O as do ramo de rosas, de X.M. Sarille (ECG 7-10-08)

A mediados dos anos setenta do século pasado, o debuxante santiagués Loquis namorouse perdidamente. O desatino da súa paixón era unha mestra que puña escola na aldea de Foxos, na serra do Cebreiro. Incendiado Loquis pola primavera e pola afección a voar que estreaba, combinou con Agrelo, piloto do Aero Club, para que o acompañara en misión ás terras orientais. Mercou vinte e catro rosas vermellas e despegaron de Compostela. En chegando ao lugar, encaixaron a Skyhawk polo medio das montañas e sobrevoaron Foxos mentres os nenos e os maiores se ían xuntando a admirar as cores brancas e amarelas da nave, que intentaba buscar a altura axeitada, a verticalidade correcta e a menor velocidade do vento antes de deitar con delicadeza o ramo destinado á mestra, e grafado coa lenda Sabela e Xosé.
Os ases deixaron as flores no colo do aire, volveron gañar altura, viron a chaira tras do Manzanal, infinita como o amor do debuxante lugués, porque ser é de Lugo, e retornaron para a base. As augas sonorosas dos regueiros, os grilos e os raposos agochados nos touzais recibiron con ledicia o galano de ardentía caído do ceo para a súa mestra, que foi recollido por un pastor chamado Xosé e namorado tamén de Sabela, ausente ela do lugar desde había varios días por mor dun permiso laboral. Quixera o pastor Xosé ter notado sinais de correspondencia da rapaza nos meses anteriores e advertiu de que fora Sabela, incendiada tamén pola primavera, a que buscara a maneira de irse para preparar esta marabillosa declaración, como primeiro paso da súa entrega. Mais a grandes esperanzas grandes tristezas, porque desgraciadamente para este Xosé, eran vinte e catro rosas feridas dela, cruzando el espacio, despacio? tal como canta Diana Navarro. E até aquí a historia dos Xosés e da Sabela. Ramón Sampil contoume este conto. O venres atopei a Loquis e pregunteille. Repetiu todo igual, mais notei que imitando o diálogo borgiano me dicía a verdade para que eu crese que era mentira, pero mentía, porque dicía a verdade. Sucumbiu ao despedirse, xa de lonxe, cando nun arrouto de simpleza confesou que era todo un invento.

Lingua e hispanos.

pan por pan martes 7 outubro

debuxo de Alberto Vázquez

Un xornal de Madrid publicaba onte unha ampla reportaxe sobre a situación do español nos Estados Unidos. Achegaba datos valiosos. Por exemplo, que EEUU é xa o segundo país do mundo en hispanofalantes e que no 2050 pode ser o primeiro, por diante de México. Xa hai 45 millóns de español-falantes censados, sen contar a inmigración ilegal. Alégrome polo español dos hispanos e porque esta, para min segunda lingua, non corre ningún perigo de desaparición. Nin alí nin aquí. O informe completábase cun artigo de Elvira Lindo, menos optimista. Dicía esta escritora que a segunda xeración de hispanos ten vergoña de usar o español e fala un inglés impecable estudado na escola. E que a sorte do español aló depende dos mozos e do apoio, dándolle prestixio, dos medios de comunicación. Non lles soa a música? Non é iso unha diglosia semellante á que aquí padece o galego?