15 may 2009

Xurar ou prometer.
Alfonso V. Monxardín.La Region.12.05.2009.
Pallaso.Obra de Arturo Baltar. Ourense
Loxicamente, que cada un que faga o que queira. Xa nin é tema de conversación. Esa é a normalidade democrática que nos encanta a todos. Así, neste tempo de tomas de posesións de políticos, uns xuran e outros prometen, e todo ben. Iso que tendemos a crer que os que xuran son máis relixiosos e os que prometen máis laicos. E o feito de que o novo presidente de Galicia prometese e non xurase non lle estrañou xa a ninguén, pois iso da relixión e a política deben ir, cada vez máis, por camiños arredados. Lembremos que o señor Gallardón, alcalde de Madrid, xa lle gañou un xuízo a un xornalista falabarato da emisora dos bispos. Esa independencia, esa separación ,como todas as que afecten ás actitudes íntimas -relixión, sexo, etcétera-, están, por suposto, moi ben. Son temas transversais que nada teñen que ver coa dereita ou esquerda senón coa liberdade persoal de todos. Se cadra a promesa do noso presidente ten que ver com que empezase o seu ensino medio nun colexio relixioso e rematase facendo o vello COU no Instituto Masculino, como nos recorda constantemente, e propagandista infatigable dos seus ex-alumnos que é -volvo citala-, Anxeles Castro.E aínda que estes dous sentidos ‘ideolóxicos’ que se lle dá ás formas de compromiso no traballo político estean claros na interpretación popular, teño a impresión de que a etimoloxía está sendo retorcida. Porque loxicamente, xurar está relacionado con ‘xurado’, ‘xuramento’, ‘xurisprudencia’, ‘xurisdicion’, ‘xustiza’, palabras todas relacionadas co ‘ius-iuris’ latino, ou sexa da esencia da lei. Polo tanto, xurar sería realzar o compromiso coa lei, como xurisdición é o terreo onde ten valor de forza o que ‘di’ a lei, etcétera. Así, se un o desexa, pode ‘xurar por Deus’, ‘polos seus mortos’, ‘por Snoopy’ -como o pijo redomado na caricatura-, ou por calquera outro intermediario individual ou colectivo, existente ou inexistente, para que exerza de testemuña fidedigna. Pero se un simplemente o que fai é xurar, afirma só a esencia do máximo compromiso da persoa coa lei e a xustiza directamente. Algo laico e legalista.O verbo ‘prometer’ non me acaba de gustar porque non fai referencia á lei, que é a fonte do poder. E porque as promesas no mundo da política... en fin, xa me entenden. A metade delas viven menos que as bolboretas. Só cando Churchill prometeu o 13 de maio de 1940 ante o Parlamento ‘sangue, esforzo -inda que normalmente isto non se diga-, suor e lágrimas’, acertou plenamente. Empezaba a batalla de Inglaterra. En canto lle empezaron a caer as bombas alemás, xuraron todos, pero doutra maneira.
O sitio do meu recreo.
Roberto G. Méndez.Galicia Hoxe.15.05.2009.
FOTO: Axencias
O blog de despedida a Antonio Vega encheuse de cancións de Antonio Vega, que se despediu así, digamos, de si mesmo.

...HAI UNS ANOS, non moitos, como tres, a London Review of Books, prestixiosa revista literaria británica, como saberán ou acabarán de deducir polo críptico nome, publicou They call me Naughty Lola (Chámanme Lola a Travesa), unha selección dos anuncios aparecidos nos entón oito anos de existencia da súa sección de contactos. Hai alí tanta soidade como noutras seccións que se parecen de publicacións que nin de lonxe, pero hai tamén moita máis literatura e ningunha contemplación. Por exemplo: "Home calvo, baixo, gordo e feo, 53, busca muller curta de vista con enorme apetito sexual". Por exemplo: "O amor é estraño, pero agarda a ver os meus pés". Por exemplo: "Muller asmática e con varices, 93 anos, busca home menor de 30 con pulmóns para empurrala ata a oficina de Correos no alto do outeiro". Por exemplo: "Todos riron de Cristóbal Colón. Astrónomo por conta propia, 47, pode probar que o mundo ten a forma dun grande ovo. Todo o que necesita é o amor dunha muller e 40.000 libras. Admítense cheques". Por exemplo: "A túa idade é inmaterial. O teu aspecto é irrelevante. Pero fóra bromas co teu saldo bancario". Ou en fin: "A miña muller ideal é un home. Síntoo, mamá". E un único final case feliz, que eu saiba: "Unha vez atopei aquí a miña parella ideal, pero resultou ser un anuncio que eu mesmo enviara anos atrás e esqueceran publicar".

POBOAMOS O MUNDO de mensaxes, supoño que se quere dicir aquí, para acabar descubrindo que falabamos sós. Cando o outro día morreu Antonio Vega, que parecía irrompible pero vese que tampouco, alguén habilitou un blog para que os fans se despedisen e o sitio encheuse de cancións de Antonio Vega. Cancións de Antonio Vega para despedir a Antonio Vega. Antonio Vega despedíndose de si mesmo. Antonio Vega descubrindo, por fin, para quen cantaba, e desde onde. Onde nos levou a imaxinación. Onde cos ollos cerrados. Etcétera.

Parabens a Afonso Vázquez Monxardín
PREMIO CARRACEDO ano 2009
Fotos: Pepe Trebolle.