Memoria da cidade. (Pan por Pan sábado 24 xuño)
Por razóns que non veñen agora a conto, debín ser o primeiro ourensán en coñecer a nova da homenaxe que vén de merecer Olga Gallego, honrada coa medalla Castelao. Alegreime entón e manifesto de novo esa ledicia, porque esa decisión recoñece o seu labor na recuperación da memoria da nosa cidade. Un labor de toda unha vida, co seu traballo no Arquivo Histórico, no Museo e no grupo Marcelo Macías e cos seus traballos de investigación (velaí o seu estudo do Ourense medieval e da Idade Moderna, 2001). Vai estar ben acompañada Olga Gallego, ao recoller este galardón, ao carón de Ángel Carracedo, médico especialista en Xenética Forense, e do mestre e galeguista Avelino Pousa Antelo, que preside a Fundación Castelao. Para recuperar o prestixio das medallas Castelao, reduciuse o número de premiados este ano. Pero todos eles cos merecementos necesarios.

OS CAMIÑOS DA VIDA
Na morte de Fernando Pérez
Así lembraba Ferrín, onte no "Faro de Vigo", a figura de Fernando Pérez:
"Veleiquí a morte, esa única verdade, que se presenta e nos roza coa súa asa de xelo. Chega para paralizar alguén que nos é próximo e, nun intre, percibimos que se interrompe unha persoa. Aquilo que é era un eu complexo e un organismo deixa de ser e as súas sustancias pasan a se diluir na materia eterna. Esa personalidade éranos amiga, e entón notamos unha falta irremediábel. Vimos de Sarria, de lle dar a despedida para sempre a Fernando Pérez López. Mais, con todo, sabemos que a morte non poderá nunca riparnos totalmente o amigo, o camarada. A súa memoria permanecerá en nós en canto vivamos e será consolo ao que, neste caso, se une un seu xesto de lección permanente.Hai homes e mulleres insustituíbeis. Nas obras colectivas, nos movementos comunais, na vida das organizacións constituidas para mudar o mundo, e aínda para o facer mudar de base, hai homes e mulleres únicos. E hainos que non escribiron e que, aínda facéndoo, publicaron poucos textos ou fixeron poucos discursos orais, pero a súa man está detrás doutros que asinaban obras e doutros que contribuían a elas con diversas aportacións. Rosalía, Murguía, escribiron e asinaron os seus traballos, son únicos e a Galicia de hoxe sería outra sen o seu contributo. Alexandre Bóveda e Lois Soto escribiron moi pouco pero o seu labor incesante e a súa función motora e aglutinadora convertenus en esteos sobre os que descansa a idea de nación na que participa a porción de pobo galego que se nega á asimilación e carece de vocación suícida.Do mesmo modo non podemos imaxinarnos o espazo político da esquerda nacionalista realmente existente sen a presenza reflexiva e activa de Fernando Pérez. Esa é a razón pola que as persoas do seu arredor van notar a ausencia de Fernández Pérez á hora das realizacións de intervención no seo da sociedade e na hora de pensar para a mudanza. Podo decer que él foi un elemento fundamental na Historia de Galicia de finais do século XX e principios do XXI. E, aínda despois de morto, no máis fondo da memoria de clase, de poesía, de arte, de política, o pensamento marxista de Fernando Pérez seguirá a marcar un camiño. Fernando Pérez foi inseparábel de todos os procesos críticos que en Galicia tiveron lugar desde o intre en que o nacionalismo maioritario diu en abandonar os principios do marxismo, aceptou a lóxica do capital e recuperou o rexionalismo de Brañas en lugar do republicano de independencia, proceso de degradación que contou coa oposición contundente de Fernando Pérez. El estivo na fundación da ANPG, e logo distanciouse e participou no labor de reconstrucción permanente do sindicalismo galego. E integrou as Redes Escarlata, na Aula Castelao de Filosofía, o movemento de solidaridade con Cuba, alén de outras frontes que agora terán que aprender a funcionar sen el. Destas e mais cousas falouse en Sarria, cando unha moitedume se despedía para sempre dos despoxos corporais de Fernando Pérez.