Axenda (propia) inmediata

Venres 23 novembro. Presentación en Lugo de “As mans do medo”, co autor, Xosé Miranda, e M. Bragado.
Luns 26. Seis anos da Sección de Literatura do Liceo: conferencia sobre literatura popular galega.
Sábado 1 decembro. Encontro vellos militantes da AN-PG en Allariz (xantar).
Martes 4 decembro. Actos Pen Clube dedicados a Blanco Amor en Ourense.
Luns 10 decembro. Encontro Prensa e Nacionalismo no Consello da Cultura Galega. Conferencia sobre ese mesmo tema, no centenario de ANT.
Xoves 13 decembro. Coloquio Carlos Casares en Ourense. Conferencia “Vida e literatura na obra de Carlos Casares”.

Nostalxia.

Entrar para ver un video...

Ferrín e os nosos nomes e apelidos

Seguín con atención a serie de Ferrín no Faro sobre os nomes e apelidos galegos. Falamos aquí dela cando se referiu ó meu propio apelido.

Agora chégame o libro e agardo aprender moito das súas páxinas. Cada entrada está chea de suxestións: os xudeus, O Tío Marcos d´a Portela, os ríos de Galicia, indixenismo ou vasquismo, galegos e/ou portugueses, de francos e franceses, Gallaecia Germánica, do galeguismo de Cervantes, etc.

Un libro, sen retóricas, imprescindible.

Castes (Bieito Iglesias en ECG 22-XI-07)

Seica Madrid vixía de preto aos ultras. Pon o diario que o asasinato dun adolescente a mans dun militar nazista puxo no punto de mira da policía a numerosos bandos e partidos de extrema direita. Polo visto os cabezas rapadas, falanxistas, franquistas saudosos e fans de Hitler, todos a unha, entraron en campaña contra os inmigrantes. Ata hai pouco asañábanse con gais, mendigos e expoñentes da anti-España (aínda que destes apenas atopaban na capital, pois moran en Cataluña, País Vasco ou Galiza). No entanto, as actividades dos seus correlixionarios europeus abríronlles os ollos e agora saben que é máis rendíble emular o racismo de Le Pen e outras herbas. O pasdo día once, un manifestante que acudía a unha convocatoria baixo o lema "Contra el racismo antiespañol, contra la inmigración", matou a un rapaz que non era do seu palitroque. Asombra que existan unhas vinte organizacións ultradereitistas legalizadas, todas convictas de que hai unha raza española. Tal sopa de siglas delata un fracaso educativo imputable aos pais ou á escola. Calquera neno que dispoña dun atlas xeográfico informarase de que a raza branca (europoides) comprende nórdicos, bálticos orientais, alpinos, mediterráneos (inclúense aquí españois, italianos, franceses, marroquinos, libios, alxerinos ou exipcios), dináricos, orientálidas (árabes e xudeus), turánidas (Mar Caspio e por aí), indoafganos, anatólicos (turcos) e ainuidas (Norte do Xapón). Ou sexa que existen leucodermos pola vella, á rangalleira, aínda que o feito de termos a pel máis ou menos branca non ten outra consecuencia que a obriga de andar con tino na praia, ben untados de protector solar. Só a unhos becerriños (tanto se son de raza ibérica, rubia galega ou morena do norte, tipo boi caldelao) se lles pode ocorrer que os españois constituímos un grupo racial. Ata a chamada "raza calé" non é senón mestura de tipos indoafgano e mediterráneo, quer dicirse tan caucasoide coma nós.
Cómpre velarse, ai iso si, da xente de ruín caste.

NOTA: A ilustración procede de Enciclopedia Estudio. Libro Colorado, Madrid, Sucesores de Rivadeneyra, 1962 (4ª ed.), aprobado polo Ministerio de E.N. e co Nihil Obstat co censor e Imprimatur do Bispo de Girona, como se facían entón as cousas. (Forma parte da miña minicolección de libros de texto antigos, mercados aquí e aló, de cando en cando...)

