galicia XXI actores do cambio (entrevistas de Luís Pousa en Galicia Hoxe e ECG. Foto Fernando Blanco)
Ángel Carracedo, xenetista:

"Hai máis mortes por atragoarse que polas "vacas tolas"

Que é a vida, sen entrar en consideracións científicas?
A vida é algo moi curto, que se vai facendo progresivamente curto cos anos, máis rápido do que eu querería. Por iso é decisivo alcanzar equilibrios. A miña necesidade básica é o meu tempo para estar, o meu tempo para gozar e o meu tempo para interaccionar coa miña familia.
Que é a morte?
Non me perturba pensar nela nin a sacralizo. A morte é algo inevitable, e o único que me preocupa é que, cando me chegue, a xente que me rodea estea ben e non sufra.
Que é a tecnoloxía á hora de combater unha enfermidade?
Aínda somos relativamente pouco eficaces en poder tratar as enfermidades. A práctica médica está moi baseada na tecnoloxía, pero o futuro da medicina vai polo coñecemento molecular das enfermidades no seu enfoque máis racional e por poñer o enfermo como centro das cousas. No futuro, a tecnoloxía terá un valor proporcional cada vez máis baixo.
(...) (...)
Xeneticamente, hai predisposición en determinadas comunidades a determinados tipos de enfermidades?
Totalmente. A poboación galega é un pouquiño máis propensa a enfermidades xenéticas que a poboación europea, por canto estivo máis illada que outras comunidades. Por iso na poboación galega aparecen mutacións que só as hai en Galicia, e en Arxentina ou Suíza, polos galegos que foron para eses sitios. Isto que é malo, por contra fai de Galicia unha poboación ideal para estudar o compoñente xenético das enfermidades comúns. E sería moi importante estudalo e utilizalo ben.
Galicia terá algún día un premio Nobel en xenética?
Non creo que sexa nesta xeración, pero pode ser na que vén. O investigador galego ten tres cousas moi boas: capacidade de traballo, imaxinación e mobilidade. Hai moi boa xente e a pouco que as condicións da contorna melloren en termos de perspectivas laborais e infraestructurais -o Estado aínda ten unha débeda histórica importante con Galicia en ciencia- haberá máis probabilidades de conseguilo, e oxalá o vexamos feito unha realidade.

ÚLTIMA HORA. UN RECURSO ANTE O TSXG BOTA ABAIXO O PXOUM.

O Tribunal Superior de Xustiza de Galicia anulou nunha sentenza o Plan Xeral de Ordenación Municipal (PXOM) de Ourense por considerar que non pasou o trámite de exposición pública antes da súa aprobación definitiva no Concello e na Consellería de Política Territorial e Vivenda.
O estimado, dun particular, é só un dos trece recursos pendentes contra o PXOUM.
Creo que a avaliación histórica do período de Manuel Cabezas como alcalde vai ter moitas sombras...

Europa é plurilingüe. Quen sabe galego, sabe máis.
Por varias vías (H.Casares, H.Villar, Arume, graciñas a todos/as) chégame esta mensaxe dunha campaña de gran interese, á que nos queremos sumar tamén dende esta solaina.

Envíovos o enlace da campaña sobre educación bilingüe que estamos impulsando o Observatorio de Sociolingüística da Universidade de Vigo (Anxo Lorenzo, Fernando Ramallo, Ana Iglesias, Hâkan Casares), en colaboración coa Área de Normalización Lingüística da Vicerrectoría de Relacións Institucionais, coordinada por Henrique Costas. A campaña utiliza o seguinte lema: EUROPA É PLURILINGÜE, QUEN SABE GALEGO SABE MÁIS. E este é o seu enderezo web: http://webs.uvigo.es/plurilinguismo/
O que se pretendeu foi poñer en circulación unha serie de argumentos e discursos sobre as vantaxes da política lingüística educativa impulsada co decreto 124/2007, baseados principalmente en evidencias científicas e non en impresións e desexos identitarios. É destacable que sexa unha institución independente quen promove a campaña. Espero que resulte de utilidade, pregando a máxima difusión. Máis información (oficina de prensa da Universidade de Vigo): 986813604.

Ourensanía, 14 fotos máis.
E lembranza do Leuter González Salgado.

