en poleiro alleo: o papel da Historia de Galicia na sociedade de hoxe

Para que serve a Historia de Galicia?, de X.M. Sarille (ECG 16 abril)
Tamén hoxe se trata de que o intelectual teña asegurado o pan, aínda que os seus pensamentos ataquen outros intereses, porque se depende das esmolas do poder nunca poderá dicir ou escribir o que pensa, e entón as mentalidades non se transforman, as persoas non avanzan, a liberdade non se amplifica e son as sombras e as supersticións as que vencen.
Na sociedade galega hai miles de persoas, profesores sobre todo, que lograron iso. Mais ao cabo non se expresan libremente porque aspiran ás prebendas do poder, en forma de cargos e privilexios. É tremenda a pobreza da crítica, a escaseza de teorías novas e a lexión dos que sempre din amén ao goberno da Xunta, ou ao partido, que cando lle toca reparte.

en poleiro alleo: da salvagarda do patrimonio, da custodia do galeguismo
Imaxe: cemiterio de Montparnasse, tumba de Man Ray e da súa esposa Juliet. Alí está tamén o fundador da Citroen, segundo conta AVM.

- O claustro de San Francisco, de Afonso V. Monxardín (La Región 16 abril)
- Por que lle chaman amor...?, de Antonio Piñeiro (LR 16 abril)
- Felicidades e graciñas, Citroën, de Afonso Monxardín (Galicia Hoxe 16 abril)

Pouco talento? Pan por Pan martes 15 abril. Imaxe: J. Cabezas.

A miña primeira reacción foi indignarme: un titular de prensa rezaba: “Ourense tiene poco talento, según un estudio económico”. Tal afirmou, nunhas xornadas convocadas polo Concello, o catedrático cántabro Villaverde Castro e a xornalista Cristina Huete recolleu a frase literal. Están a chamarnos burros? Pois ben, o tema, a debate no meu blog, seica responde a teoría dos tres Tes: Talento, Tecnoloxía e Tolerancia. Talento é a capacidade de atracción polas Universidades de persoas que xeran novos coñecementos; Tecnoloxía refírese a un sistema tecnolóxico funcional cara a innovación, e Tolerancia, ás contornas humanas nas que a diversidade é norma e que atraen á clase creativa. De aí xorde unha economía creativa e innovadora. Ben, aclarado o tema, quedo un pouco máis tranquilo. Aínda que no espello véxome máis cara de parvo que antes.

Outras dúas fotos máis (de Trebolle) ANDOLIÑA mércores 16 abril
UNHA FESTA, UN NOME.
O mérito foi axuntar a máis de medio milleiro de persoas nunha festa democrática en lembranza dos valores republicanos: o roteiro do 14 de abril, o pasado luns en Auria. E homenaxear así o labor dos Artistiñas mobilizando a 140 persoas entre actores de teatro, músicos, cantantes de coros, pintores, etc. E rabuñar na emoción de cada un de nós ós sons do Himno de Riego tocado pola Banda Municipal diante de Santa Eufemia. Despois de cantos anos?
Ou escoitando o parlamento de autodefensa de Alexandre Bóveda, na voz e espírito de Fernando Dacosta, ata case arrincarnos as bágoas a todos os asistentes, mentres Elena Seijo lía a derradeira carta do mártir galeguista. Houbo moitos momentos cheos de emoción. E moita xente nova participando, o que me produce aínda moita máis ledicia. Ó carón deles, o músico Manolo de Dios, Xosé M. Beiras e Aurichu ou Camilo Dios, o antigo guerrilleiro: tal era a paisaxe emotiva dese luns republicano, a Praza Maior chea de bandeiras, en Ourense.
Por riba de todo iso hai moitas horas de traballo intelixente e un nome: Ánxeles Cuña Bóveda. Ela coordinou esforzos e vontades. Agradecémosllo no Liceo, rematando o roteiro, cun abafante aplauso.

máis fotos republicanas (estas son de Monxardín)

Primeiras fotos republicanas (de Pepe Trebolle)

Beiras con Acisclo Manzano na Praza Maior. Parada diante do monumento a Bóveda de Buciños. Praza de San Martiño, Catedral e Cristo de Acisclo (clicar nelas para amplialas)

Primeira impresión

Realmente grandioso: o roteiro republicano en homenaxe ó Volter. No segundo piso do Mesón de María Andrea os homenaxeados: Xosé Luís De Dios, Buciños, Acisclo, Arturo Baltar, que parecía querer esconderse tras da porta. Dos vivos só faltaba Virxilio. A Praza do Eirociño chea antes de empezar. E ata o remate, máis de tres horas, mantívose toda a xente en tensión.
Varios centos de persoas: que calcule quen queira. Pero todas ilusionadas. Grupos musicais (marabillosos os bielorrusos-galegos de Rusga), grupos teatrais, recitadores, etc. Moitos momentos cheos de contido e paixón. Algún dos máis emocionantes. Fernando Dacosta na Barrela co seu texto da autodefensa de Alexandre Bóveda, e cos compañeiros de Sarabela. Elena Seijo como viúva lía entre saloucos a carta de Alexandre ós seus seres queridos. Case saltan as bágoas na recreación da infamia.
E a Banda Municipal tocando o Himno de Riego diante de Santa Eufemia: nunca tal se vira dende hai máis de 70 anos. Aplausos e voces. Nese momento está o meu carón Alex S. Vidal, vicealcalde, vai saudar ó presidente da Banda. Dígolle, entre bromas: “Se agora saes aí e proclamas a República, como máxima autoridade presente, só vas ter aplausos. É un momento histórico”. Pero perdeu a ocasión.
Centos de amigos/as en peregrinaxe laica e democrática. Marabillosa tamén a intervención do Coro Vellos Amigos, dirixido por Manuel de Dios. Alegroume especialmente velo alí e funlle dar unha gran aperta: ata tiven desexos de berrar “Viva Manuel de Dios” (berrábase nas paradas Viva... para cada un dos artistas). Pero corteime, son así de discreto, qué lle vou facer...
Por alí andaban tamén Xosé M. Beiras e Aurichu, viñeron dende Tui co seu amigo X.L. de Dios e a súa dona: fomos falando un bo anaco de tempo desta Auria sorprendente. E o antigo guerrilleiro Camilo Dios: logo contou o Chisco isto. Pregunteille, di o Chisco, se algunha vez, cando estaba no monte, imaxinou que algún día podería ver de novo unha manifestación masiva, coas bandeiras republicanas pola rúa, gran explosión de ledicia. O Camilo respondeulle: “Por iso disparaba cando estaba no monte”. Contouno Chisco na derradeira intervención no Liceo(e estiveron ben os tres últimos en falar, Fernández Naval “Chisco”, Camilo Franco e Manolo Figueiras).
Durante moito tempo os ourensáns lembrarán este gran espectáculo cívico e de fraternidade. Noraboa de novo ós Amigos da República. Unha chea de rapaces e e rapazas moi novos con gabardina, bigote, cigarro e paraugas facían de Tuchos clonados e multiplicados: homenaxe merecida ó dono da taberna. Alegroume tamén ver moita mocidade entre os participantes na festa: un símbolo do futuro.
Pero o éxito ten un nome. Achegueime no Liceo a Michel Escuriaza a darlle unha mensaxe secreta. El estaba pensando xusto o mesmo. E saiu el en nome dos Amigos da República e reclamou un forte aplauso para a responsable de tan eficaz organización, despois de meses de traballo: Ánxeles Cuña. O Liceo retumbaba cos aplausos merecidos. Ten que haber máis como esta ...