8 ene 2007

Los alimentos corporales

Outro amable lector (O levantador de minas), nun comentario a un post moi recente, aludía a este poema de Carlos Marzal. Que paga a pena, creo, transcribir tamén aquí:

Llamar amor a lo que tú y yo hacemos

es cometer una sensiblería

indigna de nosotros, que aún somos amantes.

Eso es mejor que lo hagan los demás,

aquellos que precisan aguar un vino fuerte.

Lo nuestro es un fenómeno distinto,

sin ningún circunloqui, sin grumos literarios.

Se manifiesta en el arrasamiento

recíproco. Consiste en una prospección

para obtener placer y para darlo,

un hurto generoso que se ofrece egoísta.

Es un trabajo en las calderas

de nuestra intimidad, un primitivo

cerco en torno al castillo de la vida.

La carne se alimenta de la carne,

de su mutuo veneno jubiloso.

Lo que hacemos tú y yo no es el amor.

A no ser que se entienda por ello un sacrificio

donde nos ofrecemos a los dioses suicidas

que habitan en el pozo de nuestra propia sangre.

Para nombrarlo habría que incurrir

en palabras que algunos consideran obscenas,

aunque la obscenidad tampoco lo define,

porque no pretendemos aleccionar a nadie

ni sobre el impudor, ni sobre la virtud.

Lo que mejor explica, sin agotarla nunca,

la bárbara pureza del deseo recíproco

es una cacería de animales

y el hartazgo feliz en que se sacian,

con los ojos cerrados contra el tiempo,

en el avaro éxtasis de su feroz banquete.

Para la bestia octópoda que engendramos tú y yo,

son una estupidez los términos pacíficos,

un triste deshonor en la batalla.

No hacemos el amor, desvalijamos

con codicia nocturna en la casa del cuerpo.

Pobre Rosalía...!!
Un amable lector e tamén amigo mándame esta foto, publicada en La Voz de Galicia, na edición de Lugo (sección Fotodenuncia) e que corresponde ó día posterior á noite de Reis, creo. Aínda que a calidade da reproducción non é excelsa pódese ver ben que nesa praza de Lugo algúns mozos seica liberan de cando en vez o seu aparato urinario, sen importarlles demasiado que a música dos seus fluídos vaia topar coa faciana de Rosalía. Xa sabiamos que neste país había pouco respecto polos nosos símbolos. Pero isto!! Supera todo o concebible.
















O pescador e a serea
(1858)
de Frederic Leighton
EN HONOR DO DEUS IANUS
(La Región 8 xaneiro 2007)

Para os primeiros romanos, o cómputo dos meses empezaba en marzo e por iso a primeira estación do ano é a primavera e tamén por iso o zodíaco comeza co signo de Aries. Foi Numa Pompilio, o segundo rei lexendario de Roma, que viviu sete séculos antes de Cristo, o que estableceu o calendario sagrado que nós herdamos e que empezaba co mes de Ianuarius, o noso xaneiro, dedicado ó deus Ianus. Este era o protector das portas (ianua), dos tránsitos e dos inicios: o nacer do día, o nacer da civilización, da agricultura e da linguaxe. Tamén era invocado polos mozos cando entraban na idade adulta.
A este Ianus representábano os artistas con dúas caras, confrontadas, dobre faciana sempre omnipresente, sempre ambigua e enigmática. Podía, xa que logo, mirar todo o existente: cara atrás e cara adiante, no interior e no exterior, metaforicamente tamén o pasado e o futuro. Era, dalgún xeito, posuidor da clarividencia absoluta, por iso lle fai dicir Ovidio en Os Fastos: “Calquera que sexan as cousas que os teus ollos te fan ver, ceo, mar, nube, terra, son o meu dominio e quedan na miña man. O meu oficio é gardar o amplo mundo”.
Disque este deus tiña un templo no que as portas debían estar sempre abertas cando había guerra, porque só se pechaban cando se establecía a Paz. Agardemos que este Ianuarius 2007, e tamén todos os que veñan logo, pechen para sempre esa maldita porta que abre os corazóns dos poderosos á barbarie tan arcaica e miserable da guerra.

Rubém Fonseca: consellos a un escritor
Rubém Fonseca é un dos grandes nomes da literatura brasileira de hoxe, autor da novela “O caso Morel” e de libros de relatos sempre vivos e descarnados como “O cobrador” ou “Feliz ano novo”. Eu cheguei ata el da man do amigo Bieito Iglesias, novelista que o ten entre os seus preferidos de vello. Hai varios anos, nunha homenaxe que recibía en Guadalajara, México, o autor brasileiro, nun coloquio cos lectores, deu cinco consellos a todos aqueles que soñan con ser algún día escritores. Foron estes os consellos. Primeiro, “saber ler”, entender e comprender o que se le. Segundo, ser unha persoa atenta, estar motivado. Terceiro, paciencia, acumular moita paciencia. Cuarto, ter imaxinación. E quinto, ter coraxe, valentía, o valor necesario para dicir o que non pode ser dito. Para dicir o que ninguén quere escoitar. E aínda engadía que o escritor é un subversivo, porque non pode aceptar ningunha convención artística, ideolóxica ou moral. Chegados aquí, enténdense xa as dificultades coas que se debe afrontar o feito literario, se se quere facer sen frivolidades, co desexo de crear algo poderoso, quizais algo que poida permanecer para sempre como arte literaria.
Todo isto non debe levar a ninguén ó pesimismo. Estou seguro que a vocación de calquera futurible escritor pode superar todos estes obstáculos: porque ese posible autor sabe tamén que a verdadeira vida, a vida descuberta e iluminada, dito por Marcel Proust, é a literatura.