25 mar 2008

Pedrayo/ Villares

Mañá, se podo, poñerei aquí unhas notas telegráficas sobre a charla de hoxe de Villares. Como sempre (maxistral). Só unha notiña moi breve agora, en clave de crónica social (sempre hai quen a demanda): acto masivo, arredor de 200 persoas, presenza de todas as autoridades locais e provinciais e adhesión da presidencia da Xunta. Moi ben o grupo musical, harpas celtas e máis cousas. Pedrayo, emocionado, pero moi correcto e atinado na súa intervención. Ademais de felicitar a Pedrayo, cunha aperta, tamén o fixen coa súa dona, que algún mérito terá, non?
Para min ten un significado especial isto: nun acto protocolario como este, promovido por unha asociación civil privada, e no marco do Liceo, non quero deixar de anotar que o 80 por cento do mesmo desenvolveuse en galego. Pois en galego falaron Villares, por suposto; pero tamén Paco Nóvoa, Emilio Atrio e o propio homenaxeado, J.C. Martínez Pedrayo (só o presidente da Asociación de Amigos da Universidade usou o castelán, nun texto escrito; logo el mesmo leu en galego a mensaxe de Pérez Touriño). Quizais isto non signifique nada, quizais si...
en poleiro alleo: a poboación, a lingua

Galicia perderá poboación
, de Xosé M. Sarille (ECG 25 marzo)

Iraq e as matrículas dos coches, de Afonso Vázquez-Monxardín (La Región 25-III)

O galego de Santander, de Afonso Vázquez-Monxardín (GH 25 marzo)

Para min está claro. Hoxe, cando se sae de Galicia, hai un orgullo de identidade lingüística clarísimo, e aínda tinxido dun certo toque de superioridade. "Eu, aínda que estea mal dicilo, son máis rico ca ti que sei falar o teu e ti non sabes o meu". E se polo camiño, diante dos osos de Cabárceno ou tomando un viño nunha bodega de Santander, un escoita falar catalán ou vasco aos veciños, pouco menos que chiscada de ollos de complicidade de "ricos" fronte aos monolingües. "Nós, coma vós, e estes, que son boa xente e acolledora, só un". E se un topa cun portugués ou brasileiro, axiña hai un motivo de pegar na conversa popular: si, falamos parecido.
¿Complexo de falar galego? ¿Autoodio? Rien de rien. Ese é un discurso tan morto como o orneo grave dos diplodocus. Creo que por sorte o galego está a superar a tensión política a que foi sometido. Xa ninguén acepta propiedades exclusivas nin farrapos de gaita. É todo moito máis normal.


(O Afonso veu optimista de Santander, no que respecta ó futuro da nosa lingua. Vostedes, que viaxan abondo, que pensan? Cren que é atinado o diagnóstico do amigo Monxardín? Oxalá ...)