Dedos de Pedra (II)
por Xoán da Cova
O bar de Folies Bergiere.Manet.1882
Aparte de tocar música, Dedos de Pedra tamén pintaba, como xa apuntou algún contertulio deste blog nun comentario á entrega anterior. É desta segunda faceta da súa personalidade da que trata a historia de hoxe.

Paseaba eu unha tarde, á hora do café, pola rúa dos viños de Ourense. Estaba perto da súa casa, polo que non foi estraño toparme con el. Díxome:"Imos tomarlle un cubata, e logos bótasme unha man nun pequeno choio".

A historia era a seguinte. Había algúns meses que un coñecido empresario ourensán lle encargará uns coarenta cadros para decorar algún tipo de instalacións. Dedos de Pedra fora pospoñendo o momento de comezar a pintalos até o último día, que era precisamente aquel. Só dispuña desa tarde: debía entregalos o próximo día. Aínda nos entretivemos un chisco tomando unhas copas e falando. Imaxinei que era un "procastinador", alguén que o deixa todo para o derradeiro momento. No entando, agora decátome de que o que facía era, en realidade, "cargar as pilas da inspiración". Porque o traballo fundamental xa tomara forma na sua cabeza.

A media tarde, fomos á sua casa. Cun par de cubatas enriba, levaba as "pilas postas". Sacou unha presa de cartóns brancos, deses que se usan para pintar acuarela, e tamén a paleta de cores. Púxose a pintar acuarelas coas mans. Non o poido dicir con exactitude, mais o tempo medio en pintar cada cadro debía andar polos dous ou tres minutos. Espallaba tres ou catro cores coa man e dáballes todo tipo de formas. Eu estaba alucinado. "Este vai ser unha cidade de noite", dicía. Botaba un groso de pasta de cor negra, espallábao, e logo unha pingas de branco, que remataban por ser "as luces da cidade". Trazaba todo coas mans, xogando cos matices de gris, as difusas contornas de todo tipo de estruturas arquitectónicas: parques, pontes, edificios... "Este vai ser o mar, con barcos". Mandáballe un viaxe á cor azul, con pingas de outros colores. Tiña que calcular rapidamente os diferentes tipos de posibles contornas para que non se lle acabaran unhas cores antes que as outras.Tamén facía algunhas representacións de Cristo nas máis coñecidas situacións que detallan os libros de Historia Sagrada.

O meu traballo consistía en coller o cadro recén pintado e buscar un lugar axeitado pola casa adiante, para poñelo a secar sen que a pintura se derramase. Non daba feito. Ao principio érame sinxelo achar lugares onde colocalos coidadosamente. Sofás, mobles, mesmo unha ampla superficie do chan, na que, a pesar de ser tan grande, axiña tiven dificultades para camiñar, pois quedara cuberta de fermosas acuarelas de todas as cores, hipnóticas, imaxinativas. Nunca vira eu nada igual.

Sañimos ás poucas horas abríndonos paso cara á porta da entrada, observados por moitos dos personaxes pintados que quedaban secándose, cheirando ás substancias químicas propias do oficio de pintar. Tiñámonos gañado uns cubatas. Definitivamente, o encargo entregaríase en tempo e forma.

(Continuará)

