21 oct 2008

Rato e Jove están tranquilos
de XOSÉ MANUEL SARILLE, ESCRITOR E PROFESOR


Cando Rodrigo Rato dimitiu como director xerente do Fondo Monetario Internacional xurdiron moitos rumores sobre as súas intencións. Considerábase que buscaba unha posición de saída para liderar o PP despois do fracaso político de Mariano Rajoy, pero visto desde agora parece que o home só quixo curarse en saúde. Fíxense que estes días até o Ministro de Economía de Senegal, vaia por Deus, pon podre a Strauss Khan, actual xefe do FMI por non evitar a desfeita económica mundial. Rato ao saír limpou o pó da gabardina co mesmo estilo que Amadeo de Saboya cando no paso dos Pirineos, despois de abdicar, proclamou, sacudindo o tres cuartos, que non quería levar enriba do seu vulto nin unha partícula de terra española.
Tampouco é parvo Manuel Jove. Vendeulle a tempo a súa construtora a Fernando Martín por máis de medio billón de pesetas. Comprendía o que ía pasar, mentres o futboleiro nin cheirou a xogada, evidentemente.
Dicía o outro día o Presidente Lula que esta crise foi agochada durante moito tempo (...)


(El Correo Gallego, 21-10-08)


Menores e delito
PAN POR PAN martes 21 outubro
Imaxe de Carel Fabritius, pintor holandés do s. XVII


Que pracer poden encontrar uns rapazotes en coller unha indixente indefensa que dorme no caixeiro e plantarlle lume? Iso é o que se debería pescudar no xuízo que se celebra estes días, pero a linguaxe xurídica non ten os recursos necesarios para explicar a banalidade do mal.
A fiscalía de Cataluña pide medidas para imputar penalmente ós menores de 16 anos. Argumenta, e por desgraza é verdade, que hai rapaces de 14 ou mesmo de 12 anos que cometen delitos graves ou que son usados polos adultos para a delincuencia habitual. Sabendo que son impunes porque a Lei ampara ós menores de idade. O problema non ten solución doada e non sei se pode solucionar rebaixando a idade penal: os especialistas debería debater ó respecto. Pero si sei que unha sociedade con cativos de 12 anos delincuentes ten un grave problema. Que é unha sociedade enferma. E necesita un diagnóstico urxente.

E máis unha academia, de Afonso Monxardín (gh. 21-10-08)
Ilustración de Antón Pulido (Caixanova)

Nunca me gustou o nome de Museo do Chocolate para o lugar que había en Compostela, ao lado do Candilejas por fronte da vella Filoloxía. Porque hai palabras que teñen, ou debían, un uso blindado e pactado. Por exemplo, militar. Así non é lóxico que eu poida constituír unha Agrupación Militar Galega só con pasar pola subdelegación do Goberno e copiar uns estatutos calquera. Museo, Universidade e Academia debían estar neste nivel. Por iso resúltame estraño que unha de amadores da lingua portuguesa (que de tanto amor sóñana por súa) teña esta cualificación. Moitas veces volvín e moitas máis heino facer, pola conveniencia e pola utilidade de introducir no ensino as diferenzas fonolóxicas, ortográficas e sintácticas entre galego e portugués. Para abir portas sen pechar ningunha. Neste tema eu pártolles de varias premisas, se cadra enganadas, aínda que non mo parece.
1.- A conciencia de identidade élles a clave. Non se poden confundir desexos e realidades. Os galego parlantes teñen moi claro que falan galego e saben ben cando alguén lles fala portugués ou castelán.
2.- A maioría temos conciencia de que a nosa lingua galega e a portuguesa son irmás. Polo tanto excluímos que sexan a mesma. Un, por moito que o queira, non pode ser seu irmán.
3.- Os lusistas fixéronlle un fraquísimo favor á lingua galega ao espallar un debate suicida, unha pexa engadida no proceso normalizador. ("Uns queren escribir dunha maneira, outros doutros, mellor en castelan e xa está"). Galicia Bilingüe ha de estar encantada.
4.- As concesións -que disciplinadamente asumo- que se fixeron na normativa oficial para facilitar o achegamento ao sur -tipo aquí, para, ao, grazas-, non aproximaron a xente á súa lingua nin eliminaron o problema lusista.
5.- Nós falamos galego, ou sexa latín de Galicia. Non, desde logo, portugués de Galicia, aínda que, por sorte, a lingua irmá do sur sexa fácil de comprender.
6.- Os funcionarios públicos e os políticos teñen o seu dereito de opinión pero no exercicio do seu traballo deben cumprir, escrupulosamente, leis, normas e normativas oficiais. Igual sexa do tráfico que do gas ou da lingua.
7.- O galego en defintiva, non hai que marealo tanto. Hai que falar menos del e falalo máis. E punto.

CHEGOU VÍA aRUMES, pero o autor desta xoia é o Medela...
(Non deixen de clicar e ampliar os da primeira fila)
A MIRADA RETIDA (La Región 19-10-08)
O OURENSE DOS ANOS 50
Marcos Valcárcel
Velaí unha fermosa foto que amosa unha vista xeral da cidade de Ourense nos anos 50: o fotógrafo, como facían os pintores clásicos dende o Renacemento, soubo utilizar con xeito a árbore do primeiro plano para encadrar esta gran paisaxe urbana. Está tomada dende algún outeiro dos arredores, quizais polo Salto do Can: podemos recoñecer con claridade a Alameda, a praza de abastos, máis atrás a Catedral, ó fondo o cuartel de San Francisco. O Montealegre estaba moi escasamente urbanizado e tampouco existía o que hoxe é o barrio de San Francisco: o medre de moitos barrios veu despois, dende os 60, sobre todo cos cartos da emigración. Máis preto, a cidade remataba nos lindeiros do río Barbaña, a non ser algunhas casiñas ó seu arredor. O resto eran fincas de vides e terreo rural ata a Avenida de Portugal. Nin sequera estaba urbanizada a rúa Dr. Fleming, agás uns poucos edificios de tres pisos. Na zona do ensanche máis moderno xa se erguía algunha torre de volume respectable, pero non se construíra aínda a chamada Torre de Ourense de Antonio Álex Reinlein que dende 1960 marca en altura un dos cumes do plano urbano (Imaxe achegada por Xesús G. Tobío).