Sánchez Dragó reivindica a José Antonio e a División Azul
Fuchicando en Internet en busca de datos sobre Llorenç Villalonga (que, ademais de xenial escritor, foi falanxista), encontreime con esta sorprendente reivindicación do escritor Sánchez Dragó aló por 2003 nun congreso internacional sobre José Antonio. O no seu día profeta de non sei qué movidas contraculturais fala sen pelos na lingua, se os redactores da páxina web non manipulan esa información (a quen lle interese, está en * http://www.falange-autentica.org/article.php?sid=285 * )Sánchez Dragó no hizo en absoluto un discurso complaciente y advirtió a su auditorio que diría cosas duras, que a muchos de los presentes no les iban a agradar. Atípico, independiente, siempre polémico, el escritor ejerció así esa misma libertad de expresión que él ha posibilitado en su espacio en torno a José Antonio y exigió, ante todo, respeto para sus opiniones, “un valor éste del respeto -aseguró- que se hace necesario reclamar hoy, frente a ese otro concepto tan equívoco de la ‘tolerancia’ con el que pretenden sustituirlo”. El autor de “Gárgoris y Habidis, una Historia Mágica de España” aseguró que “siempre ha habido en realidad dos Falanges” y explicó que una de ellas -“el falangismo auténtico”- le merece muy buena opinión, mientras que la otra -lo que llamó “el pseudofalangismo piñarista y franquistoide”- le merece, por el contrario, muy mala opinión.
leyó algunos de sus artículos de temática joseantoniana y falangista. Entre ello, su controvertido “Viaje al Fin de la Noche”, publicado en 1985 en “Diario 16”, en el que contraponía la “Misa Blanca” organizada el 20 de noviembre por Falange en recuerdo de José Antonio, y la que calificó como “Misa Negra” promovida ese mismo día por los seguidores de Franco. También recordó el mensaje que, bajo el título “Contra el Discurso Dominante”, envió en 1988 al I Congreso Ideológico de FE-JONS, a petición de varios militantes de la línea más renovadora de dicho partido, precisamente algunos de los promotores de la actual Falange Auténtica. Otro de los textos objeto de referencia fue el que publicó en la revista “Época”, planteando la necesidad de un “cuarto Discurso del Teatro de la Comedia”, tras los que pronunciaron el dirigente anarcosindicalista Ángel Pestaña, el filósofo José Ortega y Gasset y el fundador de la Falange. Finalizó con su “políticamente incorrecta” reivindicación de la División Azul, una “gesta española anticomunista”, a la que, a su juicio, la historia “vino a dar luego la razón”.

UNHA VEZ UN HOME DEITOUSE…
(Andoliña 1 abril)
“Uma vez um homem deitou-se, todo, en cima da terra. A areia lhe servia de almofada. Dormiu toda a manhã e quando se tentou levantar não conseguiu. Queria mexer a cabeza: não foi capaz. Chamou pela mulher e pediu-lhe ajuda”. A muller chegou e viu que tiña prendida a cabeza por unha chea de raíces: “marido, você criou raízes”. Outros viñeron para cortar esas raíces pero comprobaron que se o facían delas saía sangue sen parar. Puxéronse a excavar arredor e viron que eran moi fondas: aquelas raíces que saían da cabeza eran tan longas e xigantescas que podían dar a volta ao mundo.
Así comeza un breve e fermoso conto de Mia Couto, o gran escritor mozambicano, que hoxe quero homenaxear aquí. Titúlase “Raízes” e está publicado nos seus Contos do nascer da terra (Ed. Caminho, 1997). A fábula segue… Que facer con aquela cabeza enchoupada na terra? A muller do home xuntou un grupo de sabios e estes concluíron que era imposible liberar o home enraizado sen transmutar o planeta enteiro. Un deles suxeriu transferir aquela cabeza e levala ata a lúa. “E foi assim que, por estreia, um homem passou a andar com a cabeça na lua. Nesse dia nasceu o primeiro poeta”.

(Na imaxe, o maxistral "Apolo e Dafne" de Bernini)

Leandro Carré Alvarellos: obra inédita e esquecida
Recén cociñado, recén saído do forno, cheirando a pan novo espiritual, o amigo Henrique Alvarellos faime chegar o volume co título que antecede, que recolle peziñas de teatro, contos, ensaios e lendas do autor (entre 1915 e 1972). Leandro Carré (A Coruña, 1888-1976) foi un destacado galeguista, autor dunha extensa e variada obra (dramaturgo, ensaísta, novelista), cofundados das Irmandades da Fala, director-propietario da editorial Lar, fornecedor de proxectos históricos como a unificación da lingua, dinamizador da Real Academia Galega e das relacións con Portugal. Con todos estes avais, como está tan esquecida a súa figura na nosa cultura? O libro conta tamén cun estudo introductorio de Xosé M. Maceira Fernández e reproduce contos e ensaios tan interesantes como "Pola creación dun teatro galego do noso tempo" ou "Conceito da literatura galega". Na imaxe, unha foto do escritor na súa mocidade (ca.1910) presente no libro. Volveremos sobre el, seguro.

