Un estraño pesadelo, por Apicultor

Non adoito ver a TV, apenas algunha película moi de cando en vez. Pero onte, venres, optei por botarlle unha visual e relaxarme tumbado no sofá. Estrañamente, quedei dormido véndoa. Cando espertei xa era de madrugada. Estaban botando un alucinante programa (coido que en Tele5): un tipo aparentemente normal, acompañado pola súa esposa, pola súa nai e por un amigo, sometíase a unha Máquina da Verdade para gañar uns cartos.As preguntas eran cada vez máis comprometidas, pero a avidez de diñeiro do tipo e da familia incitaban a ir máis alá. Por cada pregunta que respostaba con sinceridade acumulaba máis cartos. Se mentía, perdíao todo.
- Pregunta: Estaría vostede disposto a morrer polos seus fillos?
- Resposta: Non. (Máquina: verdade!).(Os familiares perfectamente tranquilos)
-P: É vostede bisexual?
-R: Si. (Máquina: verdade!).(Os familiares xa comezan a poñer caras algo raras, especialmente a esposa).
- P: Ten enganado sexualmente a súa muller?-
R: Si. (Máquina: verdade!).(Cara de poema, e non precisamente lírico, da esposa).-
P: Sabería dicir cantas veces ten enganado a súa muller?
- R: Non. (Máquina: verdade!). (Aquí a muller a punto de estalar e con cara de moi malas pulgas. Pero o tipo, estimulado polas suculentas gañancias, decide seguir adiante).
- P: Desexa vostede sexualmente á esposa do seu amigo?
-R: Non. (Máquina: MENTIRA!).(O tipiño pon cara de circunstancias, pero perde todos os cartos acumulados e vaise coma un lóstrego. A cámara non enfoca nin ao amigo, nin á esposa, nin á nai).

O Capital, de X.L. Méndez Ferrín (Faro Vigo, 10-10-08)

De súpeto os medios de comunicación volven usar a palabra que durante tantos e tantos anos ignoraran: capitalismo. A crise do capitalismo que estaba tan prevista coma o próximo terremoto de San Francisco está aí e é froito da acumulación desordenada e da cobiza de lucro. Fálase de capitalismo pero os grandes sabios da economía burguesa que tan ben nos ensinaron que a historia chegara ao seu fin e que a liberdade absoluta de mercado é o principio que debía rexer no mundo e que a disciplina do Estado tiña que ser sustituida pola disciplina da Empresa e que o liberalismo debe gobernar as nosas vidas coa mesma violencia con que a selección natural e a adaptación ao medio gobernan na Natureza viva, non saben senón tatexar desculpas. E agora é o Estado o que ten que salvar o capitalismo. É decer, despois de que os burgueses levaran o mundo financeiro ao caos temos que ser os probes os que paguemos o desastre a través do Estado. Non existe a alternativa socialista en forma de URSS pero a soa posibilidade de remedio segue a ser o socialismo. Tamén se pode revisar a política económica e facer que o Estado interveña para controlar a crise e que, unha vez esta superada cos sacrificios dos traballadores e do resto do pobo, voltemos ao desorde que terminará por culminar nunha outra crise e así polos séculos dos séculos. Xa iremos vendo a ver.Pola miña parte, leo cada día a prensa de Galicia por ver o que o club financeiro de Vigo, despois de informarnos de que o idioma galego constitúe un inconveniente para o empresario florecer, nos informa sobre a resolución da crise financeira. Gostaríanos comprobar que o clube financeiro de Vigo, alén de estar formado por sociolingüistas expertos, tamén pode falar de asuntos tan relacionados coas finanzas como é o da crise na que nos achamos enchoupados. O feito é que a avidez capitalista nos levou ao crack e á crise e que é o Estado e os pobres os que temos que llela solucionar. Estes días, como todos os días, a lectura de Marx pode servirnos para centrar as ideas. Eles prefiren botar unha man do fondo de reservas intelectuais keynesiano. Pro a admonición de Altusser será máis fructífera para os espíritos ceibes: ler O Capital e, como non, o Manifesto Comunista (hai versións en galego).Neste intre dexenerativo fálase do capitalismo pero no é doado ouvir falar do fracaso do capitalismo, aínda que no carozo máis interior e fundamental de tal sistema encóntrase necesariamente o seu propio fracaso. Neste clima de crise celebrou o pasado sábado catro de outono, en Vigo, a Central Unitaria de Traballadores (CUT) o seu congreso, e del saíron uns novos estatutos co cal esta sindical se aprechou para os tempos difíceis e para facer visibel o espectro que percorre, xa no só Europa senón o globo terráqueo. O pensamento obreiro é rico e en Galicia encóntrase (ao revés que en Cataluña) ben enxertado no discurso nacionalista. A perversión advírtese no feito de que cando hoxe o pensamento hexemónico fala de "igualdade" non está a falar da idea de Igualdade que aflorou na Revolución Francesa e que constitúe o único horizonte verdadeiramente alternativo a este desastre e a esta miseria que hoxe amosa a faciana dos cadáveres.