30 jul 2008

Microrrelatos Concurso Carlos Casares Liceo de Ourense

Dende hai unha semana o xornal La Región, de Ourense, está a publicar algúns dos microrrelatos presentados neste 2008 ó concurso Carlos Casares do Liceo de Ourense. Publícanse cuns interesantes debuxos de Xoán Baltar (fillo de XLG, O Carrabouxo).
Por suposto, pedímoslle permiso previamente a todos os escolmados e algúns preferiron manter o carácter inédito do seu relato e non publicalo. Eu mesmo fixen a escolma dos que sairán en LR.

Como mostra, deixo aquí, en COMENTARIOS, algúns exemplos dos xa publicados. Estes:

VUELA LIBRE, por LIDIA GREGORIO SELAS, de VIGO (accésit)

EL OTRO, por GUILLERMO MASCARÓ LLINÁS, de PALMA DE MALLORCA

ADEUS, BOLBORETA!, por RAFAEL LASO LORENZO, de VIGO

Novo ensaio sobre a cegueira, por JORGE EMILIO BÓVEDA ÁLVAREZ, de OURENSE

Histórica cuántica de Röos, de Mariña Pérez Rei. por MARIÑA PÉREZ REI, de SANTIAGO

5 comentarios:

  1. VUELA LIBRE, ,
    por LIDIA GREGORIO SELAS, de VIGO (accésit)
    L a primera vez que la vi pensé que era el
    bicho más asqueroso del mundo. Mi hermano
    me la trajo metida en una
    caja de zapatos por mi cumpleaños.
    Enroscada en una
    esquina, me recordó a un
    cinturón, hasta que escupió
    su lengua viperina, rápida y
    zigzagueante.
    –Es una pitón–- Aseguró
    como si aquello le otorgara
    prestigio al regalo.
    –Estupendo–. Fue lo único
    que atiné a decir.
    Al poco rato nos quedamos
    solas, ella en la esquina
    de su caja, yo en la esquina
    de mi sala de estar, no pensaba
    acercarme, y por
    supuesto decidí deshacerme
    de ella al día siguiente. Así
    que no sé como llegó a convertirse
    en mi compañera.
    Se paseaba por la casa y la encontraba acomodada
    en el sofá, rozaba su fría piel de reptil
    a la mía en una lenta y enroscada caricia. Llegó
    a medir dos metros, la gente se quedaba
    asombrada al vernos,
    e n t r e i n c r é d u l a y
    asqueada. Yo la quería.
    Por eso me preocupé
    mucho cuando dejó de
    comer, lo único que
    hacía era seguirme a
    todos lados, se estiraba
    a mi lado en la
    cama y me miraba
    con sus ojillos. A la
    tercera semana de
    ayuno la llevé al veterinario,
    le conté escuetamente
    los síntomas, cruzando los
    dedos para que me dijera que
    no era grave.
    –Sacrifícala–. Fue su helada
    respuesta.
    –¿Por qué?–. Pregunté perpleja.
    –Porque te está midiendo para comerte.

    ResponderEliminar
  2. EL OTRO

    por GUILLERMO MASCARÓ LLINÁS
    de PALMA DE MALLORCA
    I
    Una vez más, caminó lentamente y
    con ayuda de su bastón hasta el espejo
    que estaba colgado en la pared de su
    habitación. Se sentó justo delante, largo
    tiempo, mirándose fijamente.
    II
    Me miro y me vuelvo a mirar
    en el espejo y sé que esa imagen
    que refleja no es verdadera, no
    es la mía. He aquí un ejemplo
    claro del engaño de los sentidos.
    No sé porqué extraña circunstancia
    la vista me falsifica la imagen
    que estoy viendo, de tal
    manera que no veo la mía, sino
    la de otro. Sé que soy viejo,
    pero también sé que ese rostro
    que refleja el espejo no es el mío.
    En él no me reconozco, no me
    veo. Ese rostro denota muerte cercana, no tiene
    esperanza. Yo, en cambio, estoy repleto de vida,
    de entusiasmo por hacer cosas.
    Es imposible que mi espíritu,
    que siento tan vivo, tenga ese
    envoltorio tan gastado, tan roto
    por el paso del tiempo, tan
    inerte y tan falto de energía.
    Y sé que es él, el del reflejo,
    el que debe padecer esa
    enfermedad que me han diagnosticado
    a mi por error. Un
    anciano moribundo no piensa
    como yo, no siente como yo
    siento, es imposible que ése sea
    yo. ¡Cómo me gustaría poder
    aliviar a mis hijas de esa pena
    que sienten! Pobres inconsientes
    que creen que me quedan pocos días de vida.
    II
    -No por favor, no le quiten esa sonrisa a mi
    padre –dijo Magdalena dirigiéndose a los empleados
    de la funeraria– parece tan feliz...

