13 may 2008


Poetas da posguerra. VI Ciclo Visións de Galicia.
O ciclo do Liceo sobre Poetas da Posguerra está a ser un éxito non seus contidos, cun nivel indiscutible nas ponencias (cando menos ata o luns próximo, ha, ha...). A asistencia podía ser maior (as tres primeiras charlas, unha media de 35 persoas), pero, qué lle imos facer?
Nesta foto de Trebolle, onte luns Teresa Devesa, compañeira na Sección de Literatura, sempre eficiente, creativa, imaxinativa, presentando a Miguel Anxo Fernán-Vello, que falou de Manuel María (daremos conta detallada desta charla).

(Pola miña banda, onte foi xornada densa. Antes do acto do Liceo, tiven unha charla, das habituais nestas datas todos os anos, sobre Xosé María Álvarez Blázquez, no colexio Santa Teresa-Carmelitas. Creo que non disgustou ás mozas/os asistentes (había máis mozos), iso me contou algunha alumna que ten amigas alí...).


en poleiro alleo

* Eduardo Galeano, a voz ética dos invisibles. O escritor uruguaio reivindicou a óptica dos excluídos polo sistema capitalista neoliberal na resentación en Santiago do seu libro 'Espejos, una historia casi universal' (M. Dopico, GH. 13.5.08. Foto Patricia Santos).

* Camiño no vao. Globalización e caramelos, Afonso Vázquez Monxardín, GH. 13.5.08

A mirada retida (nova sección)
O domingo pasado, 11 maio, iniciei unha nova sección en La Región co título A MIRADA RETIDA. Deixo aquí a primeira entrega.

OS MIXTOS.
Chamábanlles os mixtos. Aqueles autobuses que levaban na súa parte superior pasaxeiros, sacos de patacas e ás veces ata animais. Xogándose o equilibrio e o tipo, mesmo o home de gravata que vai en primeiro plano. Cando chegaban xunto unha ponte un pouco baixa, había que baixar todos e todas as maletas para poder pasar. E outras veces había que empuxar cando a estrada facía costa. Este autobús tan estartelado, da empresa Los Americanos, para nunha praza de Allariz: a súa vocación vai ben inscrita no seu frontal: “Ferias y Mercados”. Son imaxes que hoxe nos remiten a outros imaxinarios colectivos habituais nos xornais e na TV: aquelas do Terceiro e do Cuarto Mundo, mesmo dos refuxiados que foxen do horror das guerras. Pero son tamén a nosa memoria máis inmediata: hai 50 anos, só un par de xeracións vitais, eran habituais na nosa paisaxe. E hoxe que se nos enche a boca a falar de novas tecnoloxías e I+D e todas esas cousas, quizais sexa oportuno mirar, e tamén pensar, as fotos que gardan os avós no faiado. Ese é precisamente o obxectivo desta nova sección.

Novoneyra.
ANDOLIÑA mércores 14 maio
Sobre a obra de Novoneyra falou no Liceo ourensán Luís González Tosar, no VI Ciclo Visións de Galicia, que revisa este ano a obra dos grandes poetas da posguerra. Ademais de contar algunha anécdota persoal do seu trato co poeta do Courel, deseñou con xeito os elementos que definen a poesía do autor de “Os eidos”: a forza telúrica da súa palabra, a riqueza reflexiva dun xeito de ver e entender o mundo, a súa vontade social e de denuncia en textos como o pranto polo Che, o poema a Amador e Daniel ou a “Letanía de Galicia”.
Case ó remate da súa intervención, o ponente dixo que hoxe non pode haber poetas desa caste. Poetas, engado eu, capaces de resumir todo o seu cosmos vital en dous versos: “Todo o que pasou a meu pobo pasoume a min./ Todo o que pasou o home pasoume a min”. No coloquio alguén reclamou máis precisión ó respecto da contundente afirmación do conferenciante. Este sostivo que as claves da poética de Novoneyra xa non están entre os novos poetas de hoxe. Como lle sucedeu no seu tempo a Pondal, a Galicia que sentiu o do Courel tampouco existe xa. Pero iso nada lle resta á elegancia do seu verso: “Non podo evitar o reproche./ Amo e por eso esixo a beleza”.
P. S. Publicado este artigo hoxe, tiven esta tarde unha chamada telefónica e unha longa conversa coa viúva de Novoneyra, a quen ata agora non tiña a honra de coñecer pero que seica me le a diario no GH. Pareceume unha muller encantadora e chea de paixón pola memoria e o significado de Novoneyra, que comparte co que foi o seu home unha mesma fe pétrea no poder da lingua e na forza evocadora dos versos que nacen da autenticidade. Convencida tamén de que é necesario que un poeta non sexa portavoz dunha soia voz, senón de todas as voces: ata tal punto chega a identificación Pobo-Galicia-Novoneyra que, ben se ve, segue tan viva como sempre.