"El puto amo" (artigo de David Trueba sobre Fernando Fernán Gómez, El País, 26 setembro 2006, inicio do artigo).
En un país necesitado de supuestos símbolos de unidad, pocas cosas ayudarían más que la admiración compartida. Y sin embargo, como bien explica Fernando Fernán-Gómez en "La silla de Fernando", nuestra pequeña película-conversación con él, la característica común de los españoles no es la envidia, sino el desprecio. Y además, el desprecio a la excelencia. En este país los listos se tienen que hacer pasar por tontos para sobrevivir o aspirar al aprecio. La sinceridad está penada frente a la hipocresía. Y nadie se atreve a decir lo que piensa, sino que se esmeran en decir lo que los demás quieren oír. A la gente valiosa y descollante se le trata de encontrar un defecto, reducir a una caricatura para hacerlos asequibles. Y no es así, habría que enseñarle a la gente que ante ciertas personas, y Fernando es uno de los elegidos, el complejo de inferioridad está totalmente justificado.

O mundo de Hopper nos escenarios
(Andoliña martes 26 setembro)

O pintor Edward Hopper é un dos artistas máis singulares da contemporaneidade. Algunhas das súas obras, como Nighthawks (‘Falcóns da noite’), deixaron unha fonda pegada no cine, no teatro e na publicidade, convertidas xa en iconas do noso tempo. Soubemos agora polos xornais que Douglas Steinberg, guionista de series de TV como Sensación de vivir ou Luz de lúa, editou un libreto no que fará falar os catro misteriosos personaxes que se axuntan nesa cafetería nocturna de Nova York. Outras obras de Hopper inspiraron tamén a creadores como Hitchcock (Psicose), Win Wenders ou Herbert Ross, entre outros: velaí un bo exemplo de diálogo entre todas as artes.
Os seus cadros seguen cheos de vida e violan o paso do tempo. Nigthawks naceu en decembro de 1941, cando o seu autor cruzaba de noite, camiño do seu estudo, un ‘diner’ solitario de Greenwich Avenue. Disque tamén que a obra é froito da tristura e pesimismo que existía nos Estados Unidos tralo bombardeo de Pearl Harbour en 1941. En calquera caso, Hopper pintou a alma da soidade nunha gran cidade e deixounos unha peza tan chea de significados, que nos parece ver nas súas figuras o reflexo espectral do noso propio ser.

Tariq e as identidades
Afonso Monxardín conta hoxe, na súa columna semanal, as diferenzas entre Antonio Elorza e Tariq Ramadán sobre o debate do Islam, nos Encontros de Mondariz que organiza a Fundación Casares. Eu non puiden estar alí (ben que me pesou!) e gustaríame asistir en directo a esa confrontación dialéctica (aínda que, en principio, concordo máis cos escritos de Elorza). Con todo, transcribo aquí o final do artigo do amigo Afonso sobre as identidades, que me parece de moito interese para os lectores/as destas Uvas.

Porén, creo que maioritariamente nos seduciu a personalidade de Tariq. Con énfase, claridade, ollando de fronte, con firmeza e coa elegancia de que careceu o articulista de El País cando falou de Tariq ás súas costas, explicounos a súa dobre palabra en función do receptor para que chegase a mesma mensaxe en defensa da mesma idea reformista. Incluso nos contou unha simpática anéctoda sobre as identidades. Cando lle preguntan se el é antes musulmán ou europeo, contesta cunha parábola. Un poeta vexetariano, que é antes, poeta ou vexetariano? A resposta é obvia. Será poeta cando o consideramos en comparación con narradores e vexetariano cando falemos de preferencias gastronómicas, pero son cousas de esferas distintas entre as que non se ten por que escoller.
Así, a identidade da persoa, este tótem da liberdade do individuo occidental, está composta doutros moitos trazos identitarios propios, como poeta, vexetariano, loiro, europeo, filatélico, laico, madrugador, angloparlante e do Celta de Vigo. Por exemplo.
Se cadra é así. E por se fose certa esta cousa tan bonita, creo que occidente debería apoiar estas visións reformistas do Islam, porque Tariq é un deles e, creo, tamén un de nós. El calquera caso a política de só pau dos últimos anos, moito resultado non leva dado en favor dun mundo máis seguro e en paz. Hai que explorar outras vías. Pero rápido, rápido.