O partido do outro día
Afonso Vázquez-Monxardín
La Región:17-04-2010
Se cadra foi por esas cousas da cultura xeral que nos leva a atender o que lle pasa ao entrañable teleñeco, felizmente recuperado, de Cayetana de Alba, que din visto o partido entre o Barça e o Madrid. Case todo. E non me pesou. Digamos que foi entretido. E lembreime dun alumno tan futboleiro que contaba por “temporadas” en vez de por “cursos”. “A temporada pasada suspendín nove”, dicía inxénuo. A min, persoalmente, gustaríame que os estadios fosen triangulares e houbese tres equipos con tres porterías para que non andasen sempre correndo de arriba para abaixo. Que se fai, a verdade, un pouco aburrido. Pero en fin, a cousa creo que non leva trazas de cambiar. Como moito acabarán sacando o fóra de xogo, que nunca entendín ben para que serve, nin como se pode sinalar con certeza.
En fin. Chamáronme a atención varias cousas. A primeira, o infantís que parecen os futbolistas. O portugués presumido do Real Madrid facía “pucheiros” cada vez que non certaba cun golpe. Non lle ía o de traballar e quería que lle pasasen sempre a pelota para non ter que correr por ela. Pareceume máis traballador –e mellor xente, polo que respondeu á periodista ao final- o arxentino do Barça. Polo menos este corría dun lado para outro como un tolo. E ten cara simpática, feuquiña, moi de pillabán. Ademáis fíxome graza –nunca o oíra falar- que despois de levar aquí un cento de anos, seguise con acento de alá. Parecía boa xente e, claro, contento.
Pero preocupáronme dúas cousas pola trascendencia destes modelos mozos ricos famosos e, por veces, burriños. Non me negarán que o portugués de que falamos, cada vez que abre a boca ou cada vez que xesticula ten cara de fracaso escolar voluntario. Teño saudades de Amacio ou de Valdano, aqueles futbolistas “estudiados”.
Preocupoume moitísimo a normalidade con que asumen que intentar facer trampas está ben. Tiranse á herba para que o árbritro pense que é penalti ou falta sen selo. Paréceme gravísimo. Debíanos expulsar do deporte para sempre. E metelos no cárcere unha fin de semana –polo menos- por intentar enganar á autoridade. Porque logo vai a sociedade, copia e pasa o que pasa. ¡Ala!, a vivir á rapañota. A enganarse uns a outros. Veña. Todo vale. E se te collen, discutes. Azaneas moito e intentas manter a túa mentira teatralmente. A berros. A ver se cola.
Outra cousa horrible é eso de cuspir no chan. ¿Que lles pasa? ¿Teñen problemas de hipersecreción salival? Cando non saben que facer, cando se equivocan, cando acertan, cando fan falta, cando lle fan falta... cospen e cospen sen parar. Banda de marraus, porcos, cochos, maleducados. ¿E despois, quen os copia? Pois claro, nenos e adolescentes. Precisamos con urxencia outros modelos ou acabamos coa mocidade deshidratada. Iso si, os do Madrid cospen máis que os do Barcelona. Polo menos este ano.
La Región:17-04-2010
Se cadra foi por esas cousas da cultura xeral que nos leva a atender o que lle pasa ao entrañable teleñeco, felizmente recuperado, de Cayetana de Alba, que din visto o partido entre o Barça e o Madrid. Case todo. E non me pesou. Digamos que foi entretido. E lembreime dun alumno tan futboleiro que contaba por “temporadas” en vez de por “cursos”. “A temporada pasada suspendín nove”, dicía inxénuo. A min, persoalmente, gustaríame que os estadios fosen triangulares e houbese tres equipos con tres porterías para que non andasen sempre correndo de arriba para abaixo. Que se fai, a verdade, un pouco aburrido. Pero en fin, a cousa creo que non leva trazas de cambiar. Como moito acabarán sacando o fóra de xogo, que nunca entendín ben para que serve, nin como se pode sinalar con certeza.
En fin. Chamáronme a atención varias cousas. A primeira, o infantís que parecen os futbolistas. O portugués presumido do Real Madrid facía “pucheiros” cada vez que non certaba cun golpe. Non lle ía o de traballar e quería que lle pasasen sempre a pelota para non ter que correr por ela. Pareceume máis traballador –e mellor xente, polo que respondeu á periodista ao final- o arxentino do Barça. Polo menos este corría dun lado para outro como un tolo. E ten cara simpática, feuquiña, moi de pillabán. Ademáis fíxome graza –nunca o oíra falar- que despois de levar aquí un cento de anos, seguise con acento de alá. Parecía boa xente e, claro, contento.
Pero preocupáronme dúas cousas pola trascendencia destes modelos mozos ricos famosos e, por veces, burriños. Non me negarán que o portugués de que falamos, cada vez que abre a boca ou cada vez que xesticula ten cara de fracaso escolar voluntario. Teño saudades de Amacio ou de Valdano, aqueles futbolistas “estudiados”.
Preocupoume moitísimo a normalidade con que asumen que intentar facer trampas está ben. Tiranse á herba para que o árbritro pense que é penalti ou falta sen selo. Paréceme gravísimo. Debíanos expulsar do deporte para sempre. E metelos no cárcere unha fin de semana –polo menos- por intentar enganar á autoridade. Porque logo vai a sociedade, copia e pasa o que pasa. ¡Ala!, a vivir á rapañota. A enganarse uns a outros. Veña. Todo vale. E se te collen, discutes. Azaneas moito e intentas manter a túa mentira teatralmente. A berros. A ver se cola.
Outra cousa horrible é eso de cuspir no chan. ¿Que lles pasa? ¿Teñen problemas de hipersecreción salival? Cando non saben que facer, cando se equivocan, cando acertan, cando fan falta, cando lle fan falta... cospen e cospen sen parar. Banda de marraus, porcos, cochos, maleducados. ¿E despois, quen os copia? Pois claro, nenos e adolescentes. Precisamos con urxencia outros modelos ou acabamos coa mocidade deshidratada. Iso si, os do Madrid cospen máis que os do Barcelona. Polo menos este ano.
Entradas
