Johnny Griffin en Ourense, de Gustavo Peaguda

(Fío Musical 32. A foto procede da web do Café Latino)

Hai uns días o escritor Antonio Muñoz Molina lembraba a figura do recentemente falecido Johnny Griffin. Para min este nome vai unido o meu descubrimento do Jazz. Cando tivo lugar esto?. A esta pregunta xa case podo responder con aquel verso do poeta Jaime Gil de Biedma “Ahora que de casi todo hace ya 20 años..".. Eu tiña dezaoito anos e acaba de comezar os meus estudios de dereito. A musica que escoltaba por aquel tempo era a que fixeran aqueles xovenes dos anos 60. Os Small Faces.. Os The Who. Os Stones. Maís tiña un amigo que vivía preto da miña casa na rúa na que o sol nunca sae que cando ía a súa casa me ensinaba a súa colección de vinilos de jazz. Estusiasmabase con aqueles nomes. Miles Davis. Charlie Parker. Dizzy Gillespie. Un día este amigo díxome se quería ir a un concerto o Café Latino. Aceptei a invitación . O concerto era dun home xa maior para unhos ollos de dezaoito anos e que encaixaba na descrición que fixera Joseph Roth dos músicos xudeus “ Os músicos son moi pobres porque viven das alegrías alleas”. O concerto que escoitei en aquela noite de Ourense foi do saxofonista Johnny Griffin. Así comezou a miña paixón polo jazz e que anos mais tarde fixo xurdir uns versos que apuntei no meu caderno de poeta imprevisto e que agora dedico a memoria daquel saxofonista que visitou xa fai moito tempo Ourense .

JAZZ NO LATINO
“Luz morna sobre ás mesas”
Lansgton Huhges
“ SOIO DE TROMPETA CON SOIDO
MANIFESTAMENTE SUICIDA”
A. Pexegueiro
Pouca luz,
vasos cheos de soños e xeo sobre ás mesas de mármore,
risas e saudades contaxiosas de candidatos o suicidio
que adoran a poesía de Costafreda,
promesas incumpridas por viaxantes da soidade,
bicos aprazados por constructores de pirámides de acontecementos,
bagoas pola ausencia de amor nas meixelas dos que fan xirar a roda estatal,
bicos suspendidos no aire coma notas do piano
de Hancock na fría noite do catro de outubro en Estolcomo,
mentres o jazzmen busca no ceo os mortos polo jazz.
A Coltrane.
A Montoliu.
A Gillespie.
A Davis .
A Thelenius Monk.
A Sonny Rollins.
E nos aínda pensamos que o Village Vanguard non esta en Nova York
senón en Ourense que non é unha enorme metáfora. do reino de Mánoa
senón que sigue sendo a Auria de Blanco Amor
e dos poetas e bispos camiñantes nás frías noites de inverno
nás que baila a lúa dos mortos ca túa sombra de mal poeta.
Respiramos o mito entre fume de tabaco!.

A cesárea da vaca e Rafa Nadal,

de Afonso Vázquez-Monxardín (La Región 20-9-08)

Eu sonlles deses que ven primeiro as noticias da TVG e despois as da TVE. Así, sen prestarlle demasiada atención, fíxome máis na segunda volta nas cousas do mundo e na TVG nas de por aquí. E o certo é que estou pensado en apagar a televisión para sempre e pasarme á radio. Claro que non serei capaz de facelo e ademais como non estou afeito e non sei onde colocar o dial pódeme entrar pola orella unha cobra ou un sapo calquera.Pero é que hoxe -onte cando lean isto- estaba para deixalo. Despois de chegar canso do traballo ao medio día e servirme no prato a gornición de verdura do polo, ergo a vista e vexo na TVG o indicible. Nin máis nin menos que unha noticia sobre a evolución das cesáreas das vacas. Aí lle ronca. E para máis, ilustrada cunhas imaxes tremendas, ou sexa nas que tremía a vaca e que me facían tremer a min. Un veterinario -un deses 1.200 de garda que seica hai xa- turraba dun tenreiro que non daba nacido a través dunha fenda feita no lombo da parte de babor -ou de estribor non sei ben- da vaca. Puagh. Unha orxía de sangue, líquidos e humores, pouco compatibles coas verduras e polo que tiña no prato. ¿Pero onde vai o sentido común?, o ‘sentidiño’ de que falaba o noso ex presidente Albor. (...)

artigo completo

P.S.: con este creo que son 76 os artigos de Monxardín etiquetados no blog (os primeiros meses non había etiquetas). Unha boa escolma do seu fascinante estilo.

A MIRADA RETIDA, La Región 21-9-08
Marcos Valcárcel
O Instituto que ardeu.

A foto da Mirada de hoxe é antiga, pero só o sabemos pola vestimenta dos personaxes en primeiro plano: como ese rillote que semella saído das “Cousas” de Castelao. Máis de cen anos de historia (dende 1896) repousan tras destes muros, que no seu día acolleron tamén o Museo Provincial e a Biblioteca Pública. Cando aínda se chamaba Centro Provincial de Instrución, no mítico 1898 que desvelou que España non era invencible e que nos deixou sen colonias, o neno Ramón Otero Pedrayo ingresaba nas súas aulas; logo sería profesor alí e co tempo, con toda a xustiza, o Instituto adoptou o nome do escritor. Foi só un dos moitos nomes egrexios deste centro educativo.: José García Mosquera, Juan Antonio Saco y Arce, Joaquín Gaite, Salvador Padilla, Eduardo Moreno López, Marcelo Macías, Xoaquín Lorenzo: unha longa xeira da historia cultural desta cidade. Tamén houbo cita para o fado desgraciado: en novembro de 1927 un incendio destruíu o seu vizoso tesouro bibliográfico, formado a partir das bibliotecas dos mosteiros, e parte dos fondos do Museo. Aínda que o propio don Ramón contou despois que alí ía moito frío, iso si.