![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2PAnIZ59uVkkY1UWPj-Z2NTQjJbqrad8a_jEqmJn5cJ5w7N4ptNTQV-UNzbyOgbFHgivyhNNfjIipbwMdYFQeUiFjrlX05wFOcnNCvFz-sMnhEE0TdNwLtwBUODky92Qq_ABXUQ/s320/pijama03259.jpg)
Un fotograma.
PAN POR PAN domingo 15 febreiro
Vin onte a película “O neno do pixama a raias”, baseada no popular libro do mesmo nome do escritor irlandés John Boyne (está traducido ó galego, nunha versión mellorable). A historia entre o neno Bruno e o cativo xudeu Shmuel ten momentos memorables e ás veces arrepiantes: non direi máis para os que aínda non leron o libro nin viron a película. Pero o cine é imaxe e esta película ten un fotograma que nunca esqueceremos, porque encolle o corazón. Refírome a aquel en que se ve o fume negro erguéndose entre as nubes dende as chemineas dos campos. Hai tamén un cruce de miradas maxistral entre a nai de Bruno e un xove tenente alemán, cando este comenta: “Queimados, aínda cheiran máis”. Aínda hoxe os alemáns comparten a cara de consternación desa muller e se preguntan cómo foi posible chegar, dende a fría razón militarista, ata o Holocausto.