Canon de beleza? (Xavier Cordal, en Galicia Hoxe, 15 marzo)
Alén da "caricatura hipócrita", o feísmo é o resultado dunhas actuacións inmobilarias que destrúen impunemente o territorio.
(Artigo completo)

(...) A ausencia de calquera normativa de construción ou de ordenamento urbano foi o sinal de identidade do desenvolvementismo tardofranquista. As primeiras vítimas foron as zonas mediterráneas, exhibidas con orgullo no cinema cavernícola español cando se iniciaba a expansión do turismo de tortilla e praia apadriñado por Fraga Iribarne. Simultaneamente, ou moi pouco despois, medraron sen control os novos barrios que se foron coagulando nas áreas costeiras máis poboadas de Galicia, erguidos por construtores que non se distinguían pola súa sensibilidade arquitectónica. Pero o doado sería culpar ás empresas; nin as autoridades estatais nin municipais, nin máis tarde as autonómicas, quixeron poñer freo ao negocio, en moitos casos porque participaban del.
Ao galego medio bastáronlle as viaxes en tren polo territorio francés para comprobar que resultaba ben difícil dar detectado os mesmos horrores visuais, polo menos no agro e nas pequenas urbes. Era o xogo das diferenzas: a orde fronte ao caos, o racionalismo urbanístico fronte á lei da selva.
Tardou pouco en aflorar o pathos do autoodio colonial cando, ao volveren, algúns emigrantes galegos -e despois non poucos turistas- interpretaron como indicio de deformidade antropolóxica a nosa sucesión de ladrillos tristes, as vigas de formigón sen pintura. Exactamente ao xeito dalgún dos viaxeiros españois ou ingleses que se aventuraban pola Galicia dos séculos escuros, culpabilizando o indíxena da súa condición miserable e mostrándose incapaces de detectar rastro ningún de beleza -obviamente, tampouco na arquitectura popular.

Zapatero. España e Portugal. Galicia e Extremadura.

Revista das Letras dedica o seu número desta semana a R.Zapatero, cunha ampla entrevista con Suso de Toro, tres páxinas, e artigos de Caetano Díaz e Herminio Barreiro.

E tamén me pareceu interesante este artigo de Galicia Hoxe:
España e Portugal prefiren Estremadura a Galiza (ANGELO GONÇALVES VICENTE).

A caricatura de Rodríguez Zapatero é de Fico Molina.

Cartelismo galego: os nosos artistas (1)

Tres dos nosos grandes artistas no mundo do cartelismo. Tres estilos ben diferentes. Tres propostas interesantes de comunicación co público: Conde Corbal, Sucasas, Mercedes Ruibal.

COMPARTINDO RECURSOS...

Quería compartir con todos vós estas webs de recursos gráficos que eu utilizo a cotío, tanto na prensa como neste blog (p.ex. esoutro día aquel precioso cartel do Castromil). Estas que agora indico teñen unha ampla colección de carteis galegos, tanto de épocas previas á guerra civil (os carteis de festas aquí pegados) como dos anos 50-60 en diante:

www.flickr.com/photos/cartelesgalicia/
www.flickr.com/photos/29274267@N00/

http://ber.to/2007/carteleria-galega-i/

Na última das citadas hai sobre 700 carteis de todo tipo, desde actos políticos (candidatos nas eleccións franquistas) a convocatorias culturais dos 70, como ese fermoso selo da A.C. O Galo que Pepe Barro deseñara en 1979. É como facer unha viaxe neboenta pola memoria: cantos destes carteis tivemos nas mans ou repartimos ou pegamos no seu día para anunciar calquera acto político ou cultural?

MOCIDADE, LINGUA, O LATÍN
(Andoliña 15 marzo. Imaxe do debuxante-guionista Robert Crumb)


Escoito na radio que en Francia o Ministerio de Educación prepara un plan para afortalar o vocabulario dos seus alumnos e alumnas dende a educación infantil. Co obxectivo de que os nenos aprendan, antes de chegar á Secundaria, sequera unha palabra diaria e que esta palabra sexa de contido abstracto ou diferente das que usa na súa contorna habitual. Crin escoitar que as primeiras palabras suxeridas eran "Amor" e "Semellantes". Fermoso proxecto: non estaría mal copialo se queremos que os nosos mozos saiban dicir algo máis que “flipado” e “guay”. Agás excepcións, a pobreza do léxico dos mozos é alarmante: é o tributo a pagar ó Moloch da televisión-lixo, a xerga dos móbiles e a estulticie ambiental. Pobreza tamén en castelán, non só en galego: ignoran case todos os cultismos, ás veces idénticos nas dúas linguas.
Ou iso ou restauramos o vello Bacharelato con máis anos, do que algúns docentes seica teñen saudade. Con latín para todos. Xa saben que nos seus últimos días, enfermo, Otero Pedrayo foi visitado na súa casa da rúa da Paz polo ministro de Educación daquela hora, creo que Cruz Martínez Esteruelas. Don Ramón só lle deixou un mandado, con toda a vehemencia que puido: “Cóideme do latín, señor ministro”.

P.S.: Chámame o amigo Xoán Manuel Salgado, un dos grandes oterólogos deste país, e faime decatar dun pequeno erro neste artigo xa publicado (tamén na prensa). O que Otero lle dixo ó ministro naquela ocasión foi exactamente "Salve o grego, señor ministro", porque andaban a preparar un decreto que o eliminaba do ensino ou algo así. En canto mo dixo Salgado, deille a razón: así o lembro eu tamén e pódese documentar nas hemerotecas. En calquera caso, o sentido da anécdota, enmarcado na miña columna, non varia gran cousa.