Normal.
Bieito Iglesias.El Correo Gallego.14.05.2009.
Magritte.A traición das imaxes.
Feijóo conta co apoio do 99,9 por cento do seu Partido Popular, segundo acaba de demostrar nun congreso de unanimidade descoñecida desde que se disolveron os partidos comunistas do leste de Europa, nos que non se oía un chío disidente. A diferenza está en que aló o consenso viña imposto polo temor á purga e o biruxe siberiano, mentres que os nosos conservadores apiñócanse como un enxamio sen que ninguén os obrigue, con gregarismo semellante ao das peñas futbolísticas e da fanaticada dos concertos de música pop. Nin sequera o León de Vilalba concitou tanto beneplácito interno como ten o Tigre dos Peares, quizais por iso se deixou levar do entusiasmo e pensou que todo o monte é ourego. Hai media Galiza que comulga con el pero a outra media non o pode ver, polo tanto a súa afirmación de que "o PP é o partido dos galegos normais" cómpre tomala como unha faltada. O presidente, tan medido el no discurso poselectoral, cando prometeu gobernar para todos os cidadáns, seica pensa que somos anormais os sufraxistas das demais candidaturas. Existe logo un perfil de galego ao que debemos imitar para non pasar por tarados? Quen encarna ese modelo ou manequín ideal? Franco, Amancio, Cañita Brava, a Bela Otero, o Barriga Verde? Hai poucas dúbidas de que o novo guieiro dos galaicos destinos ama o seu país: o caldo de nabizas, o castrapo, os prados verdes, as gaitas escocesas da Deputación de Ourense, a empanada e a bertorella e incluso as póutigas. Que lle desprace, pois, da Terra Meiga? Incomódao o feito, verdadeiramente aflitivo, de que haxa galegos que nacen vascos ou cataláns, que diga nacionalistas. Velaquí a anomalía que se propón corrixir, acelerando a eutanasia da língua de Rosalía, perigoso marcador étnico que leva a algúns toliños a volver pola selección brasileira (chea de diminutivos enxebres: Ronaldinho, Juninho, etc) en lugar de torcer pola roja.E aquí paz e despois Gloria Lago.

As colas.

A.V.M.16.05.2009.

Charles Le Bron. Expresións das caras da vida.1969

O utro día falaba cunha xente das colas. Eu téñolles especial manía ás colas normais, non ás épicas. Así, aquelas que había na anovación do DNI, onde eu cheguei ir ás cinco e media da mañá, non me molestaban polo que tiñan de desafío vangardista á física erguerse a esas horase ao sentido común. Tampouco me molestan en exceso as colas máis tradicionais, as de sempre, esas que incluso os habitantes dunha cidade como a nosa temos integradas xa no noso código xenético; ou sexa poucas, moitas menos que as dun madriñeño, por exemplo. Colas tradicionais como as dos cines ou do super. Esas si. Non hai problema. Pero as que non fago contento son as da farmacia -cando hai máis de tres persoas diante-, a da panadería -ata cinco aquí, que hai menos cháchara e vai todo máis rápido-, a da ITV -sobre todo cando despois de esperar corenta e cinco minutos lle din a un que non hai sitio para ese día senón saca cita previa-, as do banco -cando dos dous despachantes un ten o letreiro de ‘fuera de servicio’- e, desde logo, a peor de todas: a dos restaurantes para comer ou cear. Sempre chega un alí con fame. Fai a inútil e retórica pregunta de que ‘canto tarda a cousa?’ a un camareiro esquivo e agobiado que non foi contratado como adiviño. Decide quedar. Controla. Estuda. Ese está antes ca nós, ¿ou chegou despois? Ve pasar pratos, entrar xente, olla caras fartas de satisfacción nas mesas, apura cos ollos os cafés dos sentados, vai notando o arrecendo de pratos fumegantes e as glándulas salivares que seguen as instruccións do esfameado can de Paulov...Os que rimos coas artistadas de Ferrán Adriá e pensamos que iso ten que ver co marquetín -tremenda sobredose que levamos del na tele estes días-, co deseño, coa arte, cos happenings, coas ‘instala cións’, e que o seu mérito vai na liña dos primeiros pintores abstractos, temos en Ourense algúns restaurantes onde simplemente pode ir facer o que era habitual nestas locais: comer ben. Ou moi ben. Un deles ten colas antolóxicas, as máis grandes da cidade. Sempre visibles no comezo da Ponte Nova: A Romántica. Non é o espazo para gabarlles a relación prezo-calidade do local, que de xustiza sería, senón falar das colas. Eu dicíalle á xente coa que falaba que prefería pasar sen comer que agardar alí como un estafermo ao sol unha hora ou dúas. E os meus replicantes falaban das virtude da cola. Socialízaste. Coñeces xente. Exercitas a virtude da paciencia. Afírmaste na orde e na defensa dos dereitos -que ninguén se cole na cola-. Aprendes a aprazar o beneficio da satisfacción e relacionalo cun esforzo previo. En fin, coma case todo na vida, é opinable. Eu non as aturo.