Postais de Nadal

Unha nota para agradecer, como outros anos, as moitas felicitacións de Nadal recibidas nestes días. Reproduzo unha das fermosas fotografías que nos enviou o poeta Vázquez Pintor. A máis ousada e erótica, a de Tacho, por suposto. A máis combativa, con bandeira tricolor e todo, a de Carrión. Moi elegante, con imaxe de folla de carballo e cita de Ramón Piñeiro, a do Consello da Cultura Galega.

Algunhas das felicitacións recibidas (sobre todo para curiosos/as) :
Consello da Cultura Galega; PEN Club de Galicia, Fundación Carlos Casares
IGADI, Concello de Ourense, Tenencia de Alcaldía, Editorial Galaxia

Fundación Rosalía de Castro e Helena Villar Janeiro
Joaquim Ventura e Conchi, Galería Marisa Marimón
Galicia Hoxe, Marisa Real, do Club Faro de Vigo
Xosé Vázquez Pintor, Tacho, Xoán Fonseca, Lalo Pavón
Gustavo Peaguda, Pepe Trebolle, César Ansias
Ponte nas Ondas, 3 C 3 editores, Xoán C. Ansia
Celso Delgado, Laura Seara, Xosé Lois Carrión

Antonio Piñeiro, Antón Pulido (con versos de Modesto Hermida), etc.

Terra errante
Bieito Iglesias, ECG. 26-12-08

O Manifesto Verde Amarelo define a identidade brasileira nos seguintes termos: "A nação é uma resultante de agentes históricos. O índio, o negro, o espadachim, o jesuíta, o tropeiro, o poeta, o fazendeiro, o político, o holandês, o português, o francês, os rios, as montanhas, a mineração, a pecuária..." E o Manifesto antropófago engade: "Só a antropofagia nos une, tupy or not tupy, that is the question", en alusión humorística aos tupís caníbales e á inmensa nación fagocitadora de linguas e culturas de diversa orixe. Non hai moito que lle escoitei dicir a un historiador da emigración arxentino que os países latinoamericanos son verdadeiras trituradoras de diferenzas, de maneira que un galego, un xenovés ou un xudeu ruso apenas se distinguen por algún hábito alimentar unha vez abducidos pola megápole bonaerense. O profesor riopratense contrastaba este dato coas singularidades idiomáticas observadas na península ibérica, para concluír que unha identidade cultural precisa un territorio. Así o proba tamén o feito, notado por este que subscribe, de que dous nenos nepalís adoptados xa grandiños, cando os xuntan os novos pais aquí na Galiza, non dan unha fala na lingua natal e relaciónanse en castelán ou galego.
Todo o anterior vén a conto do voto emigrante nos vindeiros comicios autonómicos. Vaia por diante que son fillo, neto e bisneto de emigrantes a Suíza, Cuba e Montevideo, pouco sospeitoso por tanto de terlle inquina aos transterrados. Pero o voto emigrante ía ao PP cando gobernaba e vai ao PSOE agora que é dono da vara e da besta (das subvencións). O sentido dos sufraxios de alén-mar non coincide exactamente co de aquén e mesmo pode alterar a composición do parlamento. Se a iso lle agregamos a ausencia de urnas e garantías, recuamos aos tempos dos pucheirazos da Restauración Canovista, actualizados por caciques transoceánicos. Hai un galego na lúa, pero pode aceptarse o voto dun lunático?

A miña máis sincera noraboa

a Xoán Fonseca e a Isabel

Xa saben o porqué: por esa marabillosa criatura que na foto só ten 40 minutos de vida. Xoán e Isabel xa superaron a taxa de natalidade media e a Isabeliña xa ten un irmanciño para xogar. Un bico a todos eles.

Tres liderados.

Marcos Valcárcel.

Galicia Hoxe 26-12-2008.

Seica nas próximas eleccións autonómicas, fixadas xa para o 1 de marzo, terá menor relevancia o papel de apoio dos líderes estatais. Dato que parece positivo, pois permitirá centrar na realidade galega as marxes do debate e referendar ou non o liderado dos partidos maioritarios. Son unhas eleccións decisivas para avaliar a estratexia de Núñez Feijóo no PPG. A nivel de Estado, o PP segue dividido e Rajoy comete erros de imaxe moi graves, como non asistir ó pleno de votación dos presupostos para ir xantar con Mayor Oreja. Será mellor que nesta ocasión Feijóo conte coas súas propias forzas.
Pérez Touriño aspira a revalidar o seu liderado como presidente da Xunta, semella que indiscutido dentro do seu partido. O apoio de Zapatero (ou de Felipe González antes) sempre foi decisivo para os socialistas galegos. Pero o novo panorama da crise económica cambia as cousas: é moi probable que moitos electores poidan facer responsable a Zapatero da situación e iso non lle axudaría a Touriño.
Anxo Quintana non ten reforzos españois, só o seu discurso pragmático e intuitivo. E creo que agora non lle é moi útil rodearse dos nacionalistas vascos nin tampouco dos cataláns. O debate debe centrarse en Galicia.