O BIPARTITO E O BIPOLAR (Manuel Rivas, "Escoitar e a Galicia Borrosa", EL País, 7 setembro)
En que se nota que lle está a fallar a Escoita a este goberno?
O que une a un goberno de dous e un relato común. Cada quen ten a súa propia lenda, mais o relato, na práctica de goberno, ten que ser común. Un relato popular, dirixido á xente, comprensíbel. O proceso da coalición ten sido bastante razoábel, mais nos últimos tempos ten habido unha deriva bipolar. Unha cousa é o bipartidismo e outra a esquizofrenia. Que ninguén se engane. En cada liorta, perden dous. Canto máis nimia sexa a causa da crise, máis danosa será, como ocorre cos púxiles que abrazados castigan os cadrís.
A sociedade é consciente de que este goberno se atopou con herdos diabólicos. A maldición da Cidade da Cultura e a chantaxe catastral da planta de gas en Mugardos. Só con coraxe, proxectos e relatos comúns pode saír airoso o bipartito. Mais hai outros erros de Escoita inexplicábeis. Non hai relato que sosteña o Plus dos 15.000 euros para altos cargos e funcionarios nunha sociedade onde para unha maioría onde esa cantidade equivale a todo un salario anual. Trátase de algo moralmente insostíbel. E algo que non é explicábel dende a ética, non pode ter tampouco un sentido práctico. En Galicia non só hai que cambiar o futuro, senón cambiar o pasado. Esa prebenda do Plus dos 15.000 fede a pasado. A corporativismo de Antigo Réxime. Hai unha saída que reforzaría a dimensión moral do cambio en Galicia. O anuncio público da anulación desa medida, máis propia dun réxime de faccións que de partidos que defenden os intereses xerais.
O bipartito vai durar, mais pode acabar como un principio ou como un final. Como un fracaso irreversíbel ou como rexo alicerce da redención galega. Pode facer fuxir á xente nova cara a unha estrondosa abstención ou pode reavivar a esperanza. O que é imprescindíbel é desenvolver o don da Escoita.

(Na nosa "Guía de Boa Lecturas" de hoxe é imprescindible esta cita de Manuel Rivas. Recomendo tamén a reportaxe de Daniel Salgado sobre os 30 anos do fin de TEIMA, coa opinión de moitos dos seus xornalistas daquela hora. Por certo, a conclusión que alí se deita, que Teima morreu polo radicalismo das súas posicións naquel contexto político tan difícil, é a mesma que fixera, xa en 1977, Carlos Casares nunha das súas entregas de "A ledicia de ler" na Voz).

en avión

Pan por pan venres 7 setembro

A finais dos 70 puxéronse de moda as películas de catástrofes, entre elas moitas de avións que escachifaban e cousas así. Non son entusiasta do xénero, pero lembro ver un episodio, non sei se de Spielberg, no que un trasno endiañado se dedicaba a estragar os motores dun avión en marcha ante a mirada aterrada dun pasaxeiro que padecía fobia a voar. Película pouco axeitada para Iberia, pero moi simpática. E se soben vostedes a un Boeing 757 e ven que o piloto ou o enxeñeiro xefe están matando unha cabra e untando o seu sangue no morro do avión, que pensarían? Pois tal cousa pasou nestes días en Katmandú onde, para conxurar unha cadea de avarías nun aeroporto, os xefes da compañía Nepal Airlines acordaron facer tal sacrificio dunha cabra branca e outra negra a Kal Bhairab, o deus nepalí da destrución. Funcionaría o amaño? E despois algúns rinse do San Benitiño!