    ResponderEliminar
  3. ADEUS, BOLBORETA!

    por RAFAEL LASO LORENZO
    de VIGO
    F rustrado, queimou aquel exemplar do libro
    “Un mundo feliz” de Huxley e agardou ata
    ver como acadaba os Fahrenheit 451. Xa nada
    pagaba a pena, xa nada tiña sentido para él. A
    razón de ser da súa existencia deixara de existir.
    Como ía poder escribir? Xa non o sabía. Que
    podería facer agora despois de tantos anos que
    levaba facendo o que mellor sabía? Nada.
    Él camiñaba polas rúas silandeiras, escuras
    e desertas do baleiro. As súas páxinas
    xa non poderían ser lidas nunca
    máis. E as que restaban por
    escribir, tampouco nunca
    máis serían escritas. E
    todo polas palabras que
    deixaran de existir.
    Si, xa non había palabras
    porque ninguén as
    usaba. E non había ninguén
    que as usara porque
    a xente desaparecía. As palabras
    ían morrendo a medida que a xente
    deixaba de usalas.
    E a xente ía marchando ó quedar sen
    palabras para usar, nunha espiral de
    vertixe incontrolable. Para as palabras,
    as persoas deixaban de existir
    ó tempoque estas deixaban
    de empregalas.
    E él, o escritor que tamén perdera
    a súa razón de ser ó non ter palabras
    suficientes para escribir, sequera só un conto
    dunha páxina, sequera só para rematar
    a derraideira historia que levaba
    tempo escribindo, él xa só
    tiña forzas para desertar
    daquel mundo feliz que
    mudara na incapacidade
    de comunicarse,
    pois as palabras da súa lingua
    desapareceran porque
    ninguén as usaba.
    E él, nun derradeiro acto de amor,
    arrincou a folla do caderno no que gardaba
    para sí a súa palabra favorita e lanzouna
    ó aire, onde empezou a voar. Despois
    despediuse cun xinxelo ¡Adeus, bolboreta!

    ResponderEliminar
  4. Novo ensaio sobre a cegueira.
    por JORGE EMILIO BÓVEDA ÁLVAREZ
    de OURENSE
    T eño un problema físico que estimei
    unha virtude ate hai pouco; levo
    na vida case cincuenta veráns cos ollos
    do revés: Nacín cos ollos cara dentro
    da caveira, detrás dunhas pálpebras
    inútiles que selaron soas de puro inútil.
    Teño, polo tanto, unha cegueira
    de dúas valencias das que levaba a meirande
    parte do meu tempo vital coñecendo
    só unha delas. Medrei “mirando”
    sempre cara o interior
    da miña propia cabeza; o
    que supuxo de primeira
    man todas esas virtudes
    que vostedes poidan
    imaxinar: autocrítica, auto
    compaixón, auto comprensión,
    autonomía espiritual
    e, en definitiva, todos
    os verbos que exprsan virtudes,
    prefixados polo morfema
    “auto”. Coñecínme
    antes de nada a min mesmo e iso deume
    pulo para afrontar con bo pe a socialización.
    Pero co tempiño, coa esnaquizada copia
    da eternidade suspendida nas nosas
    accións, cheguei a descubrir a outra valencia,
    a soterrada, a subrepticia, a case ignota;
    a menos positiva e desexable: non son
    quen de ver os días, os soles, os paxaros,
    os firmamentos que describen os
    libros que me teñen referido.
    Descoñezo a virtude estética,
    non podo ter referencias visiais,
    non son quen de vivir cara
    fóra. Por esa sensata, sinxela
    e evidente razón que tardei
    tanto en topar. A vida interior
    non o é todo. Compendiar
    ambos mundos nunha proporción
    maior do mundo interior
    é o “segredo” para facerse seres
    humanos.

    ResponderEliminar
  5. Histórica cuántica de Röos, de Mariña Pérez
    Rei. por MARIÑA PÉREZ REI, de SANTIAGO

    Chamábase Röos e tiña 18
    anos.
    Sorría imperceptiblemente
    detrás das súas lentes:
    2 dioptrías en cada ollo.
    (A humanidade está
    sobrevalorada).
    Vivía a 62 km. de Helsinki,
    nun pobo de 25.000
    habitantes.
    Cursaba o último ano
    de Bacharelato. (Alumno
    avantaxado de Filosofía).
    O seu Rh era 0+.
    Escoitaba nun mp4 os
    seus grupos favoritos de
    hard rock.
    Gustáballe ler unha e
    outra vez Farenheit 451
    e ver Apocalyse now.
    Nadaba na piscina
    olímpica universitaria (50
    metros).
    Colgaba vídeos en Youtube cada aniversario
    da Revolución bolxevique (7 novembro):
    Era o usuario Sturmgeist 89 (Espírito da tormenta).
    Declarábase humanista antihumano e ateo
    endeusado.
    No seu instituto estudaban máis de 400
    alumnos.
    Pode nevar 7 meses ao ano.
    Ás 11:00 a.m. comezou a súa particular
    revolución.
    (Non culpedes as películas que vin nin os libros
    que lin).
    Todo durou 20 minutos e 12 segundos.
    Odiaba os veciños, a súa ex moza, os compañeiros
    de clase e a sociedade
    f i n l a n d e -
    sa.
    Tamén tiña licenza de
    armas e unha pistola
    semiautomática RX 5,
    modelo de 2005.
    Era membro do club de tiro da cidade: carné
    de socio 3.557.
    Morreron 8 menores, disparou 120 balas.

    ResponderEliminar

Graciñas por faceres comentarios.
Habilita o perfil de blogger para que marque a ruta ao teu blog.
De non ser así, e se queres que apareza o teu "nick, para burlar o sistema debes pór un enderezo a dunha páxina web túa. Se non tés páxina podes incluir o enderezo das uvas:

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.