Traballo para os grafólogos (1), se se animan...

Velaí algunhas dedicatorias, nos seus libros (moitas delas con motivo da súa presentación en Ourense), de autores como Carlos Casares, Manuel Rivas, Antón Tovar, Bieito Iglesias ou Manuel María.

Algúns datos máis: a de Bieito Iglesias está na súa única novela en castelán, Bajo las más bellas estrellas (Algaida, 1999, III Premio de novela Ciudad de Salamanca).

De Antón Tovar teño varias, pero puxen esta porque asinouma só uns meses antes de morrer: a man xa non conduce o pulso como debera, é obvio. É simpática ademais a confusión: puxo Marcos Casares, porque ese día eu agasalleino cun libro de Carlos Casares (nas outras dedicatorias súas está ben o nome).

A de Manuel María está no seu libro 99 Poemas de Manuel María, Ed. Razao, Porto, 1972: foi un dos primeiros libros en galego que lin na miña vida. O orixinal da casa tíñao o meu pai, supoño que dedicado a el; eu merquei este logo nunha libraría de vello e leveillo ó Manuel, porque para min tiña un gran valor emotivo.

A de Rivas está en Que me queres amor?. Despois destas datas, Rivas pasou a asinar, polo xeral, con dedicatorias moi traballadas, con debuxos que enchen toda a páxina.

O de Casares foi asinado cando presentou esta novela en Ourense, no Liceo, actos nos que eu participaba, xunto con Basilio Losada e o autor (foi o 20 de xuño de 1996 e gardo como lembranza unha tarxeta-chuleta co esquema das cousas que alí dixen).

Se queren, que traballen agora os grafólogos.

Os dez mandamentos do perfecto mafioso

Segundo unha crónica de El Mundo, a mafia tamén ten as súas regras internas. Velaí algunhas:

El primer mandamiento prohíbe "prestar dinero directamente a un amigo" y aconseja, si es necesario, hacerlo a través de una tercera persona.
El segundo coincide con los mandamientos para los católicos, "no se miran a las mujeres de nuestros amigos", o la traducción de Cosa Nostra del "no desearás a la mujer del prójimo".
El tercer mandamiento prohíbe cualquier tipo de relación con la Policía y, además, el verdadero "hombre de honor" tampoco se deja ver por tabernas y círculos sociales, como explica el cuarto.
Y, si el deber le llama, tiene que estar disponible en cualquier momento, incluso, cita el quinto mandamiento, "si su mujer está a punto de parir".
Mientras, el noveno hace referencia a una de las reglas de la "dignidad" mafiosa: se puede matar, extorsionar, traficar, pero nunca "robar el dinero de otras personas o de otros clanes mafiosos".
Cosa Nostra no permite la entrada "de quien tiene un familiar en las fuerzas del orden", quien ha "traicionado sentimentalmente" a la mujer, tiene "un mal comportamiento o no demuestra valores morales".

Primeiros anacos do libro de Suso de Toro sobre Zapatero

Publícaos hoxe Faro de Vigo, xunto cunha entrevista co autor. (Foto EFE)

Violencia, comunicación, lapotes (máis achegas ó caso de Boiro)

Tanto Bieito Iglesias ("Lapotes", ECG) como Xosé M. Pereiro (El País, "Palizas en la red") abordan hoxe na prensa o caso de Boiro e a presenza da violencia xuvenil na sociedade.

Ofrecemos lo que el público quiere, es la disculpa que dan los directores de pista, a menudo encogiendo los hombros como dando a entender que además de lo que piden, es lo que se merecen. Hace cien años ya explicó ese fenómeno un editor conservador como Joseph Pulitzer: "Una prensa cínica, mercenaria y demagoga producirá con el tiempo gente igual de abyecta". Anteayer, un acusado de cuatro violaciones reconocía haber cometido una, y que había confesado las otras tres bajo amenazas de la policía: "Me dijeron que registrarían mi casa y avisarían a la prensa". Yo también habría confesado. (Xosé M. Pereiro)

Pero os feitos, que son o único irrefutable que hai no mundo, sinalan aos pais por non ensinaren aos fillos (tal vez por sentírense inferiores diante de modernas e marabillosas criaturas que tan ben manexan o telefoniño); ao business mediático aganado por xuntar diñeiro exhibindo remakes ridículos do circo dos gladiadores; ao espectador paspán que abre a boca perante un ramo de violencia animalesca sufrido por primates escasamente evoluídos, idéntico aos que mostran os documentarios naturalistas de sobremesa.
Que hai de novo? A novidade non está na violencia, maior en calquera etapa histórica pasada (os nosos avós desfacían as festas a paus); é novidoso o protagonismo dos menores e o afán de televisalo todo, mesmo falcatrúas que antes se tapaban. Os pequenos non teñen medo e os grandes non teñen vergoña. (Bieito Iglesias)

Paraíso natural.

Pan por Pan xoves 8 novembro. (A imaxe que ilustra é de Paco Pestana)

Pois si, tal como contaba onte este xornal, seguín con interese a conferencia de Joaquín Araújo no Foro La Región. Foi unha ledicia ver a sala chea de xente, participando ademais nun animado coloquio. Porque este egrexio naturalista veu dicirnos, dende fóra, cousas que sabemos pero non sempre lembramos: que vivimos nun auténtico paraíso natural, Galicia, coas mellores condicións para a vida e a evolución biolóxica. Velaí as rías, as nosas serras, a vizosidade dos cursos fluviais, os modelos diversos de fragas, a singularidade das illas. Un medio natural esplendoroso pero agredido moitas veces. E tantas e tantas veces ante a indiferenza dos propios galegos. Alguén nos vendeu moi ben o conto de que o Progreso era a destrución das raíces (tamén na cultura, no idioma): moitos acabaron por crelo como cuestión de fe. Oxalá non sexa demasiado tarde para arrombar tamén esa mentira.

P.S.: ampliando a breve columniña. A charla estivo realmente ben e o coloquio moi animado (eu marchei ás 10, con gañas de preguntar, pero facíaseme longa a cousa). Houbo referencia a temas locais: Plan ZEPA da Limia, Araújo dixo que era unha tontería calquera protesta en contra, porque non afecta en absoluto á actividade agraria; dende os tempos das pirámides a fauna esquilma a mesma porcentaxe das colleitas, un 30 por cento, fagas o que fagas e botes o que botes, dixo. Críticas tamén duras ó Plan Acuícola e ó proxecto de Corrubedo e ó de Reganosa (aínda que aquí Araújo dixo non estar moi informado): o moderador, Lito Prado (compañeiro dos tempos de Nunca Máis) tamén deu caña, en todos estes temas, contra os 3 partidos unidos nestes temas (PP-PSOE-BNG). A impresión que me deixou a charla é que hai moita teoría (digan se queren palabrería) e pouca realidade: da reserva natural da biosfera, escasa protección. Afirmou que as áreas protexidas en Galicia son moi escasas e as medidas de protección as mínimas das mínimas: só os Parques Nacionais terían unha certa protección real, se entendín ben. (Se algún dos contertulios estaba na sala, agradeceríase que engadan máis cousas ó respecto)