Aloitadores, de Bieito Iglesias (ANT dixital 14.07.2008)

A medida que nos facemos grandes, tendemos a asumir un programa ideolóxico de vellos: o importante é ter saúde. De aí que a política e demais paixós xuvenilistas acaben por cansar. No entanto, cando xa estamos máis cheos de política que se a comeramos, aparecen axentes provocadores pra devolvernos á condición de “aloitadores” na rapa das bestas. Velaí por caso o Manifesto pola Lingua Común, subscrito por falsarios que declaran defender os direitos lingüísticos individuais. O liberalismo pode ser discutible neste campo, aínda que resulta plausible: se Savater e cía denunciasen a Constitución por impor o castellano, daquela empezaría un debate liberal; sucede, en troques, que queren botarnos a lingua de Cervantes pola gorxa abaixo, calcándolle co dedo do autoritarismo. Claro que consideran aceptable a protección folclórica de “otras lenguas”, pero que metan o paternalismo por onde se enfían as agullas. Máis un exemplo: certo tribunal vén de sentar doutrina sobre a consulta de Ibarretxe e seica a soberanía vasca deben acordala os españois todos. De crermos aos tribunos, o Estado sería como un marido que, abandonado pola esposa, recorre á chamada violencia de xénero. É do xénero tonto pensar que a autodeterminación de Euskalherría ha de votala a España cañí. A este paso, como letra do himno español adoptarán aquel estribillo que moito cantaba o amigo Temes nas troulas universitarias: "¡Qué tontería, pensaba que tú eras mía!”

3.588 nomes a rescatar
Marcos Valcárcel (La Región, 14-07-2008)

Foto, enviada por X.L.Carrión: monumento ás vítimas da represión franquista no cemiterio de San Francisco.

A represión. O pasado venres presentáronse os primeiros resultados do estudo ‘As vítimas, os nomes, as voces e os lugares’, impulsado polas tres Universidades galegas e a Consellería de Cultura. Trátase dun proxecto historiográfico, iniciado no 2006, que pretende medir e definir os marcos da represión da guerra civil en Galicia. Con cifras e datos plenamente contrastados, con rigor metodolóxico, como afirma Lourenzo Fernández Prieto, catedrático de Historia Contemporánea. Para iso contouse con fontes como o baleirado das causas militares da IV Rexión Militar, de todos os rexistros civís dos concellos galegos, da bibliografía existente (nalgúns casos xa moi exhaustiva como no exemplo ourensán, estudado por Xulio Prada) e dun total de 349 entrevistas orais realizadas en Galicia, Asturias, Cataluña e varios países americanos. (...) (...)

Vidas cortadas na súa plena madureza: moitos dos executados estaban por baixo dos 45 anos. Vidas que representaban o mellor do réxime republicano, dende as súas autoridades (moitos mandos militares ou o alcalde socialista ourensán e o gobernador civil do Ourense republicano) ata humildes carpinteiros ou labregos. Todos aqueles que tiveron responsabilidade coa Frente Popular foron duramente castigados: tal era a consigna explícita do xeneral Mola e de todos os alzados contra a República. Velaí case catro mil vidas (esa é unha cifra posible cando remate este estudo) frustradas e negadas: é ben xusto, cando menos, restituír agora os seus nomes, a súa memoria e a súa plena dignidade.

(o artigo completo)