La reorientación de Quintana
ANTÓN BAAMONDE, El País, 09/12/2008

Lo que vaya a dar de sí esa reorientación estratégica es pronto para saberlo. Desde luego, a Anxo Quintana le cabe, como mínimo, el beneficio de la duda. Sólo en unos años podremos saber si el "nacionalismo de proximidad" ha dado resultado en relación a sus objetivos. A corto plazo es claro que Quintana intenta ser liviano, huir de la excesiva densidad semántica de quienes lo precedieron en el cargo y que intenta evitar el papel de partido antipático que durante tanto tiempo jugó el BNG. Si el PSdeG optó por el Estado de obras, Quintana tuvo la habilidad de hacerse con una Vicepresidencia que, al ocuparse de la puesta en práctica de la Ley de Dependencia aprobada por Zapatero, permite el diario ejercicio de un rostro amable.
Su gran hueco, la gran incógnita que se cierne sobre los nacionalistas, es si conseguirán que su aggiornamento acabe atrayéndoles no sólo el suficiente caudal de votos sino, muy específicamente, la simpatía y el arraigo entre las clases medias urbanas. Ahí es dónde se juega, sin duda, el futuro del BNG no sólo como opción de poder, sino el entero sentido de su acción política.

Artigo completo

A MIRADA RETIDA
OS FELICES ANOS 20
Marcos Valcárcel
Quizais idealizamos os felices anos 20: sen dúbida a música dos cafés cantantes e a visión que nos deixou o cine favoreceron esa imaxe feliz que todos queremos imaxinar. A década dos 20 rematou cunha gran crise mundial, que inmortalizaron fotógrafos americanos como Walker Evans e Dorothea Lange e escritores como John Steinbeck en “As uvas da ira”. Tamén en España houbo tempos malos tras o 29: o corte da emigración a América e a crise económica na que naceu a República. Pero houbo moitas horas felices. Velaí unha mostra, que me enviou un amigo: no balneario do Carballiño posan para o fotógrafo Ramón Godás un grupo de veraneantes na comarca. O home a esquerda de pé, con sombreiro e cheo dunha elegancia forzada é o notario Bernardez, infórmanos o noso amigo. Á dereita, sentado ó carón da rapaza do tambor, sorrindo e con gravata, está o inspector médico Jose Luis García Boente,que chegaría a ser autoridade sanitaria no país e un dos pioneiros na loita contra a tuberculose. A el débese en grande parte o nacemento do Sanatorio Antituberculoso de Piñor.

FÍO MUSICAL (XABIMUSIC)

Imaxe: Brunette en noir, de Modigliani.

Para o amigo Marcos e tódolos/as blogueiros/as, para axudarvos a pasar esta ponte da inmaculada constitución, que di un meu colega, cun chisco de humor: o humor músico-coral. Se é dificil facer música "a capella", cando leva este sentido do humor aínda resulta máis complicada. Sen embargo as voces encerran unhas posibilidades expresivas que as fan insuperables para comunicar algo tan sutil e intelixente como é o humor.

UC Men's Octet - Accidentally in Love

ALFONSO VÁZQUEZ MONXARDÍN

CAMIÑO DO VAO-Galicia Hoxe 9-12-2008.

Saudade dunha lata de sardiña.

Un dos lugares que máis cobiza me dá de Bos Aires son as Galerías Pacífico. Alí, na interseccion da rúa Florida coa avenida Córdoba estivo noutrora un dos centros comerciais máis antigos e boiantes de hispanoamérica. Fundado en 1891, Au Bon Marché, desapareceu axiña e o edificio foi ocupado pola sede central dos ferrocarrís Pacífico, cousa que aconteceu en 1908 e de aí lle vén o nome actual. Pero naquelas terras de economías cambiantes e ­loucas como cabalos desbocados, todo se fundiu de novo en varias ocasións e así, refundáronse por primeira vez en 1945, cunha característica cúpula con murais nas pechinas, do noso grande Manuel Colmeiro e de tres pintores arxentinos de vangarda.

Pois ben, hai xa ben de anos, nos inicios dos noventa, houbo que refundalas de novo, restauráronse os murais, vendéronse espazos para tendas de luxo, acobillouse logo o Centro Cutural Borges, e fíxose un pouco de arqueoloxía moderna. Isto é, escavar lugares inéditos e inimaxinables hai pouco, tipo trincheiras da primeira guerra mundial, que aquí foron os restos dos espazos de vida dos obreiros na construción inicial daquelas galerías. E destas cousas de amosar ao público, nun recuncho bastante agochado do primeiro piso, hai unha vitrina explicativa dos traballos de remodelación e incluso, restos arqueolóxicos, ferramentas e comidas, daqueles obreiros que ergueron o primeiro edificio por volta dos anos en que en Galicia non había emigración, senón fuxida en desbandada.

E alí estaba ela. Unha vella lata, enferruxada, co nome impreso en amarelo e vermello, que dicía "Bernardo Alfageme. Sardinas Miau". A verdade é que case me emocionei. Ollei a vella lata tirada ao lixo xunto con outras porcarías e ollei fondo no seu fondo. E logrei ver alí agochada a saudade do proletario, anesgado, abrindo o bolo cunha navalla, e colocando relixiosamente as sardiñas no pan, deitándolle o aceite de por riba e fitando, serio e morriñento, os gatiños e a inscricion que puña Vigo, o seu último porto da terra.

Teño ganas de volver a ­Bos Aires, aínda que só sexa por ver de novo aquela lata que ­considero ­fundacional da saudade e do ­asociacionismo galego. O corazón sempre estivo a medio camiño entre o estómago e o ­cerebro.

Homofobia vaticana.

MARCOS VALCÁRCEL

Andoliña-Galicia Hoxe-9-12-2008

O Vaticano acaba de engadir unha medalla máis de ignominia á súa recente historia. Que ten páxinas nada honrosas como os escándalos masivos en Estados Unidos polos cregos acusados de abusos sexuais ou a súa oposición ó emprego do preservativo, política que en lugares como o continente africano só pode contribuír a acentuar o xenocidio da sida en varias xeracións de cidadáns africanos.

Pois ben, a Unión Europea, a través de Francia, vai propor na ONU o próximo 10 de de­cembro unha proposta para a despenalización universal da homosexualidade. Hai 90 países no mundo que condenan a homosexualidade con diferentes penas de cárcere, multas ou torturas: entre eles están os estados máis retrógrados do mundo como Arabia Saudí, Emiratos Árabes, Irán, Mauritania, Sudán, Iemen e algúns estados do norte de Nixeria. O Vaticano decide asociarse a estes países e ó integrismo islámico mesmo cando está a vida dos homosexuais condenados en xogo: ulo o famoso Dereito á Vida que invocan acotío as Igrexas para xustificar as súas teses noutros temas de debate?

Uns 60 Estados, do total de 192 membros das NU, asinarán a proposta despenalizadora. O Vaticano, unha vez máis contra a Historia.