A melancolía do tempo que se foi .

("Os Outros Días", Alfredo Conde, El Correo Gallego 16 outubro 2006)

Eu xa sabía que Alfredo Conde era lector habitual desta bitácora. Hoxe cóntao el mesmo nun dos seus artigos diarios en El Correo Gallego, nun artigo que ten un aquel de oteriano e melancólico:

Este ano déronseme unhas uvas cardeal cuns bagos dunha tona tan tersa que recordaba a propia tersura do aire do norde, a diafanidade cáseque metálica da atmósfera que tal vento lle presta neses intres, tan fermosos sempre.
Tal e tan intensa é esa tersura que se bateras o aire, logo de premer o dedo furabolos contra o polegar, proxectando contra el a unlla do teu dedo índice, o aire, daquela, repinicaría o aire coma a pel do tambor dun tamborileiro. Así os bagos das miñas uvas deste ano, ó metelas entre os dentres e mastigalas. Deus qué sinfonía!
Hai anos, moitos xa, cando eu era rapaz, os acios destas uvas, grandes e turxentes, eran pendurados dun cordel que ía dun lado a outro do faiado ou dun lado a outro da solaina; previamente se lles recobrira con cera o cañoto que os mantera unidos á súa parra nutricia. As uvas na solaina.
Este ano tentado estiven de facer o mesmo. Lástima non ter nin unha cousa nin outra, nin faiado, nin solaina. Terían chegado deica o aninovo e teríaos engolido, eses bagos, ó compas das badaladas dos sinos de Bastavales -eiquí mesmo ó lado, perceptibles se venta do sur e aínda non é moito o que chove- durante a noite de San Silvestre, meigas fóra, a ver se non se me atragantaba ningún e o ano viña como non ha vir, mala centella o coma, pletórico de ditas e esperanzas.
As únicas uvas na solaina que debullo, cáseque día a día, son as de Marcos Valcarcel no seu blog, turxentes, tersas, amargas unhas, doces outras, suxerentes todas. Martes pasado veu un acio que se me antollou luminoso. Reproducíuse no blog unha conversa de Xosé Manuel del Caño con Francisco Rodríguez a propósito dun escritor moito máis úbedo literaria que políticamente. Bagos como perlas. Desapaixoados e correctos. Respectuosos co escritor e esclarecedores do seu devir político de xeito que cadaquén tirase as súas propias conclusións.
A historia faise así, axúdase a facer así, pendurando na solaina acios de torrontés e de albariño, de tinta femia ou callón, de ribeiro ou de godello, de treixadura ou de mencía, acedos uns, doces outros, cheos de sol e luz non poucos, ocupados polas bretemas que xorden do mar algúns, outros polas que xorden dende os rios e gabean polas dondas caeiras dos montes máis amados, variados e ricos sempre, cando non é por unha razón será por outra.
As uvas na solaina, ouh a melancolía do tempo que se foi, do que se nos está a ir como non espabilemos!