Anxo Lorenzo - Secretario Xeral de Política Lingüística
"A sociedade entende moi ben que non podemos ofrecer unha educación á carta"
"A consulta ós pais vai ser o único elemento a ter en conta? A resposta é non"
X. A. TABOADA - SANTIAGO Ten por diante un dos labores máis complicados da Xunta, o de elaborar o novo decreto da ensinanza que regulará o uso do galego. Pero non lle importa, porque asegura que xa sabía onde se metía e admite que todos van ter que renunciar a algo para conquerir o consenso.

–Por que aceptou o cargo, sendo un dos máis polémicos?

–Tivo que ver con que había unha oferta para traballar na promoción da lingua galega e eu creo que hai que botar unha man. É unha aposta arriscada por parte do Goberno e por parte miña.

–Sabía onde se metía?

–Levo moitos anos en política lingüística. Non me colleu de sopetón todo isto que está pasando. Sabía onde me metía.

–Como vai saír desta?

–Deberíamos saír cun decreto co maior consenso social e político posible e cun conxunto de medidas para animar o uso da lingua.

–Os últimos estudos que se publicaron refliten unha caída constante do número de falantes en galego…

–Hai estudos que mostran liñas de recuperación ou polo menos de atenuación da caída do número de falantes. Os datos do IGE sobre as Condicións das Familias do ano 2003 mostran unha contención na caída dos falantes en galego. Pero vostede supoño que se refire ós datos do Mapa Sociolingüístico, que son do 2004, pero esos datos chegan ata as personas de 55 anos e non hai datos das personas maiores desa idade, polo que iso pode levar a equívocos.

–En todo caso fala de atenuación, que non é o mesmo que recuperación.

–Evidentemente, pero os datos do IGE indicaban que había un 64% de persoas que falaban so galego ou máis galego que castelán. Se a iso sumamos os que usan o castelán sobre todo, pero tamén algo o galego, estamos falando dunha situación que calificaría de complicada si, pero non dramática.

–Á marxe da promesa electoral do PP, realmente hai unha base social que demanda unha normativa nova? Porque durante o tempo que se estivo aplicando o decreto do bipartito, máis alá de Galicia Bilingüe non houbo voces críticas.

–A propia cuestión do programa electoral debería servir, porque é un contrato cos electores. Non creo que haia que darlle máis voltas.

–Uns dos argumentos do Goberno é que o decreto do bipartito se fixo sin consenso, pero tal como están as cousas, non parece que agora se vaia conquerir. Se non é así, o novo decreto volverá a pecar do mesmo defecto que se lle achacou ó bipartito e polo tanto podería nacer con data de caducidade.

–Eu non quero un decreto para catro anos, senon para dez ou doce. O tema da lingua hai que sacalo fóra do debate partidario, fóra do corpo a corpo das formacións políticas. Temos que intentar entre todos poder imaxinar un sistema educativo onde todos renunciando a algo nos sintamos cómodos. Imos ter que renunciar a algo todos, non só o Goberno e o PP.

–Chama un pouco a atención que hai certas informacións contradictorias por parte da Xunta, sobre a segregación ou non nas aulas ou o se a consulta cos país ía ser ou non vinculante.

–Non sei se o Goberno foi ou non suficientemente claro, pero o tema está bastante ben formulado. O que imos facer é consultar ás familias para que sirva de base para construir o primeiro borrador do decreto para ofrecerllo á sociedade e as forzas sociales e políticas. Debe contarse coa voz das familias. Agora, vai ser o único elemento a ter en conta? A resposta é non. Vai haber outros elementos. A consulta será útil, pero desde logo non será a única voz nin o único elemento.

–Entre outras cousas porque non se vai poder dar satisfacción a todos os pais...

–A sociedade galega entende perfectamente que non podemos ofrecer unha educación á carta. Nin en Galicia nin en ningún país do mundo.

–Sin embargo, a mensaxe que se trasladou é que os pais poderían elixir a lingua na que estudarían os seus fillos.

–Repito a resposta de antes. Escoitaremos a opinión das familias e despois manexaremos outras variables que calquera goberno ten que manexar cando se pensa nun novo modelo educativo, como recursos económicos, que o decreto sexa tecnicamente coherente, pedagóxico… e despois hai unha legalidade que hai que cumprir. Hai moitos elementos que se van ter en conta á parte da consulta.(De Faro de Vigo 13/06/2009

Bendita Coca Cola
Afonso Vázquez-Monxardín
Nos anos grises do inicio da década dos cincuenta do século XX, Álvaro Cunqueiro decidiu fuxir do chumbo e aburrimento cotián inventando mundos. E de aí naceron espazos tinguidos de azul, demos que se convertían en bañeiras para ver como as monxas se bañaban espidas, camiños de quita e pon, sereas namoradas de portugueses, magos merlíns que desde as Terras de Miranda atendían a xentes de fábula de todo o planeta e de todos os tempos. Dalgún xeito foi a vitoria do mundo da imaxinación colorista fronte ao branco e negro, ao estraperlo e racionamento, á paralización da realidade vivida.

Pois nestes tempos presentes de certo desacougo para a lingua e a cultura galegas, non precisamos para subir o ánimo fuxir tanto da realidade como don Alvaro. E como a realidade de hoxe xa é escollida que non imposta, debemos reparar tamén no noso nós máis fermoso, nas iniciativas que nos reconcilian co mundo positivo, para espallalas e potencialas.

Entre elas, por exemplo, a da Coca Cola. O concurso de redacción da Coca Cola é un clásico das nosas letras españolas. Ten xa corenta e oito anos. Moitos dos lectores, se cadra a maioría, lémbrano dos seus anos escolares. Andará polas hemerotecas, por exemplo, o primeiro ‘artigo’ publicado polo director xeral de Emprego do Concello, señor Vázquez Barquero: a súa redacción premiada no Instituto Masculino, que debeu ser alá polo 1972 ou 7.

3 Pois ben, a Coca Cola, observando con normalidade a feitura lingüística do país, comezou este ano un concurso paralelo, complementario, confluente, ou como se queira denominar, de redaccións en galego. E centos e centos de estudantes de segundo da ESO de toda Galicia partici paron neste curso na primeira edición deste certame. E houbo premios -que entregaron onte en Santiago- para moitos dos nenos e nenas participantes. Con normalidade plena. Seguro que se Coca Cola nos ve como algo normal, como unha lingua e unha cultura de interese para convocar o concurso de redacción, é que as cousas avanzan. Graciñas Coca Cola por mirarnos con bos ollos.

Sempre dixen, non sen un aquel de convencemento íntimo, que eu poría de responsable da política lingüística do país a un directivo de Coca Cola. Saben vender o produto. Saben crear un desexo. Saben facer dun líquido marrón escuro, algo atractivo e con forza para todos. Saben facer que chegue a todos os sitios. Con eles, teriamos a partida gañada. Aínda que, claro, sempre habería algún repunante que peferiría Pepsi. E non pasaría nada.(La Región:13-06-09