Un precursor do mundo dos blogs: Xan da Coba
Téñoo citado máis dunha vez como un exemplo de amor á prensa e á comunicación: a famosa anécdota de Xan da Coba, o xenio do disparate ourensán, redactando e imprimindo un xornal do que el era "único lector". Transcribo a anécdota, tal como a contaba Carlos Casares, por se algún dos meus amábeis e posíbeis lectores/as aínda non a coñecese. E pensei eu nestes días: el non sería, o Xan da Coba, un precursor da blogosfera? De feito cumpriu co soño de facer "o seu" periódico, como facemos tanto a cotío. Nós temos máis sorte, iso si, porque recibimos a voz escrita e o apoio dos nosos lectores cando nos escriben, cousa que el non puido gozar. Pero o seu amor pola comunicación, malia que fose só con si memso, é indiscutíbel e envéxabel:

Tamén parece probado que don Xan editaba un periódico chamado “El Gracioso”, do cal aseguraba que era propietario, director, redactor, impresor, distribuidor e único lector. Tiña o poeta na casa unha pequena imprentiña de man, na que traballaba toda a noite compoñendo de caixa a única folla, impresa por un só dos lados, de que constaba o periódico. Cando remataba a composición, imprimía un só exemplar, circunstancia que viña coincidir coa hora do almorzo. Entón saía da casa para dirixirse a un dos cafés elegantes da cidade, pechaba a porta e por debaixo dela metía o periódico. A continuación marchaba e non volvía ata media mañá, despois de pasar por un par de tertulias e de atender á moita xente que o paraba pola rúa.
De volta, abría a porta, vía o periódico no chan e exclamaba “¡Ah, xa chegou a prensa!”. Entón collía a folla de “El Gracioso”, acomodábase nun sillón e púñase a lelo. Don Xaquín Lorenzo aseguraba ter visto un par de exemplares daquel semanario na casa de don Julio Cuevillas, tío de Florentino, e Marcos Valcárcel cítao no seu coñecido estudio sobre a prensa ourensá. Por outro lado no famoso debuxo de don Xan que publicou “Galicia Moderna” o 15 de agosto de 1897, entre os atributos do poeta figura escrito o nome de “El Gracioso”, sen que aquel protestara, cousa que si fixo, en cambio, pola presenza no debuxo da figura de San Roque.
Hai que concluír, polo tanto, que aínda que non chegara ata nós ningún exemplar do periódico, este debeu existir. O escrúpulo con que don Xan examinou o citado debuxo de “Galicia Moderna” explícao o feito de que non só se queixou a Labarta da inclusión do San Roque, senón que tamén le recriminou que noutra parte da mesma viñeta aparecese unha coroa de homenaxe cunha cinta na que figura como remitente Paco Roque, o célebre poeta de Celanova, contemporáneo de don Xan, con quen este compartiu o parnaso do disparate. Eso quere dicir que don Xan estaba de acordo co resto dos elementos que figuraba no debuxo, incluída a mención de “El Gracioso”.
(Carlos Casares, “Vida, obra e milagres de Xan da Coba” (libro compartido con Xesús Alonso Montero), en Biblioteca de Autores Galegos, Diario 16 de Galicia, 1992.)

No Hospital Materno-Infantil de Ourense
Foi unha experiencia ben fermosa e enriquecedora.
Estiveron connosco (non saen todos na foto) Verónica, Francisco Xavier, Cristina, Andrea, Paula, outra Andrea, Noemi, Alejandro e Rubén, todos nenos e nenas de 8 a 14 anos, e Antonio David, que ten catro, e un bebe coa súa nai. Algúns tiñan febre, a algunha tiveron que pinchala no medio da nosa visita, outras tiñan colocado o suero, pero estiveron alegres e pasárono ben; algúns ata sabían rematar algún dos poemas que limos, algún outro leu connosco, todos respostaban cando preguntabamos algo. Tamén andaban por alí (sequera en espírito e coas nosas voces) Ramón Cabanillas, Luís Amado Carballo, Manuel María, Celso Emilio Ferreiro, Xosé Neira Vilas, Rafael Alberti, Federico García Lorca, Juan Ramón Jiménez e "o demo coxo" e uns cantos lobos dos nosos contos populares. Tereixa Devesa e Loli Conde, que na foto están agachadas en medio dos nenos, coma sempre maxistrais. E Delfín Caseiro emocionounos a todos rematando co anaco de "O Principiño" de Saint-Exupèry do seu diálogo co raposo: o certo é que quedamos todos "domesticados", nenos e adultos. Graciñas a todo o persoal do Hospital, enfermeiros, médicos, profesores, ao amigo David Simón, director do SERGAS e entusiasta deste encontro e a Carlos Bermello Arce que se ocupou da infraestructura e foi quen tirou as fotos. Non esqueceremos esta experiencia. Creo que haberá que repetila máis veces...