La Corte de los Milagros´, de X. L. Méndez Ferrín (Faro Vigo 7-11-08)


Vexo na tele Pilar Urbano. A xornalista intervén, ex deliquio, cos olliños faiscantes e sen dar terminado unha triste oración, sobre un seu libro/entrevista a lo divino no cal deixou falar a Raíña de España. Fíxome moita graza cando dixo de Rouco Varela algo así como "que Dios le conserve el báculo", pro que facía mal en andar nas manifestacións. "Los curas que se limiten a lo suyo", engadiu ela con esa sinxeleza tan característica do estilo mañico e nada solemne da Escrivá de Balaguer. Ouvindo a Urbano veume á memoria a famosa diatriba contra as beatas que saía en El valor divino de lo humano, libro (dun autor non sei se Urteaga ou Arteaga) que representou (non tanto Camino) a pedra angular sobre a que se edificou en Compostela A Estila e noutros lugares diferentes edificios, non espirituais senón fisicamente tanxibeis, do Opus Dei para dar cobexo a actividades de signo nacional-católico. Sábese que o Opus gosta moito da doutrina da Graza de Estado, por iso "La perfecta casada" de Luis de León e as "Coplas" de Manrique son textos literarios moi aprezados no seus círculos. De xeito que os metalúrxicos deben ser bons metalúrxicos, as criadas de servir boas criadas de servir, os ministros de Franco bons ministros de Franco, os xornalistas bons xornalistas e os arcebispos de Madrid-Alcalá nada máis ca iso. Loitar por saír fóra do propio estamento no agrada aos ollos de Deus, provoca revolucións tribulación e non favorece a santidade das almas. Para Pilar Urbano a clase de tropa que forma a camarilla de Rouco Varela (kikos neocatecumenais, legionarios de Cristo e seitas así) leva o purpurado por mau camiño."O corazón aberto e as portas fechadas", soe decerse no seo da Opus Dei cando alguén o abandona ou cando un competidor disidente lle atranca o camiño a algún membro disciplinado da facción. Pilar Urbano, no mesmo programa de televexo, axustoulle as contas a Jaime Peñafiel usando do tópico vixente na Casa: "como persona le puedo donar un riñón pero como periodista mis puertas le están tan cerradas como las de la Casa Real, donde no lo reciben". Despois do seu éxito, Pilar Urbano parece chamada a ocupar o posto vacante de Sor Patrocinio no retábulo isabelino de Valle-Inclán en versión de debuxos animados.Si, Pilar Urbano acaba de lle render un grande servizo á Casa Real. Chamaba demasiado a atención a simpatía do Rei polos socialistas e, antes, pola xente que aglutinaba Adolfo Suárez. Mercé á Urbano isto contrapésase xa coa identificación da Raíña cos principios irrenunciabeis do Opus Dei a respecto do aborto, da eutanasia, da homosexualidade, obrigado ensino de Relixión e así. Veleiquí unha interesante diversificación das imaxes das dúas testas coroadas. Pro os éxitos do Opus non paran aí.Hai pouco Covadonga O´Shea entrevistaba Amancio Ortega en virtude dos bons oficios interpostos por Francisco Vázquez, veciño do home de negocios na coruñesa Rúa das Tabernas. Covadonga O´Shea é impulsora do novo feminismo católico e da atención que este lle empresta a Pardo Bazán, que tamén morou nas Tabernas. En canto a Vázquez, sempre se supuxo el ser a cabeza visíbel do grupo de presión do Opus Dei no seo do PSOE.O PP cabalga cara o ocaso, coma as personaxes de M.L. Estefanía. Por unha banda a Casa Real non perde o seu ligame co PSOE e pola outra interésalle non cortar os contactos co esencialismo católico. O Opus, con Urbano, asegura esta ambigüidade. Pro tamén o Opus, con O´Shea´, mantén drenadas as canles vivificadoras entre o PSOE e o grande capital.

Un presente cheo de futuros

andoliña 7-11-08

(Ilustración: Man e serpe, de Menchu Lamas)

Como di o amigo Apicultor, ante calquera análise da realidade un pode ver a botella medio baleira ou medio chea: cuestión de perspectiva, de carácter, de individualidade. Pero no noso presente cultural galego hai moitos sinais que xustifican ser optimista. Velaí, só nos últimos días: os Premios Nacionais a Xusto Beramendi e a Agustín Fernández Paz, ambos os dous tan merecidos; o éxito en Francia de Manuel Rivas con L´éclat dans l´abîme, a versión gala de Os libros arden mal; o encontro en Compostela de escritores de todas as áreas do planeta convidados polo Pen Club galego. Ou a celebración dos primeiros 25 anos do Consello da Cultura Galega.
Son todas realidades das que calquera cultura se sentiría orgullosa. Por puro sentido común, a nosa lingua e cultura son a nosa mellor tarxeta de presentación no mundo e o substrato que lle dá sentido á nosa identidade, un valor nada gratuíto na globalización de hoxe.
Algúns non o ven así. Mesmo rexeitan con hostilidade calquera pulo de galeguización. Tiña razón Anxo Tarrío cando dicía, neste mesmo xornal, que hai xente que prefire ser madrileña de terceira que galega de primeira. É un andazo que temos que aturar.

(A entrevista con Anxo Tarrío)