Copia dunha carta (e a súa resposta)
Sr. Director de A PENEIRA

Coñezo o xornal A Peneira dende hai moitos anos, nel escriben algúns amigos meus e mesmo teño escrito sobre o valor desta publicación monolingüe, que aposta pola normalización do noso idioma e da nosa cultura, nalgún dos traballos que teño publicado sobre a historia da prensa galega.
Por iso é que me vexo obrigado a contarlle esta historia que segue.
Onte chego á Casa da Xuventude de Ourense, como fago a cotío, e Benito Losada, o seu director, tenme reservada unha sorpresa. Dime que se puxo moi ledo cando recibiu A PENEIRA e comprobou que no seu suplemento cultural KALAIKIA se lle dedicaban dúas páxinas enteiras, ben ilustradas, ó Outono Fotográfico de Ourense, que el mesmo dirixe. Encontra un artigo, asinado por X.R.FERNÁN e titulado “Vinte e cinco anos despois (1983-2007)” (páxs. 4 e 5 do suplemento) e ponse a lelo. Ó chegar ó segundo parágrafo a cousa sóalle a coñecida, moi coñecida. Segue lendo e comproba que, dende a primeira á ultima liña, sen engadir nada nin sequera introducir ese texto dalgún xeito, o que está a ler procede da transcripción literal do artigo do seu amigo Marcos Valcárcel que figura no catálogo e que el mesmo me pediu, co mesmo título.
Como é lóxico, queda abraiado por este PLAXIO descarado que algúns chaman agora, en plan fino, intertextualidade. Bastaría con introducir ese texto cunhas breves liñas para que a cousa tivera un sentido e, de paso, non roubar a autoría intelectual do meu traballo.
Así as cousas, esixo unha rectificación pública deste exercicio de rapiña intelectual polo propio ben do seu xornal, do prestixio que atesoura ó longo dos anos e da propia respectabilidade dos seus colaboradores e redactores. Quedo á agarda desa rectificación. Pola miña banda, co meu disgusto lóxico, permítome igualmente mandarlle un cordial saúdo,
Marcos Valcárcel, historiador
Ourense 22 novembro 2007

A resposta (correcta)

Estimado Sr. Valcarcel:
Prego acepte as miñas desculpas polo erro cometido por un colaborador deste Xornal plaxiando un texto da súa autoría. Ordenei e comprobei que xa se fixo a correspondente rectificación na nosa WEB: www.apeneira.com; rectificación que se fará extensiva na próxima edición do Suplemento KALAIKIA previsto para o vindeiro mes de decembro.
Unha vez máis solicito a súa comprensión así como agradezo as louvanzas que adica ó noso traballo. Moitas grazas. Reciba un respectuoso saúdo.
Guillermo Rodríguez -Director

Pintadas (2)
Pan por Pan xoves 22 nov.

Foron moitos os colectivos que, no paso do tempo, recorreron ás pintadas para facerse escoitar: nacionalistas (cantas espirais houbo nas rúas da cidade?), comunistas, ácratas, grupos sindicais, etc. Os ácratas usaron case sempre o castelán: “La virginidad produce cáncer. Vacúnate” estivo pintada perto das Carmelitas. Da mesma corda eran aquelas de “Temiño, obispo, nos dejas hecho cisco” ou “Vitorino, ladino, colocame el sobrino”. Algunha anarquista tamén vimos en galego: “Abaixo o Estado”. De fasquía feminista, sen dúbida, era o slogan “O corpo é noso. Non á represión sexual” que, segundo me contan, ata orixinou un sermón de predicación en contra da mensaxe por parte dun crego na misa de Santo Domingo. E unha das máis crueis que se poden imaxinar, sobre todo porque a pintaron na entrada dunha escola de neniños pequenos, pobres criaturas: “Os reis son os papás”.