Entran na Ourensanía outras 14 fotos. Velaí: o retrato de Albino Núñez, o autorretrato de David Rubín, unha peza de Manolo Figueiras, unha foto de Casares cando o recital de Raimon en Compostela e sete fotos moi interesantes achegadas por Xosé Lois Carrión, todas do seu avó Leuter González Salgado e da Cruz Vermella, que presidiu nos anos 30. Tamén engadín outras tres fotos, magníficas, do Tucho do Volter, collidas de prestado do blog da amiga Ana Bande.

Ó Leuter coñecino na súa propia casa, da man do seu neto e meu amigo, nos 70. Xa o vira outras veces pola Auriense, da que era fundador e animador. Souben despois que estivera no PSG e, xa morto, encontreime coa súa memoria, moitas veces, nos xornais dos anos 30, preparando a miña tese sobre o Ourense da Segunda República.
Foi o primeiro concelleiro nacionalista desta cidade (para cando unha posible homenaxe, amigos do BNG?) e, como tal, desenvolveu un amplo labor en moitos campos: ensino, colonias escolares, Concello e Deputación, Cruz Vermella, etc.
Contaremos noutra ocasión como os socialistas presentaron unha moción para que non usase "o dialecto gallego" nos plenos por consideralo paleto e pouco honroso na institución. E máis cousas...

A Rega, Bieito Iglesias (ECG 24 abril)
Imaxe: Tolstoi e Gorki.

Xa non sei dicir -porque as citas tenden a enguedellarse en inextricables meadas- se foi León Nicolaievich Tolstoi ou o meu amigo Xulio Gaioso Neira quen escribiu: "Todo canto sucede no mundo pasou antes na miña aldea". Pero a observación está ben traída e vén a conto da presente pelexa pola auga. As comunidades de Valencia e Murcia levan anos emperradas en que lle trasvasen parte do Ebro (tamén os aragoneses queren levar lentura a certos sequeiros), mentres os moradores do delta e os ambientalistas din que diso noite. Como a sede barcelonesa obrigou ao goberno a bombear tantiños litros da desembocadura cara a cidade condal, os demais sedentos poñen pingando ao bo samaritano e claman contra tamaña discriminación. Parece ser que non houbo tal trato desigual, que os levantinos xa se beneficiaron estes anos pasados de caxougues semellantes, no entanto o lío armouse e tense a impresión de que a guerra da auga substituirá na axenda política desta lexislatura aos folións estatutarios da pasada.
O que hai en España é de tódolos españois?, pregúntanse os nacionalistas indignados cos pérfidos cataláns, aos que quixeran aplicarlle o belicoso principio de "al enemigo ni agua". Pois ben, a miña casa é miña, non de tódolos patriotas, do mesmo xeito que A Bouza, A Cerca, O Sobreiro e O Coello son eidos dos meus pais. Pero, á parte do asombro que me asalta vendo a conspicuos portavoces da dereita, conversos en comunistas, tamén me admira que un río, un tema musical das alboradas de antano, coa banda desfilando entre foguetes ("El Ebro guarda silencio al pasar por el Pilar, la Virgen está dormida, no la quiere despertar"), se convertese na liña Maginot que separa bos e malos españois.
Talmente como na aldea, cando meu avó tiña que erguerse a regar os lameiros ás catro da mañá e a velar para que outros veciños noitébregos e intereseiros non tornasen a auga cara as súas leiras.

Paternidade.

Pan por pan 24 abril

Un acerto literario empeza moitas veces pola escolla do título: “Diario dun pai acabado de nacer” (Xerais), de Henrique Alvarellos ten esa condición. Trátase dun diario comezado a escribir un día de abril de 2002 cando o autor coñece a nova de que vai ser pai. Alvarellos quere compartir a crónica íntima dos cinco anos que seguen: a primeira mirada do fillo, a traidora interrupción da morte (do pai (avó), as primeiras preguntas abstractas da nova criatura, etc. Escribe o amigo lugués cun estilo lírico, evocador, outras veces desenfadado. Acollendo algunha cita literaria moi ben enfiada (Tovar, Cunqueiro, Neruda), pero fuxindo dun texto presuntuoso por cultista. De paso reivindica o seu instinto de paternidade e a recuperación do status paternal pola figura masculina do pai. Todo con moito xeito. Teño para min que este diario vai ter moitos lectores e lectoras.