao escenario. Colocóuse un pequeno micro inalámbrico e pintóu a ostia alí, con nós. Hasta se disfrazóu de rei mago, e de polo.Hasta pasadas as seis da mañá duróu a esmorga. Por qué non aparecéu polo Xinzo??. Había moitas rapazas guapas.
E un camareiro, apañándome cubatas.