6 dic 2007

O primeiro libro en galego (enquisa e exercicio de memoria)

A propósito do indicado embaixo por "Hormiga", que afirmaba que A galiña azul, de Casares, fora o primeiro libro que lera en galego. Se lles apetece e lles parece pertinente, aquí quedan dúas ou tres preguntiñas:
Lembran o primeiro libro que leron en galego?
Onde o conseguiron: mercáronllo os pais, na biblioteca ou llo deron como lectura obrigada na escola (isto só para os máis novos, claro)?
Un libro en galego que lles agasallara un mozo/ moza en tempos arredados?
E, para os que teñan idade, o primeiro libro en galego con que agasallaron ós seus fillos?
Pintadas (resume)

Só para facilitar a consulta dos posibles interesados/as, deixo en Comentarios as nove Andoliñas que naceron da colección de pintadas aquí escolmadas nas últimas semanas. Por outra parte, clicando na etiqueta Pintadas aparecen moitas máis, todas as que vostedes foron deixando xenerosamente nesta casa.

Animalia
Sobremesa relaxada.
Dous excepcionais documentais na dúas: da BBC e de National Geographic.
O primeiro sobre as paixóns dos elefantes. Os masai din que os elefantes son os únicos animais que posuen alma.
No documental houbo escenas realmente emocionantes. Por exemplo, unha cría de elefante que vai co seu grupo e é "secuestrada" entre as patas por outra familia que se cruza con eles. Despois de moito forcexear as elefantes femia da súa familia xúntanse e arremeten contra o grupo secuestrador ata que logran recuperar a cría: traballo cooperativo, en equipo, e solidariedade familiar. Parecidos comportamentos nos bisontes americanos, algúns de gran crueldade: asediados sempre por lobos e coiotes, soportando as durísimas condicións dos invernos nevados, noutra escena a manda de bisontes expulsa a golpes a unha cría de alce perdida e que se quere refuxiar entre eles e entrégalla malferida, ós pés dos coiotes para ser devorada.
(Collo prestado o título de Animalia, dun libro de Riveiro Coello, para este post e para a etiqueta e futuras achegas).
P.S.: os paquidemos poderían ter conciencia da súa propia imaxe, segundo un estudo de National Geographic (ver Comentarios).

Antoni Jutglar
Mestre de historiadores e de estudos sobre o federalismo en España. Lembrouno onte Bernat Muniesa en El País.

En el pensamiento de Jutglar, como intelectual crítico que fue siempre, se combinaron tanto poderosos rasgos de un cristianismo progresista como de un cierto marxismo antidogmático (en cuanto a análisis metodológico del capitalismo), y también dosis de un anarquismo de perspectivas liberadoras, crítico de la política. Por ello, fue siempre un hombre difícil de clasificar, un heterodoxo con ciertos toques unamunianos, e incluso nietzscheanos, que muchos de sus coetáneos y colegas no supieron percibir, o percibieron con inquietud. (...)
Muy polémicos fueron -y siguen siendo- trabajos suyos como la Historia crítica de la burguesía catalana, analizada desde sus orígenes en el siglo XIX: Jutglar concluyó que en los momentos clave de su historia, esa clase social, cuando ha tenido que escoger entre sus intereses económicos y Catalunya, nunca ha dudado de desertar del catalanismo y recurrir a los poderes foráneos del Estado centralista español: una elección que fue masiva al estallar la Guerra Civil. Todavía resuena el eco de Cambó desde Buenos Aires: ¡Cuideu en Franco! O queda el perfil de la figura de Ventosa i Calvell, otro prohombre de la Lliga Catalana, vestido de falangista en Burgos, la primera "capital" de los sublevados contra la Segunda República.

BLANCO AMOR, ENGAIOLADO
Andoliña xoves 6 decembro

O martes pasado, no programa da cuarta homenaxe a Blanco Amor, organizados polo PEN Club en Auria, tiñamos un acto previsto diante da súa estatua na praza do Bispo Cesáreo (si, o mesmo bispo que denunciou a Curros). Cando chegamos aló, quedamos todos abraiados, organizadores e estudantes: o Eduardo estaba encadeado, engaiolado entre cables de luces de colores e estreliñas de nadal.
O escultor Xosé Cid, autor do monumento, xa quería escapar de alí avergoñado pola falta de respecto ó patrimonio monumental. Por sorte, a concelleira de cultura, a nacionalista Isabel Pérez, reaccionou enérxica e en menos dunha hora localizou ós culpables daquela trangallada e mandou desmontar aquela estrutura impertinente: non era o lugar, dende logo. Só lle faltaba un Papa Noel bailando ó seu carón.
A cousa deu que falar. Dalgún xeito, o Eduardo segue a protagonizar anécdotas e brincadeiras despois de morto. Un meu amigo, Xohán da Coba, vendo en positivo a cousa, di que o Blanco Amor parecía asolagado nunha esfera armilar, no centro do mundo: o ónfalos. Pero o escritor xa é centro per se, sen luceciñas decorativas. Os adobíos comerciais, se queren, mellor na fachada do Corte Inglés.