Un problema que ninguén quere lembrar: artigo de Afonso Monxardín
Ceuta e Melilla, con liberdade (Galicia Hoxe 7 novembro)
O afán imperial de España centrado en África despois da perda de América deulle sempre máis dores de cabeza que beneficios. Desde o desastre de Anual a Sidi Ifni. Desde a fuxida de Guinea Ecuatorial, ao abandono do Sáhara. Desde o 18 de xullo á Garda Moura. E desde Perejil aos seus fillos espúreos, os atentados do 11-M. Pois agora Al Qaeda seica sitúa a Ceuta e Melilla no centro dos seus interese. As contas son clarísimas e España debe saber xogar ben as súas cartas. Ambas as dúas son cidades politicamente españolas desde os tempos medievais e africanas por xeografía e por parte tamén da súa historia. Insistir obcecadamente en que son o mesmo que Tordesillas ou Santillana del Mar é un erro que nos pode chegar a custar moito. Queirámolo ou non a evolución deste século foi a de facer coincidir as fronteiras xeográficas do Mediterráneo coas fronteiras culturais. Os gregos de Esmirna ou Alexandría. Os franceses de Alxeria. Os turcos de Bulgaria... todos foron desprazados independentemente de que levasen, como os gregos, miles de anos na outra beira. Moitos españois cremos que hai que procurar solucións imaxinativas ao tema sabedores de que sería imposible de se converter nun foco de conflito. Desde Europa non se entende que España queira negociar Xibraltar e se negue a falar de Ceuta e Melilla. Calquera africano -ou musulmán- mirando o mapa, sente esas cidades e illotes como unha areixa nun ollo. Como sentiría Orán ou Mazalquivir, en Alxeria, españolas ata finais do XVIII en que Carlos IV llelas vendeu aos turcos.
Cómpre centrarse no respecto aos españois e ás súas propiedades en Ceuta e Melilla. En programas de reintegración familiar na península para os que queiran e de garantías para os que permanezan. De cartos, e incluso, claro, ao final, de traspaso de soberanía. Debemos ademais, darlles ás forzas moderadas do mundo árabe elementos de cohesión coa súa xente para que unha causa tan facilmente enconable como esta non sexa bandeira da radicalidade islámica, senón expoñente de que é posible topar solucións polo diálogo e o entendemento. España debe tomar iniciativa agora que ninguén o espera e ir formando á súa opinión pública. Ou prepararse para o peor. E pinta mal. Bastante mal.

Que quedou da literatura de xénero?
(Andoliña martes 7 novembro)
Celebrouse o pasado sábado o V Encontro de Escritores Ourensáns. Foi esta unha iniciativa do Clube Alexandre Bóveda nos anos 90 que agora retomou ó Liceo ourensán. Uns quince autores debateron a fondo sobre literatura, pero tamén sobre o mercado, os problemas profesionais do escritor e a normalización do idioma.
Falouse tamén da literatura de xénero e houbo discrepancias ó respecto. Lembrouse o papel pioneiro ó respecto de Xosé Fernández Ferreiro e deuse por rematada aquela obsesión de outrora por cubrir todos os xéneros: novela negra, ciencia-ficción, literatura erótica, etc. Para algúns dos presentes no Encontro a literatura de xénero foi só unha experiencia de mercadotecnia e imitación de modelos foráneos, que non deixou unha pegada abondo consistente. Para outros, foi unha iniciativa máis, que serviu de escola literaria a algúns autores e que, ademais, deixou unhas cantas novelas de certa relevancia.
Foi moito máis importante para o futuro das letras galegas, díxoo en Auria, Fernández Naval, a incorporación do outro xénero, ou mellor, do sexo feminino, antes escasamente representado. Iso, creo que non sobra subliñalo, si marca un cambio cualitativo, substancial.

Grial n. 171 (xullo-setembro 2006)

Moi interesante o último número de Grial. Trae un monográfico sobre os Cen Anos da Real Academia Galega (Neira Vilas, X.L. Axeitos, H.Monteagudo, M. Ferreiro, o ourensán Serafín Alonso Pintos) e unha conversa con Xosé R. Barreiro.
Ademais, publica as cartas de Ramón Piñeiro a Basilio Losada e varios artigos sobre o mundo das Bitácoras (de Silvia Canabal, Manuel Gago e Xosé López).

E un interesante artigo de Débora Campos, "Xente ao lonxe", a nosa Torre de Babel, cos resultados parciais da enquisa que nos fixo aos blogueiros hai uns meses (grazas, Débora, polos parabéns que alí nos dedicas a esta humilde bitácora).