FELICIDADE
Marcos Valcárcel
Gardo unha viva lembranza dunhas vacacións en Monfragüe (Cáceres), nunha contorna natural fascinante. Unha tarde estivemos os tres sós na piscina do cámping. A miña filla, de sete anos, non saíu da auga e xogamos dúas horas cunha pelota amarela.
Iso era a felicidade pero quizais entón non o sabia. Son feliz agora ó rememorar aquelo, agora que lle teño medo á felicidade.
COIDADORES
Marcos Valcárcel
Debo á amabilidade do meu coidador Juan A. Quintana a trascrición destes textos, cun esforzo impagable. Excelente profesional, foi el quen me alentou a volver á escribir n´As uvas na solaina.
Emocionoume ler a mensaxe de Iñaki, un dos meus primeiros coidadores. Aínda rimos cos seus chistes todos os días.
Con Juan turnase Manuel Dios, todo bo humor e optimismo, que ademais é sobriño de Camilo Dios o guerrilleiro de Sandiás a quen teño a honra de coñecer.
Todos eles moi boa xente. As miñas grazas máis sinceras.
Marcos Valcárcel
Gardo unha viva lembranza dunhas vacacións en Monfragüe (Cáceres), nunha contorna natural fascinante. Unha tarde estivemos os tres sós na piscina do cámping. A miña filla, de sete anos, non saíu da auga e xogamos dúas horas cunha pelota amarela.
Iso era a felicidade pero quizais entón non o sabia. Son feliz agora ó rememorar aquelo, agora que lle teño medo á felicidade.
COIDADORES
Marcos Valcárcel
Debo á amabilidade do meu coidador Juan A. Quintana a trascrición destes textos, cun esforzo impagable. Excelente profesional, foi el quen me alentou a volver á escribir n´As uvas na solaina.
Emocionoume ler a mensaxe de Iñaki, un dos meus primeiros coidadores. Aínda rimos cos seus chistes todos os días.
Con Juan turnase Manuel Dios, todo bo humor e optimismo, que ademais é sobriño de Camilo Dios o guerrilleiro de Sandiás a quen teño a honra de coñecer.
Todos eles moi boa xente. As miñas grazas máis sinceras.
Eses momentiños, retallos de película máis ca instantánea fotográfica... O verán do 1993 a miña daquela única filla non fixera os dous anos e retornabamos de Chiclana; no cámping de Cáceres a piscina xa pechara, naquela terra mal entraban as piquetas e daba a calor de supoñer. Pero a muralla almohade, unha voltiña demorada, a casa dos Golfines e unha terraza da Plaza Mayor aboian no propósito de volver que non puido verificarse.
ResponderEliminarRetallos, en efecto, que non caducan.
Eu pasara a semana santa do 94 en Cáceres e en Trujillo, e non me quedaron moitas ganas de volver. Pero claro, sólo a min se me ocurre ir alá nesas datas...
ResponderEliminarReportaxe sobre Monfragüe:PREMER.
ResponderEliminarEste comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarLembranzas do Maio do 68, no que todos dicimos que estivemos. "Dani el Rojo" buscando a praia debaixo dos lastros. Agora o capitalismo na viaxe a ningures.
ResponderEliminarhttp://www.youtube.com/watch?v=nqno8H-mjeY
http://www.youtube.com/watch?v=nqno8H-mjeY
Xa sei que non é este o fío, que o fío debera ser outro, pero, a estas alturas da despedida, penso que tanto ten.
ResponderEliminarEu a Marcos só o coñecín de referencias e a través deste magnifico blogue. Coido que é coñecemento de abondo. Supoño que alguén recuperará o que de recuperable haxa -sen dúbida que será moito, claro- agochado nestas páxinas superpostas da internet. Non son profeta, mais estou completamente seguro que a voz de Marcos soará, tan nidia coma sempre, durante tempo e tempo. Durante "tempos". Seguro.
Pero hai unha pregunta que me enceta un pouco o ánimo. ¿Onde, a partir de agora, onde volverán coincidir todas a voces, algunhas absolutamente formidables, que enchían esta bitácora?
Era o alento de Marcos quen nos convocaba. ¿Onde encontraremos ese alento a partir de agora?
Jalepá tá kalá, Marcos, que, en mala transcripción do grego ven sendo: O FERMOSO É DIFÍCIL ou algo así.
Saúdos cordiais,para ti e para todos.
Marcos,
ResponderEliminarÉ unha ledicia que che cheguen todos os comentarios de ánimo e que che den máis folgos para engadir estes fermosos textos na despedida.
"As uvas na solaina" foi a miña casa dende os 16 anos até agora, así o considerei. E iso, como ti dis, é felicidade.
Moitas grazas,
Apertas dende Barcelona