Galego en positivo: a viveza dun debate.Segue o ruxe-ruxe sobre o
galego en positivo. Os amigos que adoitades visitar esta bitácora demostrades o interese do tema (velaí esas 36 entradas, neste momento, no último post ao respecto). Outros amigos, dende casas veciñas, como
Veloso, adheríronse a estas reflexións, con consideración tan interesantes como intelixentes. Tamén está presente este tema noutros blogs amigos como
galeidoscopio e
besbellinha (16 maio). E na prensa escrita xa falei das voces de
Víctor Freixanes ou
Alfredo Conde, entre outras. En fin, o debate é ademais multinacional: o meu técnico particular (graciñas sempre Xulio de Rabal) infórmame que nos últimos días houbo visitas dende
Santa Cruz -Bolivia; Santa Mónica-California; San Francisco; Georgetown; Aisburn; Paris, etc. (Tamén lle interesou o tema, polo visto, a alguén do Centro Superior de Investigacións Científicas).
E para que non se enfade
Roi Queimado, que ten razón nisto, imos alegrar as imaxes deste post, algo macabras nas últimas entregas (aínda que non me neguen a xenialidade do simbolista belga
Antoine Wiertz): por exemplo, esta fermosísima
muller entre as ondas (1868) de
Courbet, que a min me lembra aquela marabillosa fábula do
Barón de La Motte Fouqué, que se chamaba
Ondina e que me namorou para sempre destes seres misteriosos:
"Alí, no fondo do mar, viven uns seres amábeis e máis fermosos que os homes. Algunhas veces un pescador afortunado tivo a dita de ver a unha desas mulleres acuáticas cando xurdía cantando dende as augas. E falou da súa beleza. Os homes chámanas ondinas. E agora, meu amigo, fíxate ben, pois tes diante túa unha desas ondinas".