Na vella Auria un recuncho para a reflexión, o lecer e o pensamento. Unha fiestra aberta ao mundo dende aquela vella sentenza de don Vicente Risco: "Ser diferente é ser existente".
Gran poeta e gran tipo Ángel González. Non me apena a súa morte, pois era o que el desexaba, sen angustia ningunha, tranquilamente, mesmo con bo humor. Fumou e bebeu ata o derradeiro día, e aínda saía algunhas noites con Sabina, Pepe Esteban e Chus Visor. E estaba namorado coma un rapaz de vinte anos! Fun e sigo sendo moi lector del e, aínda que fixen un par de veces por coñecelo, nunca puido ser. Póñovos aquí un par de poemas do primeiro e do penúltimo González. Un pequeno homenaxe
Este é un poema de "Sin esperanza, con convencimiento":
AYER
Ayer fue miércoles toda la mañana. Por la tarde cambió: se puso casi lunes, la tristeza invadió los corazones y hubo un claro movimiento de pánico hacia los tranvías que llevan los bañistas hasta el río.
A eso de las siete cruzó el cielo una lenta avioneta, y ni los niños la miraron. Se desató el frío, alguien salió a la calle con sombrero, ayer, y todo el día fue igual, ya veis, qué divertido, ayer y siempre ayer y así hasta ahora, continuamente andando por las calles gente desconocida, o bien dentro de casa merendando pan y café con leche, ¡qué alegría!
La noche vino pronto y se encendieron amarillos y cálidos faroles, y nadie pudo impedir que al final amaneciese el día de hoy, tan parecido pero ¡tan diferente en luces y en aroma!
Por eso mismo, porque es como os digo, dejadme que os hable de ayer, una vez más de ayer: el día incomparable que ya nadie nunca volverá a ver jamás sobre la tierra.
O que segue está no libro "Deixis en fantasma":
QUÉDATE QUIETO
Deja para mañana lo que podrías haber hecho hoy (y comenzaste ayer sin saber cómo).
Y que mañana sea mañana siempre;
que la pereza deje inacabado lo destinado a ser perecedero; que no intervenga el tiempo, que no tenga materia en que ensañarse.
Evita que mañana te deshaga todo lo que tú mismo pudiste no haber hecho ayer.
Graciñas por faceres comentarios. Habilita o perfil de blogger para que marque a ruta ao teu blog. De non ser así, e se queres que apareza o teu "nick, para burlar o sistema debes pór un enderezo a dunha páxina web túa. Se non tés páxina podes incluir o enderezo das uvas:
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.
Garuuuffaaaa
ResponderEliminarmira que sóos divertiidaaaa
Garuufaaaaa
vos sós un caso perdiiiidoooo
Glups!.
Sorry.
E que escoito un tango i emociónome.
Gran poeta e gran tipo Ángel González. Non me apena a súa morte, pois era o que el desexaba, sen angustia ningunha, tranquilamente, mesmo con bo humor. Fumou e bebeu ata o derradeiro día, e aínda saía algunhas noites con Sabina, Pepe Esteban e Chus Visor. E estaba namorado coma un rapaz de vinte anos!
ResponderEliminarFun e sigo sendo moi lector del e, aínda que fixen un par de veces por coñecelo, nunca puido ser.
Póñovos aquí un par de poemas do primeiro e do penúltimo González. Un pequeno homenaxe
Este é un poema de "Sin esperanza, con convencimiento":
AYER
Ayer fue miércoles toda la mañana.
Por la tarde cambió: se puso casi lunes,
la tristeza invadió los corazones
y hubo un claro
movimiento de pánico hacia los
tranvías
que llevan los bañistas hasta el río.
A eso de las siete cruzó el cielo
una lenta avioneta, y ni los niños
la miraron.
Se desató
el frío,
alguien salió a la calle con sombrero,
ayer, y todo el día
fue igual,
ya veis,
qué divertido,
ayer y siempre ayer y así hasta ahora,
continuamente andando por las calles
gente desconocida,
o bien dentro de casa merendando
pan y café con leche, ¡qué
alegría!
La noche vino pronto y se encendieron
amarillos y cálidos faroles,
y nadie pudo
impedir que al final amaneciese
el día de hoy,
tan parecido
pero
¡tan diferente en luces y en aroma!
Por eso mismo,
porque es como os digo,
dejadme que os hable
de ayer, una vez más
de ayer: el día
incomparable que ya nadie nunca
volverá a ver jamás sobre la tierra.
O que segue está no libro "Deixis en fantasma":
QUÉDATE QUIETO
Deja para mañana
lo que podrías haber hecho hoy
(y comenzaste ayer sin saber cómo).
Y que mañana sea mañana siempre;
que la pereza deje inacabado
lo destinado a ser perecedero;
que no intervenga el tiempo,
que no tenga materia en que ensañarse.
Evita que mañana te deshaga
todo lo que tú mismo
pudiste no haber hecho ayer.