![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2eCS_Z521egc3mxZfpdgU66HUq44DcNihIWOZMvD50aahR1d4Tj6qNCPw-jR3VqYwHovxaYuJ3to3R2bI-T-j_8EC-fnuLzyJTGnytha-vIPgk9b6W8Xw4oomDI0VocDeMc_gCQ/s400/imagen2.jpg)
O ‘oficio’ dos nenos dos cemiterios
Andoliña venres 16 novembro
(E graciñas a Débora, dende Buenos Aires: ela xa sabe por qué).
Escoito a noticia na radio, nunha reportaxe sobre os nenos en América do Sur. Falan dos nenos que traballan nos cemiterios en Caracas, en Colombia, no Salvador e noutras cidades do continente. Cativos de seis a catorce anos que aprenden o oficio dos seus pais: limpar con coidado as tumbas, axudar a colocar as flores, lavar os autos dos familiares, etc. Crin entender que lles chaman os sube flores porque andan cunhas escadas pequeniñas dun lugar para outro e a xente chámaos: neno, ven acó, sube esas flores ata ese nicho.
Mala cousa se non hai xente paseando entre os mármores porque ese día pasan fame. Ningún deles ten medo a traballar alí: hai vidas moito peores, tamén para nenos de moitos outros lugares, nenos escravos, nenos soldados, nenos condenados á prostitución infantil.
Abriron esta nova coa fermosa música do Guantanamera, cos Versos Sencillos de José Martí : "Mi verso es de un verde claro/ y de un carmín encendido: / mi verso es un ciervo herido/ que busca en el monte amparo". Entre eses versos, estes que quizais veñan agora a conto: "Yo sé que al necio se entierra/ con gran lujo y con gran llanto/ y que no hay fruta en la Tierra/ como la del camposanto".