![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhccdVQx-EemhV1IMSmGmqJc_n7BBhH-BP8z0v1I8YHVVSpcNBHW1K7DnC7UUkVc3yAQ1dx1b45v_4WT4QvleVEd-SzNR9t6gNkuVfO5CR4oGZB_VSVQKapTQ8YEBLrwivNhNS_/s320/PAUL+LAFARGUE.jpg)
Preguiza.
Pan por pan xoves 31 xullo. Imaxe: Paul Lafargue.
Releo un libro curioso. Que empeza así: “Unha estraña paixón invade ás clases obreiras dos países nos que reina a civilización capitalista; unha paixón que na sociedade moderna ten por consecuencia as miserias individuais e sociais que dende hai dous séculos torturan á triste Humanidade. Esa paixón é o amor ó traballo, o furibundo frenesí do traballo, levado ata o esgotamento das forzas vitais do individuo e a súa proxenitura. En vez de reaccionar contra esta aberración mental, os curas, os economistas e os moralistas sacrosantificaron o traballo. Na sociedade capitalista, o traballo é a causa de toda dexeneración intelectual”. Teses radicais e discutibles de Paul Lafargue. Pero é certo que grandes civilizacións como a Grecia de Fidias, Aristófanes e Aristóteles desprezaban o traballo: iso era só para os escravos. Pensarei nisto, exercendo o meu Dereito á Preguiza: ata setembro.