Santiago Carrillo: "Cando tiña 5 anos, en Asturias, e non tiña conciencia política, cando me chamaban galego, sentíame insultado".
Estivo Carrillo en Auria, convidado polo Foro La Región. O salón de Caixanova a sobardar de xente, a metade tivo que quedar fóra. Un militante de IU ao meu carón, todo cabreado: logo nas eleccións non sacamos nin 400 votos, nin nos votan os que están aquí. Cousas da sociedade mediática, sen dúbida. O público era moi diverso, por idades (bastante xente nova, cousa rara nestes actos) e por ideoloxías (cargos políticos do PSOE, antigos militantes de esquerda revolucionaria, cadros nacionalistas da CIG, incluído o líder provincial Etelvino Blanco; ninguén coñecido do PP).
Carrillo falou da situación política actual. Non dixo grandes cousas novas, pero o público respostou con entusiasmo e aplausos convencidos, como nos touros. Fala sosegado, de vagariño, moi seguro do que di. Dálle moita caña ao PP, á xerarquía eclesiástica e sobre todo a Aznar: faino a el en persoa responsábel de romper o consenso e o clima democrático dende a aperta das Azores e a guerra de Iraq. Defende nidiamente que España é un Estado plurinacional e así debe ser recoñecido: di que no espírito da Constitución é o mesmo falar de nacións que de nacionalidades.
Tamén foi moi contundente na defensa de Cataluña contra todos os estereotipos e os ataques da dereita e de parte dos baróns autonómicos socialistas (é Cataluña a que aporta financiación extra ao resto do Estado e non ao revés, como se nos quere dicir). Fala contra os prexuízos e lembra a imaxe que tiñan os galegos non hai moitos anos: humildes, pobres, avaros... El mesmo en Asturias de neno, con cinco anos e sen conciencia política, lembra: "cuando me llamaban gallego, me sentía insultado, así era en aquellos tiempos". Fai fincapé na necesidade de recoñecer esa pluralidade nacional e as diferentes forzas políticas que a representan: os nacionalismos periféricos. Engade: algúns baróns do PSOE están tolos cando falan de cambiar a lei para eliminar do Parlamento os nacionalismos periféricos, existen e deben estar aí.
Defende a Zapatero nas súas políticas con ETA e aposta por "Paz por presos", así de claro. Ata semella sentir certa nostalxia por Fraga, di que cando menos tiña máis "sentido político" que a maioría dos que hoxe dirixen o PP, a dereita que califica de antidemocrática. Ante unha pregunta no coloquio, tamén defende a liberdade de expresión para todos, incluso para personaxes como Pío Moa ou César Vidal, demagogos con carisma de historiadores: "para min só son uns golfos" di Carrillo e engade que sempre estivo convencido de que Pío Moa era un confidente da policía de Conesa no Grapo. (Na imaxe, Carrillo cando novo).

ANDOLIÑA xoves 16 marzo
F. AYALA, DA REALIDADE E DA IMAXINACIÓN
Hoxe cumpre 100 anos o escritor granadino Francisco Ayala García-Duarte. O mérito non é sobrevivir ata esa cifra redonda. O seu mérito foi ofrecernos, ao longo deses anos, unha ampla obra literaria, tanto na ficción narrativa como no ensaio sociolóxico, de moi alta calidade. O centenario de Ayala debera ser tamén un feito a celebrar desde Galiza: non só pola súa vizosidade literaria, senón polas súas relacións, en terras americanas, cos nosos escritores exiliados como Luís Seoane, Lorenzo Varela ou Rafael Dieste, entre outros.
Di nunha entrevista Ayala que aínda non sabemos ben qué cousa é a realidade, e engade: a realidade para min é a imaxinación. Tamén nestes días contou Darío Villanueva unha anécdota deste escritor a propósito da súa novela “Muertes de perro”, unha sátira da ditadura escrita no exilio e situada nunha imaxinaria república centroamericana. Tras dar unha conferencia en Nova York, achegouse a Ayala un xornalista nicaraguano e díxolle: “Pero ¡qué bien conoce usted mi país! Yo puedo ponerle su nombre real, sin equivocación, a cada uno de los personajes de su novela”. Porque somos os lectores moitas veces os que non queremos soltar amarras coa realidade. (Retrato de Francisco Ayala por ULISES, de "El Cultural"-El Mundo).