Vai medrando...

Segue medrando a Ourensanía (Fotos Ourense). Por alí acaban de chegar Virxilio, Ferrín, Pura Vázquez,

Vicente Risco con coroza, a ara Calpurnia Abana, as Burgas nos inicios do s.XX, a barcaza de Oira, a directiva do Clube Alexandre Bóveda en 1999, etc. E saben quen era este cativo de nove meses, futuro escritor...?

(P.S.: tamén lle incorporei o sistema de Etiquetas á vista en pantalla, que facilitará a consulta por épocas e temas: diso se trata)

en poleiro alleo (imaxe: Héitor Picallo)

* Soberanismo precursor. Héitor Picallo Fuentes reivindica a figura de Xohán Xesús González. Nun ensaio no que lembra a traxectoria deste xornalista, político, escritor e avogado de Cuntis (GALICIA HOXE 28-3-08)

Galiza era a súa patria, terra e nación. Avogou pola autonomía, pero non tal como se entende agora. Participou na campaña a prol do Estatuto. El propoñía para o Estado un modelo federal ou confederal, unha federación ibérica, que incluíse a Portugal. Era nacionalista, arredista, -quería que Galiza tivese autonomía, soberanía, leis propias-, socialista e marxista, aínda que era partidario da pequena propiedade privada", subliñou Picallo.
"Estivo na UGT e no PSOE. Despois deixou o PSOE debido a discrepancias xurdidas polo seu autonomismo. Entón creou Unión Socialista Galega (USG). Pero cos resultados electorais do 1933 decidiu deixar este proxecto en letargo. Máis adiante integrouse en Izquierda Republicana, organización da que foi expulsado, eu penso que por tentar manter o ideario de USG. Vangarda de Izquierda Republicana foi o último partido que creou. A USG desapareceu, pero sitúase nos alicerces das ideas da UPG, e por iso transcende a súa época. Hai que ter en conta que o mataron cando tiña 40 anos. Se seguise vivo, seguro que tería participado na fundación da UPG, como di Méndez Ferrín", aclarou.

* Pérez Bouza: “Non agardaba, nin moito menos, ser senador” (GALICIA HOXE)
O nacionalista renunciará hoxe ó seu posto de portavoz do Bloque na Deputación de Ourense co fin de centrarse na Cámara Alta estatal. Tacha de anecdóticas as críticas sobre que fora o candidato menos votado da provincia.

A cara do mal.

Pan por Pan venres 28 marzo

Como era previsible, os obituarios de Richard Widmarck, falecido ós 93 anos, lembran a primeira película que o botou á fama no mundo do cine: “O bico da morte” (1947). Non porque sexa a súa mellor película: fixo máis de 70 filmes, moitos ben notables, en xéneros como o western, cine negro, thriller, melodrama, etc. En “O bico da morte” interpretaba a un desalmado que era quen de atar a unha velliña a unha cadeira de rodas para logo, impasible, tirala escada abaixo. Era a cara do mal e iso, xa o di o tópico, é excepcional para lucir os rexistros máis ricos dun actor. Pensen na Bette Davis de “¿Que foi de Baby Jane?”, plano a plano facéndolle crueis canalladas á súa irmá, tamén eivada nunha cadeira de rodas. Na sala escura, co silencio que envolve a pantalla, aniña a catarse e o misterio morboso que nos permite admirar estes monstros dos que refugamos con firmeza na vida real.